Fantasia 3: Bedorven Bloed

Hoofdstuk 6: Etu

Etu blijft maar lopen. Er lijkt geen einde te komen aan dit immense bos. Hier en daar staat er een verlaten tipi rond een grote totempaal, meestal verwoest door grote wolvenkrassen. Etu vertelt iets aan Elodie, maar zodanig stil dat wij er niets van horen. Intussen maakt hij van losliggende takken en twijgen een nieuwe boog. Zijn pijlen heeft Scarlett gelukkig gespaard, die hij in een zakje op zijn rug draagt.
Robert heeft mijn plaats overgenomen op Chris haar rug. Ik ben dan ook niet echt het type jongen dat uren kan neerzitten en gewoon moet genieten van mijn rit.
"Hoe gaat het met je?" vraag ik bezorgd en raak met mijn vingertoppen Scarletts hand aan. Ze huivert, maar lijkt die kleine attentie wel leuk te vinden.
"Dorstig, maar dat slikken we wel weg."
Scarlett werpt me een glimlachje, maar fronst al snel haar voorhoofd. Haar ogen hebben het verband gevonden, verwikkeld om mijn bovenarm. Het witte verband is steeds losser komen te zitten en verschijnt nu centimeter voor centimeter vanonder mijn zwarte T-shirt.
"Waarom heb je op exact dezelfde plaats als Robert een verband zitten?"
Scarlett kijkt me vragend aan, misschien zelfs een tikkeltje kwaad omdat ze al een vermoeden heeft dat hier iets niet klopt.
Ik bijt op de binnenkant van mijn onderlip en hoopte vurig dat een leugentje 'om bestwil' me te binnen zou schieten, maar de waarheid brandt op mijn tong. Het is gebeurd, we hebben het gedaan voor Scarlett. Nu wordt het tijd om het haar te vertellen.
"Herinner je je nog het infuus dat omhoog hing naast je ziekenhuisbed?"
"Het rook naar jong bloed", constateert Scarlett en kijkt me uitdagend aan.
"Toen Merida de touwen van Simons magie kon neutraliseren en we je eindelijk weg konden voeren uit de zon, zag je er verschrikkelijk uit. Verkoold en overal brandwonden. Zelfs in je gezicht. Je had dringend je medicijn nodig. Robert en ik twijfelde geen seconde..."
Scarlett blijft staan en laat haar blik van Robert naar mij glijden, en weer terug naar de Hertenjongen. Robert heeft zijn ogen afgewend en kijkt verlegen naar Chris' manen.
"Jullie hebben al zoveel voor mij gedaan", fluistert Scarlett en wrijft over haar jeukende wonden. "En nu opnieuw. En ik wist het zelfs niet eens. Hoe kan ik jullie ooit bedanken?"
"Het feit dat je knappe gezichtje er al stukken beter uitziet door ons bloed, is onze grootste dankbaarheid", grapt Robert, maar zijn ondertoon maakt haar duidelijk dat hij het wel meent.
Scarlett kijkt Robert dankbaar aan en legt vervolgens haar hand in mijn nek. Haar ogen vinden de mijne, waarin ik alleen maar liefde kan waarnemen. En dankbaarheid.
"Jack!" schreeuwt Elodie, maar haar waarschuwing komt te laat.
Een lasso, gemaakt van lianen, wikkelt zich om mijn lichaam. Iemand trekt het strak aan, waardoor ik amper lucht krijg. Scarlett legt haar handen om de lianen en wilt ze doorbreken, maar een dreigende, diepe stem verbiedt haar dat.
"Vader!" Etu loopt terug naar ons toe en steekt zijn handen in de lucht. "Ze zijn onschuldig! Ze zijn géén dreiging."
"Zij misschien niet", een oud stamhoofd met een gigantisch haartooi komt tevoorschijn vanachter de verlaten tipi. Een hele clan ouderwets geklede Indianen volgen op de voet hun stamhoofd, hun tanden ontbloot en vlijmscherpe mesjes dansend tussen hun vingers.
"Maar die Vampiers wel."
Scarlett wisselt een blik uit met Chris, die wild haar hoofd schudt. Natuurlijk is Chris niet gevaarlijk, omdat ze zich nog steeds meer Eenhoorn voelt dan Vampier.
Maar waartoe is ze allemaal in staat?
Een vraag waar we nog steeds geen antwoord op hebben. Maar toch vreest niemand haar.
Etu duwt Elodie voorzichtig bij de groep en komt beschermend voor me staan. Hij heeft zijn nieuwe boog bij de hand genomen en laat zijn wapen rusten op zijn schouder.
"Ik beloof je dat ik ze persoonlijk naar het volgende Rijk breng, zonder dat er een slachtoffer valt."
"Dat is al gebeurd", sist het oude stamhoofd en tilt de kin van zijn zoon omhoog met de punt van zijn speer. "Jìj bent hun slachtoffer al. En dan voornamelijk nog wel van die blonde Elf."
Elodie kruist uitdagend haar armen voor haar borst en zoekt naar Etu's blik, maar die durft niemand aan te kijken.
