"Βάιολετ, αυτός είναι ο Λιαμ."
"Χάρηκα" λέει ο Λιαμ και την σνομπάρει τελείως.
"Κι εγώ." Η Βάιολετ τον σνομπάρει κι αυτή με την σειρά της. Γελάω λίγο με την αντίδρασή τους.
"Λοιπόν, που είναι οι φίλοι σου Λιαμ;" γυρναει προς εμένα και μου χαμογελάει λιγο πριν μιλήσει.
"Πάμε." Τον ακολουθούμε στον διάδρομο και καθόμαστε σε έναν κύκλο μαζί με άλλα 4 παιδιά.
"Εμμ, παιδια, από εδώ η Τζεμα και η Βάιολετ." Ο Λιαμ μας συστήνει.
"Κορίτσια, από εδώ ο Τζέρεμι, ο Τέιτ, ο Κάιλ και η Μόργκαν."
"Χάρηκα πολύ κορίτσια", λεει ο Τέιτ και χαμογελάει. Το ίδιο κάνουν κι ο Κάιλ με τον Τζέρεμι. Η Μόργκαν μας κοιταει από πανω μέχρι κάτω και κουναει τα ματια της. Είναι ντυμένη αρκετά προκλητικά, μια στράπλες εξοκοιλη μπλούζα και μια φούστα που αν σκυψει λίγο σίγουρα θα φανεί ο κωλος της. Βέβαια, είναι αυτονόητο πως για αυτούς τους τρεις είναι κάτι συνηθισμένο. Μην πω και τέσσερις.
"Παίζουμε θαρρος ή αλήθεια;", ρωτάει ο Καιλ. Έχει ένα ηλίθιο χαμόγελο και κοιτάει την Βάιολετ από πανω μέχρι κάτω. Η Βάιολετ δείχνει να ντρέπεται λίγο και προσπαθεί να κοιτάξει αλλού. Χαμογελάω λίγο στην συμπεριφορά τους και καθώς συμφωνούν οι περισσότεροι με την πρόταση του Κάιλ αποφασίζουμε να παίξουμε θαρρος ή αλήθεια.
"Μόργκαν, θαρρος ή αλήθεια;" ρωτάει Τζέρεμι.
"Θάρρος." Απαντάει η Μόργκαν και κουνιέται στην θέση της. Την συχαίνομαι είδη.
"Έχεις το θάρρος να φασωθειςμε τον Κάιλ;" Όλοι γυρνάνε το βλέμμα τους στον Κάιλ. Εγώ κοιταω την Βάιολετ. Φαίνεται να την ενόχλησε αυτό, γιατί μάλλον της αρεσει. Ο Κάιλ κοιταει για λίγο τη Βάιολετ και μετα τη Μόργκαν.
"Τι; Τώρα ντρέπεσαι; Έλα, δεν θα είναι η πρώτη φορά..." λέει η Μόργκαν και δαγκώνει τα χείλη της.
"Εμμ, ν-ναι..." λέει τελικά ο Κάιλ.
Η Μόργκαν προχωράει προς αυτόν και κάθεται πάνω του. Κινείται προκλητικά πάνω του και καθώς ενώνονται τα στόματά τους νιώθω τα ματια του Λιαμ πάνω μου. Γυρίζω να τον κοιτάξω και μου κλείνει το μάτι. Γελάω λίγο και η Βάιολετ με αγριοκοιταζει.
"Είσαι καλά;" , τη ρωτάω σιγανά.
"Ποτέ καλυτερα. Αν είχα και ποπ-κορν..."
Επιτέλους τους διακόπτει ο Τέιτ.
"Ναι, εντάξει, να φασωθειται είπαμε όχι να το κάνετε εδώ μέσα.."
"Γιατί, μήπως θέλεις κι εσύ λιγο;" του λέει η Μόργκαν με το ηλιθιο χαμόγελό της. Ο Τέιτ στριφογυριζει τα ματια του και την αγνοεί.
