The only exception {Dutch 1D Fanfic}

015

'Ik ben terugggg' riep ik terwijl ik de deur achter me dichtgooide. Het bleef niet normaal stil en ik zuchtte. Ik gooide m'n tas op de grond en liep door naar de huiskamer. Zelfs daar was niemand. 'Alice' riep ik uit, 'Jessica!'. 'Emma houd je bek' riep Jessica vanaf boven. Ik draaide me om en liep door naar boven. Jessica hing uit het zolderluik en keek me boos aan. 'Je verpest nog alles' zei ze zuchtend. 'waar dafuq ben je mee bezig?' vroeg ik lachend. 'Ons terug naar London krijgen' zei Jessica, 'Kom nu maar boven en wees stil'. Ik Klom het ijzere trapje op en hees mezelf door het luik heen. Ik snapte echt niet waarom ze dat ding zo klein hadden gemaakt. 'Wat is het plan?' vroeg ik terwijl ik naast Jessica ging liggen. Jessica liet de doorzichtige draadjes in haar hand zien die naar glazen liepen die aan het plafond hingen. 'Als onze lieve moeder nou komt zorgen we dat alles kapot valt' zei Jessica, 'Alice zit beneden met precies hetzelfde idee'. 'Jullie zijn zo goed' zei ik lachend. Jessica knikte en trok het trapje omhoog. 'hier hou vast' zei ze terwijl ze naar het trapje bewoog met haar hoofd. ik hield het trapje omhoog en Jessica keek voorzichtig de overloop op. 'Ze komt' hoorde we Alice van beneden roepen en het duurde niet lang voordat we de voordeur hoorde opengaan. 'Ik ben thuis' riep m'n moeder uit, 'John is er ook !'. Het bleef stil en Ik hoorde John lachen. 'Ik denk dat we het rijk voor ons alleen hebben' zei John. Het eerste glas van Alice viel op de grond en we hoorden gegil. Het duurde niet lang voordat de volgende viel en m'n moeder de trap oprende. Jessica trok met een enorme lach aan de draadjes en de glazen vielen kapot op de grond. 'Ik ben verdoemd' riep m'n moeder huilend uit terwijl ze neerzakte op de grond. Ik moest moeite doen om m'n lach in te houden. Voorzichtig sloot ik het luik helemaal en Jessica stond op. Ze begon heen en weer te rennen en het gegil beneden werd erger. 'ik wil hier weg' krijste m'n moeder hysterisch. 'Dit lukt ons wel' fluisterde ik lachend.

'Dus je gaat verhuizen?' vroeg Zayn. Hij kneep in m'n hand terwijl hij me verder het bos introk. 'Ik hoop het wel' zei ik blij. 'Ik hoop het ook' zei Zayn lachend, 'Trouwens Als we verdwaalt raken is het allemaal jou schuld'. 'Eeh Jij wou het bos in' zei ik terwijl ik z'n hand los liet en hem een duwtje gaf. 'Zayn Malik raakt nooit verdwaald' zei Zayn die z'n arm om me heen sloeg. 'Emma Edwards anders ook niet' zei ik. Ik had zo'n gevoel dat we steeds verder het bos in gingen en we steeds verder van de bewoonde wereld gingen. Het bos deed me best wel denken aan Twilight, Een paar zonnestralen verlichten het groene mos dat over een paar boomstronken heenzat perfect en je hoorde niks behalve de vogels fluiten. 'Zullen we zien Emma Edwards' zei Zayn lachend. Ik schudde glimlachend m'n hoofd en liep verder over het bospaadje. Zwijgend liepen we verder. 'Uhm Em wat is dat?' vroeg Zayn die stil bleef staan. Hij wees naar een stukje verderop en ik volgde z'n vinger. Er stond een hele kudde wilde zwijnen of wat het ook waren. 'Dat zijn Ganzen' zei ik sarcastisch. 'tuurlijk niet' zei Zayn snel. 'neee johhh'  zei ik sarcastisch terwijl ik begon te lachen. 'Uhm ik denk dat we maar beter terug kunnen gaan' zei Zayn terwijl hij achteruit begon te lopen. De zwijnen kwamen onze kant op lopen en ik draaide me om. 'Ik zweer Emma rennen' zei Zayn met een bange blik in z'n ogen. 'Ach man die dingen pakken me toch niet' zei ik lachend. Een bange Zayn was serieus geniaal. 'Emma' zei hij waarschuwend. 'Zayn Rustig' zei ik terwijl ik achter me keek. De zwijntjes keken naar ons en draaide zich daarna om om verder het bos in te rennen. 'Ik zei het toch' zei ik terwijl ik me weer terug draaide naar Zayn, 'nergens om bang voor te zijn joh !'.