'ฉันไปแล้วนะ' ทากะพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนเด็กๆ ก่อนจะวิ่งมาหอมแก้มฟอดใหญ่
'รักนายนะ' ผมพูดเพราะหมายความแบบนั้นจริงๆ
ตอนนี้เราสองคนอยู่ด้วยกัน ทากะออกจากบ้าน
มาเพื่อพักอยู่กับผม และดูเหมือนว่าทากะกับคน
ทางบ้านจะมีปัญหากันนิดหน่อย แต่เขาบอกกับผม
ว่ามันไม่มีอะไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่มันจะจริงซักแค่ไหนกัน
ลูกชายคนกลางของบ้านผู้ดีมีกินมีใช้เหลือเฟือ ตอนนี้ต้องมาทำงานเช้าเย็นเพื่อหาเงินมาใช้ แต่เขาก็ไม่เคยบ่นเลยว่าเหนื่อย ซึ่งต่างกับผม ที่เป็นแค่คนทั่วไป ไม่ได้เด่นดีอะไรในสังคม ทำงานกลางคืนในผับในบาร์ แค่นั่งดีดกีตาร์ไปมา
ก็มีแม่ยกมากหน้าหลายตามคอยซื้อของซื้อ
ขนมให้อย่างเอาใจ แต่นั้นไม่ได้ทำให้ผมไขว้เขว้ จากรักที่ผมมีในตอนนี้เลย
แอ๊ด~
'อ้าว ไม่ไปทำงานหรอ' เสียงหวานใสเอ่ยทักเบาๆ ท่ามกลางความแปลกใจที่เห็นผมอยู่ในห้อง
'อื้อ ลาน่ะ' ผมพูดเบาๆ ก่อนจะกวักมือเรียกให้คนตัวเล็กกว่ามาหา
'ไม่อาววว อาบน้ำก่อน'
'แค่กอดเอง คิดถึง' ถึงปากจะปฏิเสธแต่เจ้าตัวก็สาวเท้าเข้ามาหาผมอยู่ดี
'พอแล้ว ปล่อยก่อนโทรุ' ทากะออกแรงดิ้นเบาๆ ก่อนที่ผมจะยิ่งกำชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก
'โทรุ..'
'ครับๆ ปล่อยแล้วครับ' ผมปล่อยให้ทากะไปอาบน้ำก่อนที่จะเตรียมของ
สำหรับทำอาหารมื้อเย็น
ซ่า~
ผมใช้ชีวิตแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ผมไม่เคย
เหนื่อยเลยที่ได้รักกับคนๆนี้ เหมือนเขาเข้ามา
เปลี่ยนผม เปลี่ยนให้ผมมีความกล้า มีความอดทน
ผมไม่เคยท้อต่ออุปสรรคที่เกิดขึ้น แค่ผมคิดว่าแค่
กลับไปเจอหน้ากัน ความเหนื่อยจากการทำงานก็
หายไป
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านไปในแต่ละวันมันช่างดูราบรื่น
แต่ไม่ใช่เลย ผมถูกไล่ออกจากงานมาไม่รู้กี่ครั้ง ทั้งๆที่ผมทำงานได้ดี ไม่เคยมีความผิดพลาด ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไล่ผมออก จนผมได้
บังเอิญเห็นเลขาของพ่อคุยกับเจ้าของร้าน ก่อนที่ผมจะโดนไล่ออก ผมไม่รู้ว่าผมจะบอกกับ
โทรุยังไง ผมจะบอกเขาได้ยังไงว่าครอบครัวผมไม่
เห็นด้วย ทั้งๆที่ผมก็ออกจากบ้านนั้นมาแล้วแท้ๆ