"Λοιπόν, Τζεμα, η σειρά σου!" Λέει η Μόργκαν. Μην πεις θαρρος. Μην πεις θαρρος. Κάτσε, παιχνιδι είναι, σιγά!
"Θάρρος"
"Μάλιστα.. χμμ.. έχεις το θάρρος να πιεις ένα μπουκάλι βότκα;"
"Δεν πίνω."
"Έλα τωραα, μην χαλάς το παιχνίδι. Εκτός αν θες να φασωθεις με τον Τέιτ. Στη θέση σου θα προτιμούσα να πιω πέντε μπουκάλια."
"Στο διαολο Μόργκαν.", λεει ο Τέιτ.
"Λοιπον;"
"Εε... θα πιω ένα μπουκάλι..."
"Ωραία" μου δίνει το μπουκάλι και χαμογελάει με αυτό το ηλιθιο χαμογελο. Καθως κατεβαίνει το υγρό στο στομαχι μου νιώθω το κεφάλι μου να σφίγγει, ειχα καιρό να πιω. Έχω φτάσει σχεδόν στη μέση μέχρι που ένα χέρι τραβάει το μπουκάλι από το στόμα μου.
"Νομίζω είναι αρκετά μέχρι εδώ."
"Οο ελα τώρα Λιαμ, η πρόκληση ήταν ένα μπουκάλι όχι μισό." Λεει η Μόργκαν και μου ξαναδινει το μπουκάλι. Το πιάνω διστακτικά και το βάζω πάλι στο στόμα μου. Μετά από λίγο το μπουκάλι έχει αδειάσει και το κεφάλι μου πραγματικά γυρίζει. Νομίζω ακουω το όνομά μου αλλά το μόνο που καταφέρνω να κάνω είναι να πέσω κάτω.
----------
"Χευ" Καθως ανοίγουν τα ματια μου βλεπω τον Λιαμ να κάθεται δίπλα μου. Σηκώνομαι λίγο για να δω που βρισκόμαστε. Είμαι πάνω σε ένα κρεβάτι μέσα σε ένα σχεδόν μεγάλο δωμάτιο και απ'ότι καταλαβαίνω από τη μουσική είμαστε ακόμα στο παρτυ.
"Πως νιώθεις;"
"Καλά, μια χαρά."
"Έλα, θα σε πάω στην εστία."
"Η Βάιολετ;"
"Μην ανησυχείς έχει παρέα" λέει και ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Ενταξει, κατάλαβα.
Πιανει το χερι μου και με οδηγεί προς τα κάτω. Κατεβαινουμε τις σκάλες και φτάνουμε έξω. Μπαίνουμε στο αμαξι του και ανοίγει τη θέρμανση.
"Σίγουρα εισαι καλυτερα ετσι; Η Μόργκαν γίνεται ηλιθια ώρες ώρες."
"Ναι το κατάλαβα αυτό." Λέω και γελαμε κι οι δυο.
Η διαδρομή μέχρι την εστία περνάει ήσυχα. Μόλις φτάνουμε Βγαίνουμε και οι δύο από το αμαξι και στεκομαστε δίπλα δίπλα. Αμηχανη στιγμή. Πολύ.
"Λοιπόν, δεν ήταν το παρτυ που περίμενα αλλά ήταν καλό." Λέω. Γελάμε κι οι δυο λίγο.
"Ναι... εμμ θες να σε συνοδεψω μέχρι πανω; Η δική μου εστία είναι στο διπλανό κτίριο."
"Όχι, δεν πειράζει... τα λεμε αυριο;"
"Ναι φυσικά. Καληνύχτα Τζεμα."
"Καληνύχτα Λιαμ."
Είχα καιρό να βαλω οπότε ήταν μικρό για να το θυμηθούμε... Λοιπόν, πως σας φαίνεται;;