Zelfs zijn machtige vader kijkt hij niet aan.
"Aan u de eer, koning Michaël!" schreeuwt het stamhoofd.
Etu begint te protesteren, maar het is te laat. Vanuit het struikgewas komen een twintigtal Weerwolven tevoorschijn. Ze zijn cirkelvormig opgesteld en komen werkelijk van overal. Hun tongen glijden hongerig over hun lippen en de oren liggen plat in hun nek gedrukt. Gigantische klauwen schuren over de grond en smeken om wraak. Meteen valt de sterkste Weerwolf van de roedel me op: een roskleurige Wolf, trots en hoog op zijn poten, met gigantische tanden en een grote honger. Zijn donkere ogen branden in de mijne en ik zie mezelf in de glans weerspiegeld worden. De Wolvenkoning; de koning van de Nachtmerriewezens: Michaël.
Uitdagend vlijt Michaël zich langs Scarletts benen, die zich niet durft te verroeren. Zijn stekelige haren kriebelen over haar wonden, maar ze verbijt de drang naar zijn bloed. Haar wraak moet zoeter zijn, en Michaël moet langer lijden dan slechts een kleine beet in zijn nek.
"Reken met hen af. Ik wil geen bloed aan mijn handen hebben", vervolgt het stamhoofd.
"Vader, niet doen!" smeekt Etu, maar hij krijgt een ferme klap in zijn gezicht. Etu valt op de grond, zijn wang in een verse modderplas gedrukt. Elodie schreeuwt zijn naam en wilt de jonge Indiaan helpen, maar een grommende Weerwolf denkt daar anders over. Aan het gestalte te zien is het nog een erg jonge Weerwolf. Ze heeft een zachte blik, die ze probeert te camoufleren door dreigende ogen. Een meisje; een vrouwelijke Weerwolf.
En zij is het symbool voor de start van het gevecht.
Ik geef een ruk aan de lianen, maar ze willen niet breken. De Indiaan die de lasso vasthoudt, is als een bumper. Hij vangt mijn schokken handig op en spant ze steeds strakker aan. Ik zoek naar Scarlett, omdat ik hoop dat ze me – wéér eens – zal redden. Maar ze heeft het hard te voortduren met zeven wraakzuchtige Weerwolven. Robert is intussen van Chris gesprongen en houdt zich gedeisd tussen de bomen, met de schreeuwende Elodie tegen zijn lichaam gedrukt. Chris baant zich steeds meer een weg naar Scarlett toe, om haar te gaan helpen.
Nu voel ik me zoals Scarlett zich gisterenavond voelde: hopeloos verloren. Toekijkend hoe je vrienden de anderen proberen te beschermen, maar niemand die zich om mij bekommert. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, net zoals Scarlett dat niet doet. Ze hebben het gemunt op de twee Vampiers. Ze moeten eerst zichzelf redden, ik kan wachten. Intussen kan ik proberen om mezelf los te krijgen.
Etu spuugt de modder uit zijn mond en kijkt gegeneerd op. Zo'n sterke Indiaan, die moet onderdoen voor zijn vader. Hij ziet Elodie, die zijn naam schreeuwt. Meteen was hij zijn hart aan haar verloren en nu hij bereidt was om de blonde Elf volledig in vertrouwen te nemen, verwoest zijn vader zijn prille romance. Kwaad staat hij op, draait zich met een ruk om en schiet een pijl naar me toe. Ik trek mijn hoofd geschrokken naar mijn schouder toe en pers mijn lippen hard op elkaar. De druk om mijn armen valt volledig weg, eveneens als de lianen. Als gedode slangen vallen ze op de grond. Het eerste wat ik zie, is de verslagenheid in de ogen van het stamhoofd. Zijn eigen zoon heeft hem verraden, een gedacht dat hij maar moeilijk kan slikken. Hij wilt geen zoon die zijn vader verraad, en zijn eigen volk bedriegt door deze 'misdadigers' te helpen. Als stamhoofd kan hij dan ook maar één ding doen: de eer van zijn stam redden.
Het stamhoofd heft zijn arm in de lucht en werpt zijn speer, die recht tussen de schouderbladen van Etu terechtkomt. Etu slaakt een kreet, amper hoorbaar. Hij zakt doorheen zijn knieën en duwt zijn handpalmen diep in de modder. Hij hapt naar lucht, lucht dat hij niet krijgt. Zijn longen beginnen te branden en smeken hem te ademen, maar de pijn in zijn ruggengraat is ondragelijk. Bloed loopt als een beek uit de wonde en mengt zich met het bruin van de modder.
Verbijsterd om de gebeurtenis die net plaatsgevonden heeft, kan ik even niets doen. Het dringt maar moeilijk tot me door dat ik zonet moest toekijken hoe een vader zijn eigen zoon vermoordde, en dat allemaal 'voor de veiligheid en de eer' van zijn stam. Van vaderliefde, sympathie of zelfs genade is niets te merken.
