"Τζεμααα!!!" η πορτα ανοιξε με δυναμη και η μαμα μου μπηκε μεσα φωναζοντας. Εβγαλα τα ακουστικα απο τα αυτια μου και γυρισα να την κοιταξω.
"Τι θελεις μαμα;", ειπα με απολυτη βαρεμαρα στη φωνη μου.
"Ο μπαμπας σου θα ειναι εδω σε ενα τεταρτο να μας παρει. Ετοιμασου, θα περασουμε να παρουμε και την Αντζη, ηθελε να ερθει μαζι να σε αποχαιρετησει."
"Τελειαα!!" γιατι δεν θα τη βγαλω με σενα και τον μπαμπα στο αμαξι να μου αρχισετε τα κλαματα...συμπληρωσα στον εαυτο μου. Η μαμα βγηκε απο το δωματιο και εγω εβαλα ενα μαυρο τζιν κι ενα μαυρο φαρδι κοντομανικο μπλουζακι. Εβαλα το κινητο μου στο σακιδιο μου και πηγα στην κουζινα τα πραγματα μου. Η μαμα με κοιταξε με ενα κατσουφιασμα και ειπε:
"Μα βρε παιδι μου, στο κολεγιο πας και εισαι ντυμενη σαν να πηγαινεις σε κηδεια...!"
Η μαμα εχει κανει πολλες προσπαθειες να μου αλλαξει γουστο στα ρουχα αλλα εγω ειμαι σταθερη... Τα μαυρα μου και κομπλε.
"Μαμα ασε τα πολλα σχολια και παμε κατω που μας περιμενει ο μπαμπας."
Φυσιξε απελπισμενα και με βοηθησε να κουβαλησουμε τα πραγματα κατω. Ο μπαμπας ειχε ειδη ερθει και μας περιμενε με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια, καθως κατεβηκε απο το αμαξι να βαλει τη βαλιτσα μου στο πορπαγκαζ. Εκανα την προσευχη μου 50 φορες να μην σχολιασει τιποτα αλλα που τετοια τυχη! "Και τωρα που θα λειπεις βρε Τζεμακι μου ποιον θα εχω εγω να πειραζω;" Μου τη σπαει οταν με φωναζει ετσι. Φαινεται σαν να ειμαι 5 χρονων. "Μην ανυσηχεις, ολο και καποιον θα βρεις εσυ..." Η μαμα με αγριοκοιταξε αλλα την αγνοησα και μπηκα μεσα στο αμαξι. Δεν εχω ιδεα γιατι ειναι τοσο ενθουσιασμενοι.... Σιγα το πραγμα! Ολοι πανε στο κολεγιο! Ο μπαμπας ξεκιναει το αυτοκινητο και αμεσως κατεβαζω τα παραθυρα. Ειναι Σεπτεμβρης μηνας και εχει ηλιο. Πραγμα παραξενο για την περιοχη εδω. Προτιμω βεβαια να εχει συννεφια. Συνηθως στους ανθρωπους αρεσει ο ηλιος αλλα εμενα μου αρεσει η συννεφια. Γενικα σε πολλα πραγματα οι αποψεις μου ειναι διαφορετικες απο τους περισσοτερους ανθρωπους αλλα δεν με ενδιαφερει τοσο.
Φτανουμε στο σπιτι της Αντζη, η οποια τσιριζει που με βλεπει. Αυτη τη στιγμη μετανιωσα που ειχα ανοιξει το παραθυρο. Μπαινει μεσα και επιτελους ξεκιναμε την μεγαλη διαδρομη. Παντα βαριεμαι τις μαγαλες αποστασεις με το αυτοκινητο αλλα αυτη τη φορα μπορω να παραδεκτω οτι εχω ενα ιχνος χαρας που παω στο κολεγιο. Δεν συνιθιζουν να μου αρεσουν οι αλλαγες αλλα αυτη ισως να μπορεσει να μου δωσει αυτο που αναζητω τοσο καιρο. Τι αναζητω; Δεν ξερω. Ισως μια καινουργια αρχη, που να μπορω να βρω ενα ατομα που πραγματικα θα ταιριαξει μαζι μου και να μπορω να μειραστω τα μυστικα μου μαζι του. Ποτε κανεις δεν μπορουσε να με καταλαβει ετσι κλειστηκα στον εαυτο μου και αλλαξα την τακτικη μου. Απλα το επαιζα αδιαφορη και ηρεμη αλλα μονο εγω ηξερα τι με απασχολουσε. Ακομα και την Αντζη δεν μπορουσα να εμπιστευτω. Ειμαστε απο το δημοτικο μαζι αλλα ισως ο μονος λογος που ειμααστε κολλητες ειναι οτι η Αντζη ηταν ενα γλυκο και ευγενικο κοριτσι που ηταν η μονη που μου εδωσε σημασια και ειρθε να αναπτυξει σχεσεις μαζι μου. Ολοι οι αλλοι με απεφευγαν επειδη ημουν διαφορετικη... Ετσι ξεκινησε η παρεα μου με την Αντζη που οσο κι αν την αγαπαω δεν ειναι αυτο που ψαχνω. Ειναι τελειως το αντιθετο απο μενα. Εχει θαρρος, μιλαει πολυ και κανει ολα τα συνιθισμενα πραγματα που κανουν ολα τα κοριτσια. Καθε πρωι βαφεται με οτι αποχρωση του ροζ μπορει να φανταστει κανεις. Ενα χρωμα που συχαινομαι. Αλλα τι να πει κανεις... ο καθενας με τα γουστα του...
