"Aras! Okula geç kalacaksın."
"Geliyorum anne."
Hemen aceleyle telefonumu kaptığım gibi aşağı indim. Dışarı çıkınca buz gibi hava yüzüme çarptı.
Ceketimin önünü sıkıca kapattım. Kulaklığımı taktım ve okula doğru yürümeye başladım.
Pardon, size kendimi tanıtmayı unuttum. Ben Aras Yıldız. 17 yaşındayım ve 11. sınıftayım.
Okul kapısının önüne geldiğimde dern bir nefes aldım ve havada uçan defterler, kalemler, silgiler , kağıtlar arasına daldım. Yürürken Doruk ve tayfasını gördüm. Bu sefer çok şükür Doruk sadece omuz atmakla yetindi. Galiba birkaç küfür, aşağılama da vardı.
Neyse, ben alışkınım. Hayatım boyunca insanlar benimle alay etti zaten. Tek suçum çok ders çalışmaktı. Ders çalışmak! Ve sonunda beni olduğum gibi istemeyen gruplar için kendimi değiştirmenin mantıksız olduğunu düşündüm ve boşvermeye başladım. Başımı belaya sokmamaya, sadece hafifçe gülümsemeye çalıştım. Ama ne kadar gülersem güleyim, her seferinde kalbime kaç ton yüklediklerini bir bilseler.. Hoş, bilseler de durumun pek değişmeyeceğini düşünüyorum ya, neyse..
O sırada sınıfta bir kızın benim yerime oturduğunu gördüm. Sinirlenmek bir yana, şaşırmıştım. Çünkü sınıfta hiç kimse en önde oturmak istemezdi. Acaba gidip söylesem mi benim yerimin olduğunu? Ama ya terslerse? Tapulu malım değil ya..
Neyse, ben de 2. sıraya geçtim. Sıkıntı çıkarıp gene hakaret yemenin anlamı yok.
Fizik hocası geldiğinde sınıfa şöyle bir göz gezdirdi, benim yerimde kızın oturduğunu görünce duraksadı. Ardından beni buluncaya kadar gözleri sınıfta dolaştı. Gülümsedi ve sınıfı selamladı.
Benim fiziğim kendimi bildim bileli çok iyidir. Fizik ortalamam 100 zaten. Bu nedenle ders akıcı geçti.
Teneffüs zili çalar çalmaz kız bana döndü:
-Burası senin yerin galiba.
Bir cümle? Hakaret yok? Aşağılama yok? Aklımdan bu düşünceler geçerken başımı evet anlamında salladım.
-Eğer istersen kalkabilirim.
-Hayır, gerek yok.
-Peki.
Kız tekrar önüne döndü. Ters bir şey mi söyledim acaba? Adını sorsam mı?
Neyse, dedim kendi kendime. Adını bi ara öğrenirim, eminim.
Okuldan çıktığımda saat dörttü. Eve doğru yürümeye başladım. Bir yandan da müzik dinliyordum. Imagine Dragons - Radioactive her dinlediğimde beni ilk seferki gibi etkileyen sayılı şarkılardandır. Size de tavsiye ederim. Evet evet, şimdi karar verdim. Yarın o kızın adını öğrenmeliyim.
