Με ξυπνάει ένας υπερβολικά ενοχλητικός ηχος και σηκώνομαι από το κρεβάτι να δω από που έρχεται. Χα, μα φυσικά. Αυτή η ηλιθια να φανταστώ θα έχει ξυπνητήρι για τα πάντα. Καθώς σηκώνεται να το κλείσει την αγριοκοιταζω με τα αγουροξυπνημενα ματιά μου και βγάζω έναν αναστεναγμό. Εκείνη με κοιτάει με το ηλιθιο χαμόγελό της και φαίνεται να ντρέπεται γιατί τα μάγουλά της έχουν γίνει σαν παντζάρι.
"Συ-συγγνωμη" λέει αμήχανα. Εγώ γελάω χαμηλόφωνα με την ντροπή της και ξαναπεφτω στο κρεβάτι. Η Αλισον κανει υπεροβολικα πολυ φασαρια και αναγκαζομαι να καλυψω τα αυτια μου με το μαξιλάρι.
Μετα απο πολλες αποτυχιμένες προσπάθειες να μην ακουω τους ενοχλιτικους θορύβους της σηκωνομαι απο το κρεβατι και παω να κανω ενα μπανιο. Αγνοω την εκφραση στο προσωπο της ηλιθιας οταν βλεπει οτι η πετσετα και το νεσεσερ μου ειναι μαύρα. Τα μπανια ειναι μεικτα οποτε υποθετω θα ειναι δυσκολο να βρω μία καλη ντουζιέρα. Μπαινω μεσα και προχωράω για να βρω ενα άδειο μπανιο. Καθως περπαταω ενα αγορι βγαινει απο το διπλανο μου μπανιο μονο με μια πετσετα να καλυπτει το κατω μερος του. Οι κοιλιακοί του διακρινονται πολυ εντονα και μπορω να πω οτι εχει υπεροχο σωμα. Εχει ενα τατουαζ στο δεξι του χερι που φαινεται να γραφει κατι. Μολις το παρατηρω καλυτερα βλεπω οτι ειναι το ιδιο ακριβως τατουαζ που εχω κι εγω στον ωμο μου. Το αγορι με κοιταω λιγο και μετα φευγει. Πιανω τον εαυτο που να τον χαζευει καθως περπαταει και τυναζει πισω τα μαλλια του. "Ξυπναω" οταν ενα βιαστικο παιδι τρεχει και με σκπυνταει λιγο. Μπαινω μεσα στο μπανιο που βρισκεται μπροστα μου και ανοιγω το νερο για να ζεστανει. Καθως το νερο χαλαρώνει τους μυς μου ερχεται στο μυαλο μου εκεινο το αγορι. Ηταν πολυ ομορφος, τα ματια του ηταν βαθυ γκρι σκουρο και πραγματικα θα μπορουσα να κατσω να τα κοιταω για ωρες. Ηταν τοσο αθωα αλλα ταυτόχρονα εδειχναν να εκριβαν πολλα πραγματα.
Τζεμαα τι κανεις ακριβωςς;
Πεταγεται το υποσυνείδητό μου και σχηματίζεται μια παράξενη γκριμάτσα στο πρόσωπό μου. Ειλικρινα, γιατι σκεφτομαι αυτο το αγορι;
Κλεινω το νερο και σκεπαζομαι με την πετσετα. Παω προς τα αποδυτήρια γαι να βαλω τα καθαρά μου ρουχα. Φοραω μια γκρι φορμα και ενα μπλε κοντομανικο μπλουζάκι. Σημερα δεν εχω σκοπο να παω κάπου οποτε βαζω ανετα ρούχα. Τελειωνω γρηγορα και παω προς τκ δωματιο. Ανοιγω την πορτα και βλεπω την Αλισον να κλαιει. Ωχ θεε μου. Και τωρα τι; Λογικά θα περιμενει να την παρηγορησω; Ουτε που να το σκεφτεται. Απλα θα την αγνοησω.
Τζεμα εισαι τελειως αναίσθητη, μου θυμιζει το υποσυνείδητό μου και το σκεφτομαι λιγο καλυτερα. Ισως θα πρεπει απλα να την ρωτησω τι εχει.
"Εμμ, τι συμβαίνει; Γιατι κλαις;", νομιζω οτι ακουστηκα λιγο σκληρη αλλα δεν με ενδιαφέρει. Δεν ειμαι εγώ που καθομαι και κλαιω σαν πενταχρονο.
"Εε-εγω.." κλαιει ακομα πιο πολυ τωρα και σκουπιζει τη μύτη της με το χερι της. Ιουυυυ.
"Απλα...." αρχιζει πάλι το κλάμα και ειλικρινα αν δεν ολοκληρωσει την πρότασή της τωρα, θα παρατησω τις προσπάθειές μου να φανω λιγο ευγενική.
"Ο Στεφαν..."
