Fantasia 3: Bedorven Bloed

Hoofdstuk 20: terug naar huis

Ik kijk met wazige ogen naar de sterrenhemel. Ik laat de schub van Shari doorheen mijn vingers glijden en knipper de flikkerende beelden steeds weg. Het zijn slechts flarden van het visioen, maar het lijkt alsof ik alles weer herbeleef. Ik heb zovele vragen, voornamelijk over mezelf. Ik heb mezelf op een heel andere manier gezien.
Of doe ik me nu anders voor, en is het meisje uit het visioen de Scarlett die ik écht ben?
Ik ga rechtop zitten en trek mijn benen dichter naar me toe. Ik leg mijn armen om mijn onderbenen heen en leg mijn kin te rusten op mijn knieën. Ik besef dat ik bang ben, iets wat ik nog nooit eerder was. Ik ben niet bang voor gevaar en de dood, maar voor... mezelf.
"Waarom koos je voor mìj en niet voor Jack?"
Ik kijk opzij en zie Robert het kleine heuveltje oplopen. Hij komt naast me zitten, in het hoge gras, uitkijkend over het water van Atlanta. De halve sikkelmaan wordt in het water weerspiegeld, samen met enkele honderden sterren. Ook Roberts ogen hebben iets weg van de donkere nacht, met een kleine glinstering erin.
Hoop.
"Ik weet het niet", ik haal mijn schouders op. "Ik begrijp er niets van."
"Ik moet toegeven dat ik gevleid ben", bekent Robert eerlijk.
"Hoe weet je trouwens dat Jack erin voorkwam? En jij?"
"De testen van de Zeemeerminnen zijn altijd geïnspireerd op de personen waar je het meest gehecht aan bent. Ik ging ervan uit..."
Robert bijt op zijn lip en slikt zijn laatste woorden in. Ik glimlach fijn en stoot hem zacht aan.
"Volgens mij was het de innerlijke 'Vampier' die me gedwongen had om voor het juiste te kiezen. Jack zag er zo gelukkig uit in mijn visioen dat ik het gevoel had dat hij me niet meer nodig had. Jij daarentegen..." Ik kijk hem zijlings aan en grijns speels. "Jij zult me altijd nodig hebben."
Robert schudt lachend zijn hoofd, waardoor zijn gewei op en neer danst. Ik besef nu pas dat ik Robert goed ken. Ik weet dat hij een hypnotiserende gave heeft, dat hij vroeger iets had met koningin Leonora en soms vertelt hij me over zijn jeugd. Ik weet bijna àlles over hem, maar hij weet zo weinig over mij. Ik ben een gesloten, mysterieus boek. Zelfs voor mezelf.
"Ik ben zo trots op Chris, omdat ook zij die 'test' goed doorstaan heeft."
"En ze was véél sneller dan jij", lacht Robert.
Ik stoot hem voor de tweede keer speels aan en blijf wat dichter tegen hem aanzitten. Zijn vriendschap en vertrouwen voelen goed aan, iets waar ik nu nood aan heb: zekerheid.
"Ik wist niet eens dat Zeemeerminnen zich bezig hielden met zulke testen. En wat is het doel ervan?"
"Ik weet er het fijne niet van", zegt Robert, "maar toen ik nog naar school ging, vertelde onze leerkracht 'Magiegeschiedenis' dat Zeemeerminnen, net zoals alle andere magie bezittende wezens, geïnteresseerd zijn in het beheersen van een persoon zijn gedachten en gevoelens. Maar Zeemeerminnen bezitten van nature geen magie, dus zochten ze een bondgenoot. Alleen hij kon hen helpen de 'Fantasiagekende' persoonlijkheidstest tot stand te brengen. En deze test hebben we vandaag doorstaan."
"Met 'hij' bedoel je..."
"Koning Simon."
"Ik had het moeten weten", ik rol met mijn ogen. "De verrader."
"Simon is dan ook nooit een voorbeeld geweest van trouw en eerlijkheid."
Even valt er een stilte, maar deze is niet ongemakkelijk. Het voelt goed aan om even aan niets te denken en alleen de geluiden van de nacht te horen. Maar zoals altijd dwalen mijn gedachten af. Ik heb een missie. Robert redden was slechts een onderdeel van die missie.
Nog één ingrediënt.
Alleen nog maar het gif van een Sneeuwslang en ik kan Elodie redden.
En mijn eigen huid.
Ik ben zo dichtbij, maar hoe dichter ik kom, hoe meer ik begin te twijfelen of dit wel goed is. Nadien zijn we klaar. Nadien zal Jack vechten met de Zwarte Draak en zal hij Fantasia verlaten. Maar mijn strijd met koningin Leonora zal doorgaan. Mijn problemen zullen blijven, maar ik zal geen vriendje meer aan mijn zijde hebben staan om me te steunen...
Ik kantel mijn hoofd naar beneden en voel tranen in mijn ogen prikken. Ik wil niet huilen; sterke Vampiers zoals ik huilen nu eenmaal niet. Ik zal het los moeten laten.
Ik zal hém los moeten laten.
"Wat is je plan nu, Scar?" vraagt Robert.
Even heb ik het gevoel dat hij ook gedachten kan lezen, maar dat is waarschijnlijk pure toeval. Bovendien delen we dezelfde missie, meer zelfs: hij offerde zich vrijwillig op om mee te gaan met mij. Zijn vraag is dus wel terecht.
"Hoeveel tijd heb ik nog?" vraag ik zuchtend.
"Dit is Jacks vierde nacht. Niet zoveel meer, dus."
Ik slik en laat mijn ogen over het wateroppervlak glijden. Nog twee nachten. Dat is te weinig... Of toch te weinig voor Jack, tenzij ik het zelf oplos.
"Ik ga op zoek naar die Sneeuwslang", deel ik Robert mee. "Als we van hieruit met zijn allen terug naar Vier-seizoenenland trekken, komen we daar pas aan over twee dagen. Dat is te laat. Dan moeten we ook nog eens die Sneeuwslang vinden..."
"Bestaat die slang eigenlijk wel? Ik heb ze nog nooit gezien."
"Ja. Maar ze is zeldzaam. Er bestaat maar slechts één exemplaar van."
Plots begin ik te lachen: "En weet je wat erg is? Ik heb ze al in mijn handen gehad... Maar ik slingerde ze toen gewoon weg!"
Het was namelijk die slang geweest dat Chris' van het leven beroofd had. Het was die slang dat Chris in haar buikflank gebeten had. Toen was ik zo woedend op het dier geweest dat ik gewenst had haar nooit meer te hoeven zien, nu zou ik er alles voor over hebben om dat serpent nog eens in mijn handen te hebben.
"Je vindt haar wel, Scar. Maar wat moeten wij ondertussen doen?"
Chris komt vanuit het struikgewas tevoorschijn en likt tevreden over haar rode lippen. Er kleven bloedsporen in de vacht rond haar hals en mond, maar haar avondmaal heeft haar duidelijk gesmaakt. Ik glimlach naar haar, omdat ik een antwoord op Roberts vraag heb. Haar thuis, haar oude Rijk, ligt vlak naast de Vallei van Excalibur.
"Jullie verblijven in Eenhoornland. Daar zijn jullie veilig."