"Selam."
Her zamanki gibi okul çıkışı kütüphanedeydim. Başımı kaldırdığımda Gamze'yi gördüm.
"Selam, ne yapıyorsun?"
"Hocanın bugün verdiği fizik ödevini yapmaya çalışıyorum ama biraz zor."
"Yardım ister misin?"
Gülümsedi.
"Teşekkür ederim."
Böylece çalışmaya başladık. Ona anlamadığı soruları anlatmaya çalıştım fakat ne yazık ki anlatmayı pek becerebildiğim söylenemez.
"Anladın mı?"
"Evet, bana 4. anlatışında anlamamı sağladın."
Güldü. Çok güzel gülüyor. Sanırım ailesi önceden böyle gamzeleri olacağını tahmin etti. Gerçekten güzel gamzeleri var..
"Aras?"
"Efendim?"
"Daldın gittin?"
"Oh, pardon."
"Ne düşünüyordun?"
"Gamzelerinin ne kadar hoş göründüğünü. Yani güldüğün zaman gerçekten bambaşka bir hava katıyorsun etrafa. Ailen herhalde bu kadar güzel gamzelerin olduğunu tahmin ederek adını koydu?" demedim tabii ki.
"Önemli bir şey değil."
"Tamam."
"Neyse, görüşürüz Aras. Ben gidiyorum."
"Görüşürüz."
----------------------------
Tamam, bu iş iyice garipleşmeye başladı. Eve geldiğimde hemen odama gittim, kapıyı çektim ve kendimi yatağa attım. Sonra gözlerimi kapadım. O an kütüphanede ne konuştuğumuzu, nasıl karşılaştığımızı, gamzelerini, yani aklınıza gelebilecek o ana dair her ayrıntıyı gözden geçirdim. Yani anlayacağınız tekrar yaşadım o olayı adeta.
Neyse, dedim kendi kendime. Bir insana hak ettiğinden fazla değer verirsen, acı çekersin. Sadece benimle ayaküstü sohbet edip birkaç soru sordu diye bir insanı bu kadar ön plana almamam gerek.
Kalkıp aynada kendime baktım. Zaten ön plana alsam ne yazar.. Gamze çok güzel, akıllı bir kız. Ben okulda herkesin itip kaktığı, inek çocuğum. Ne? Aşk mı? İM-KAN-SIZ.
Zaten benim de öyle bir isteğim yok. Şimdiye kadar aşk, dostluk olmadan kendi başıma hayatı pekala idare ettim. Bundan sonrasını da kendim halledebilirim. Almayayım, sağolun. Sevgili, aşk meşk.. Bunlar zaten bana uzak şeyler...