Την διακοπτω αφου ετσι κι αλλιως δεν θα ολοκληρωνε. "Ναι, τι επαθε ο περίφημος Στεφαν σου;"
"Με-με χώρισε...", λεει και δεν μπορω να μην σκασω στα γελια. Εκεινη με κοιταει με περιέργεια και μετα αρχιζει να αγριεύει το πρόσωπό της λιγο.
"Ποσο αναίσθητη μπορει να εισαι; Με βλεπεις να κλαιω επειδη ο ερωτας της ζωής μου μολις μου ειπε οτι δεν ειμαι ο τυπος του κι οτι θα ηταν καλύτερα να χωρίσουμε, και το πρώτο πράγμα που κάνεις ειναι μα γελάς!;
"Ο ερωτας της ζωης σου;", δεν υπαρχει περιπτωση να το ειπε αυτο. Πριν προλαβει να απαντησει συνεχιζω. "Θα είσαι χαζη αν νομίζεις πως ενας νεος που γνωρισες στο λυκειο μπορει να γινει ο ερωτας της ζωης σου."
"Δεν ειναι ετσι Τζεμα, δεν εχεις ερωτευτει ποτε;"
"Για την ακρίβεια οχι, δεν εχω ερωτευτει και δεν εχω κανει σχεση με κανενα αγόρι. Ενταξει, ειχα κανει μια σχεση στην τριτη γυμνασιου αλλα δεν ηταν τιποτα, δεν ηξερα καν αν τον αγαπουσα. Δεν ξερω τι σημαινει αγάπη. Υποτιθεται πως το καταλαβαινεις οταν ερωτευεσαι ετσι δεν ειναι; Ε λοιπον εγω δεν εχω νιωσει κανενα τετοιο συναισθημα ακόμα. Κι ούτε πιστευω πως θα νιωσω ποτε." Γιατί της τα λεω αυτα;
"Οχι Τζεμα, κάνεις λαθος. Θα ερωτευτεις καποτε και θα σε ερωτευτει καποιος. Και μετα θα ερθεις στη θεση μου. Πως μπορεις να μου λες οτι δεν ξερεις τι σημαινει αγαπη; Δηλαδη δεν εχεις αγαπησει ποτε κανένα αγορι;", τα λογια της σχεδον μου σπανε την καρδια.
"Βασικα ναι, αγαπουσα τον αδερφο μου, ο οποιος πεθανε απο τρακάρισμα οταν ημουν 11. Ηταν 16 χρονων." Ειλικρινα ΓΙΑΤΙ της τα λεω αυτα; Δεν με ρωτησε καν αυτο αλλα οταν ακουω για αγαπη ο αδερφος μου ερχεται πρώτος στο μυαλο μου.
"Οο.. συγγνωμη δεν ηξερ-"
"Ναι, νταξει." Την διακοπτω. Δεν θελω να το συζητησω αυτο μαζι της. Κανει πως στενοχωρηθηκε αλλα το ξερω πως το κανει μονο και μονο για να δείξει καλη. Ολοι έτσι κανουν. Στην πραγματικοτητα ομως δεν τους νοιαζει καθολου.
Ξαπλώνω στο κρεβατι μου και πιανω ενα βιβλιο απο το γραφειο μου να διαβασω. Η Αλισον ξαπλωνει κι εκεινη και γυρναει να με κοιταξει.
"Πραγματικα συγγνωμη." Θελω να της πω οτι το άκουσα και την πρωτη φορα αλλα επιλεγω να συγκρατησω τον ευατο μου. Οταν βλεπει οτι δεν απανταω συνεχιζει. "Απλα ξερεις δεν μπορω να το πιστεψω πως δεν εχεις αγαπησει κανενα αγορι ακομα. Οχι τον αδερφο σου, γενικα." Το συνεχιζει και η υπομονή μου εξαντλείται. "Ναι, νομίζω στο ειπα αυτο. Λυπαμαι που χωρισες με τον Στεφαν. Ετσι ειναι η ζωη. Δεν μπορουμε να τα εχουμε ολα. Αλλα μην περιμένεις να σε παρηγορησω γιατί ειμαι ασχετη απο αυτη τη βλακεια με τους χωρισμους." Η Αντζη ειχε μια σχεση με ενα αγορι που φαινοταν να αγαπαει πραγματικα αλλα ο έρωτάς τους κρατησε μονο 1 χρονο. Τον χωρισε εκεινη γιατί τσακωνοντουσαν πολυ οποτε δεν ειχα να αντιμετωπίσω την κατάθλιψη που θα περνούσε μετα τον χωρισμό. Εκανε σαν τρελη γι'αυτον. Καταντουσε σπαστικο ωρες ωρες.
"Εε... εντανει δεν πειραζει. Δεν περίμενα να το κανεις ετσι κι αλλιως." Λεει και της δινω ενα βλέμμα "θα σε σκοτωσω αλλη στιγμη". Εκεινη γελαει λιγο με την έκφρασή μου και μετα γυρναει στη δουλεια της. Σκεφτομαι να την κοροϊδέψω λιγο με τον χωρισμο της αλλα αποφασιζω να μην το κανω.