Maar uiteindelijk trekt de verslagenheid weg, en kan ik de moed vinden om in beweging te komen. Ik trek een sprintje naar de kreunende Indiaan toe, leg mijn handen op zijn schouder en smeek Etu me aan te kijken, maar zijn ogen staan ver in zijn oogkassen en hebben een doffe glans. Al het leven sijpelt, samen met het bloed, uit zijn lichaam.
Elodie rukt zich los uit Roberts armen en laat zich in de modder vlak voor Etu zakken. Haar handen omsluiten zijn gezicht en vegen de tranen van zijn wangen. Het zijn tranen van haarzelf, die op zijn wangen vallen en wegrollen.
Ik kijk Etu medelevend aan. Hij riskeerde zijn leven om mij te helpen, en moet daar nu de prijs voor betalen. Moet ik nu trouw aan zijn zijde blijven staan, of moet ik mijn bevrijding als een unieke kans beschouwen en Scarlett gaan helpen? Ik moet ervoor zorgen dat Etu niet voor niets gestorven is, maar het is sterker dan mezelf om deze vriendelijke Indiaan bij te staan, tot de dood ons scheidt.
"Hij is uw zoon", fluistert Elodie vol afschuw naar het stamhoofd. "Hij is uw bloedeigen zoon! Hoe kunt u zoiets doen?"
"Hij wàs mijn zoon. Nu is hij een stervende."
Scarlett verliest helemaal de controle over het gevecht, omdat ze het bloed van Etu heeft geroken. Ook Chris is erdoor afgeleid, en daar hebben de Weerwolven van geprofiteerd. Het is Michaël die op Scarlett springt en haar tegen de grond duwt. Hij gromt luid, een grom van overwinning. Scarlett lacht hem recht in zijn gezicht uit.
"Je bent nog niet gewonnen, kluns", spuugt ze in zijn gezicht en duwt de Weerwolf met een simpele vechtbeweging van zich af. Ze fluit tussen haar tanden, waardoor Chris haar aandacht weer volledig op Scarlett richt. De merrie vergeet haar dorst en rekent af met de laatste tegenstanders die haar bedreigen, terwijl Scarlett in een wazige glans even vervaagt, en nog geen seconde later achter me opduikt. Ik kijk om mijn schouder en zie dat Scarlett vecht met het stamhoofd. Ze ontwijkt de steken van de speer en valt zelf ook aan, maar het oude stamhoofd beschikt over een bepaalde lenigheid waar ik geen vat op kan krijgen. Hij krijgt het gevecht zelfs zodanig in de hand dat hij de vlijmscherpe punt tegen Scarletts borstkas kan drukken. Zijn grijns is groot en de vreugde overwoekert alle andere emoties. Hij heeft gewonnen, zo denkt hij.
"Steek dan", lacht Scarlett op een spottende toon, die hem niet bevalt. Hij haalt uit, maar de punt botst tegen een metalen muur, meer bepaald: haar ondoordringbare huid.
Onsterfelijk.
Intussen kijkt Scarlett me veelzeggend aan, en schenkt me een snelle knik. Ik begrijp meteen haar hint en begin te sprinten, ver weg van dit bloedbad. Ik spring over bloedende Weerwolvenlichamen heen en ontwijk de gebroken speren van de gedode Indianen. Elodie en Robert lopen me achterna en roepen intussen Scarletts naam. Elodie wankelt en kijkt vaak achterom, alsof ze hoopt dat Etu plots achter ons aan zal lopen. Maar zijn lichaam blijft bewegingsloos op de grond liggen, steeds dieper wegzakkend in de dikke brij van modder.
Scarlett en Chris hebben niemand gespaard: geen Weerwolf, geen Indiaan, geen stamhoofd. Hoe minder getuigen er zijn van Scarletts derde herrijzenis, des te beter. Althans, dat is toch wat ze denken.
Door de immense dorst die er ontstaan was bij het zien van al dat bloed, hadden ze het snel op een lopen gezet. Daarbij waren ze de sluwe Weerwolvenkoning helemaal uit het oog verloren, die zich op geheimzinnige wijze uit de voeten had gemaakt.
De enige overlevende.
Uiteindelijk hebben Scarlett en Chris dus ook het slagveld verlaten, en trekken allebei een sprintje, tot Scarlett naast me komt te lopen. Ze wisselt een vreugdevolle blik met me uit, waardoor ik haar boodschap duidelijk kan ontvangen.
Dit is wat ze wilt. Ze wilt vechten, winnen, het bloed aan haar handen proeven.
Ze wilt leven. 

~⌘~~⌘~~⌘~~⌘~~⌘~~⌘~

Best een heftig hoofdstukje, vinden jullie ook niet? Elodies kans op liefde werd haar al sneller ontnomen dan jullie waarschijnlijk dachten (mijn excuses daarvoor ;-) ) 

Bovenaan deze pagina zien jullie een foto van Ryan Reynolds, die de rol van Indiaan Etu vertolkt.