Μην με αφησεις.

1ο κεφάλαιο.

Ελπίδα.

Νυσταζω τόσο πολύ.
Εδώ και μερικές ημέρες μιλάω με έναν τύπο στο facebook.
Ωραίος αλλά δεν ξέρω μου φενεται ότι κάπου τον ξέρω.
Είναι όμορφος,τον λένε Αχιλλέα,στην αρχή μκυ έλεγε πως τον λένε και από που είναι σχεδόν ξέρει όλες τις συνήθειες μου και μκυ φενεται πολύ περίεργο λες και με ξέρει.
Σάββατο σήμερα επιτέλους θεέ μου ξεκούραση.
"Ντιν νταν".
Ακούω το κουδούνι να χτυπάει επίμονα και ο αδερφός μου ενώ βλέπει τηλεόραση με διατάζει να ανοιξω, εννοείται πως έφαγε χαστούκι.
Γλυκό μου.
Ανοίγω την πόρτα και βλέπω ένα αγόρι.
" γειααααα" λέει με ένα μεγάλο χαμόγελο όμως μόλις με βλέπει σβήνει από το πρόσωπο του.
Με κοιτάει.. Και κοκαλωνει.
Ο Αλέξης ενώ είναι στον καναπέ τρέχει πάνω του και τον πέρνει αγκαλιά.τον κάνει να ξεκολλήσει.

Σκέψεις Αχιλλέα.
Αποκλείεται ρε φιλέ!
Ή Ελπίδα. Λες να με θυμάται; Γαμωτο όχι!
Τι θα της πω αν καταλάβει ποιος είμαι; Ο Αλέξης σίγουρα θα πει βλακεία και μετά δεν ξέρω τι στο καλο θα της πω.
Ο Αλέξης νομιζει ότι πέρασαν όλα αυτά..
Ή Ελπίδα ήταν..
Δεν μπορώ καν να το πω.
Με την ελπίδα είχε γίνει κάτι.
Ήταν ή κοπέλα που φιλησα πρώτη φορά στην ζωή μου..ή κολλητή μκυ.. Και τέλος αυτήν που πήγα να μπλεξω με τα ναρκωτικά.
Εκείνη την ημέρα της είχα φερθεί πόλη άσχημα.
Θυμαμαι ότι την είχα χτυπήσει λόγο ότι είχα μαστουρωσει πολύ.
Δεν ξανά βρέθηκαμε ήταν ή τελευταία φορά που την είδα,ακόμη θυμάμαι τα ματάκια της να κλαίνε και να λεει "σε μισω,δεννθελω να σε ξανά δω ποτέ..!" το θυμάμαι σαν εχθες ακόμη και να πέρασαν 3 χρόνια από τοτε.. Έχω αλλάξει τελείως και εν νομίζω να με γνώρισε,όμως αυτήν..αχ.
Θυμαμαι ποσο ερωτευμένος ήμουν μαζί της.