Red Tape (Book Two of Red Ribbon)

RED TAPE 11

CHAPTER ELEVEN

A Clandestine Terror

"THANK you for the treat. You made my day special. Hindi mo alam kung gaano mo ako napasaya ngayong araw," ani Alex at saka niyakap nang mahigpit ang kaibigan dahil sa kagalakan.

"Maliit na bagay. At isa pa, na-miss din kasi kita nang sobra. This can be the least thing I can do for you since I left Philippines for a month," saad ni Sammie matapos kumawala sa pagkakayakap.

Tuluyan ng sumilay ang buwan at mga bituin sa kalangitan, hudyat upang sila ay magpaalam sa isa't-isa dahil kinabukasan ay magiging abala ang dalawa. Pumunta sila sa parking lot bago sinabi ang huling pamamaalam.

"Mag-iingat ka," ani Alex sa kaibigang kabubukas pa lang ng pinto ng kanyang kotse.

"Ikaw rin," saad nito at tuluyang pumasok sa kanyang kotse.

Unang nakaalis ang kotse ni Sammie na sinundan na lamang ng tingin ni Alex hanggang sa ang kotse ay mawala na sa kanyang paningin. Bumalik na naman sa malalim na pag-iisip ang dalaga, inaalam ang ilang kasagutan sa mga katanungang gumugulo sa kanyang isipan.

Hindi niya alam kung saan siya ngayon pupunta. Gusto niyang pumunta sa bahay ng kanyang Tiya, nagbabaka-sakaling bigla na lamang ibalik ng killer ang katawan nito. Ngunit may parte ng kanyang utak ang sinasabing mag-iingat siya dahil sa pagkakataong may makakita sa kanya ay uugong agad ang balita tungkol sa nawawala niyang Tiya.

"Stress," aniya habang hinahawakan ng magkabilang kamay ang nananakit na ulo.

Marahil ay kailangan niya munang makapagpahinga para na rin makalimot siya pansamantala. Nagmaneho na siya pabalik ng kanyang condo. Dahil sa malapit lang naman sa Cubao ang kanyang tinitirhan, wala pang kalahating-oras niyang binaybay ang kabahaan ng kalsada.

Pumasok na siya sa gusali para makapaghinga nang maibsan man lang ang sakit ng kanyang ulo dahil sa halo-halong pag-iisip. Pinagmamasdan niya lamang ang pababang button ng elevator, nakatulala lang roon at wala sa sariling nagninilay.

Dahil sa pagkatulala at nang bumukas ang pinto ng elevator, hindi na niya nagawa pang tumabi at nabangga ng isang lalaking nakasumbrero. Bumalik siya sa ulirat nang sandaling iyon at tiningnan ang taong nakabangga.

Kahit nakasumbrero ito, kilala niya ang hugis at hulma ng mukha nito. Tanging mata lang kasi ang natatakpan nito dahil sa pagkakayuko.

"J-Joel?" bulalas niya sa sarili. Napakunot siya ng noo dahil sa pagtataka. Hindi niya mawari kung bakit naririto ang kanilang cameraman samantalang wala naman itong unit sa gusali. Wala rin naman siyang nabalitaang may kakilala na lumipat sa kaparehong condo niya mismo.

Nagkibit-balikat na lang siya at naglakad papasok sa elevator bago pa ito sumara. Sa huling pagkakataon, napansin niya ang muling paglingon ni Joel, inaabangan marahil ang pagsara ng elevator.

Minsan na siyang natakot sa naturang cameraman dahil sa minsanan niyang nahuhuli itong nasulyap sa kanyang direksyon. Kadalasan pa nga ay matatagpuan niya itong nakatambay sa labas ng kanyang dressing room kahit na walang hinihintay. Sa ganoong maliliit na bagay, hindi niya maiwasan ang kutuban sa marahil ay lihim na intensyon nito sa kanya.

Naalala niya pa ang ilang usapan dati ng mga sikat na artista. May mga obsess fan daw sila na handang pumatay makuha lamang sila. Ang mga kagustuhan nila ay mabilis pa sa alas quartong nasusunod kapalit ng kanilang mga sarili.