Przezwyciężyć Wszystko

Rozdział I

Słońce było schowane za chmurami, barwne liście gnały tak szybko jakby nie mogły choć na chwilę zatrzymać. A ja? Siedziałam oparta o pień drzewa, myśląc jakie to życie jest niesprawiedliwe. W wieku 4 lat straciłam mamę, która popełniła samobójstwo. Nie zostawiła żadnej wskazówki dlaczego to zrobiła. Do dziś z tego powodu czuję pustkę w sercu. Następnie 7 lat później dowiedziałam się o mojej chorobie. Mogłam się tego spodziewać po dusznościach podczas gry w piłkę ze starszą siostrą. Nagle z nurtu myśli wyrwał mnie dźwięk telefonu. No tak jest 10:30 więc za 15 minut zaczynają się zajęcia. Zniechęcona myślą o kolejnym długim dniu spędzonym w szkole wstałam ostrożnie biorąc głęboki oddech. Założyłam torbę na plecy i ruszyłam. Droga z parku do szkoły nie była długa. Zaledwie kilka minut drogi. Będąc w połowie drogi zaczęłam nucić piosenkę, którą śpiewałam na zakończenie 6 klasy. Wtedy przypomniały mi się czasy kiedy przyjaźniłam się z Emily.
-Hej Julka! - zawołał mnie pewien mężczyzna- Dawno cię nie widziałem. Ile to już minęło? 5 lat?
-Cześć. Jak się masz? -odpowiedziałam zakłopotana. Skądś go kojarzyłam lecz nie pamiętam skąd.
-Myślałem że cię nigdy już nie spotkam a tu proszę! Takie spotkanie!
Stałam wpatrzona w jego duże, brązowe oczy.
-Nie pamiętasz mnie? To ja. Jasiek. Twój przyjaciel z podstawówki.
Słysząc te słowo przypomniałam sobie wszystko.
-Jasiek! -krzyknęłam jego imię, rzucając mu się na plecy- przepraszam że cię nie rozpoznałam ale zmieniłeś się! Cieszę się że cię widzę!
-Ja też się cieszę. Słuchaj chciałbym się ciebie o coś zapytać -spojrzałam na niego z wielkim zaciekawieniem- organizuje imprezę, na której oczywiście nie może ciebie zabraknąć.
-Naprawdę? Z chęcią przyjdę. Tylko... Trochę się teraz spieszę... No wiesz szkoła i te sprawy.
-Spokojnie. Tu masz mój numer -wyciągnął z kieszeni wizytówkę i dał mi ją do ręki -mam nadzieję że szybko się odezwiesz. A teraz biegnij bo spóźnisz się na zajęcia, zresztą ja też. Do zobaczenia!
-Do zobaczenia.