Aydınlık...
Zifiri bir karanlıktan aydınlığa doğru yol alıyorum.Çünkü gittikçe büyük bir ışığa yaklaşıyorum.Bir anda sanki kurulu bir alarm saati gibi gözlerim açılıyor.
Şu an odamdayım.Bilmiyorum ,acaba gerçekten öyle bir olayı yaşasam kaldırabilir miydim?Korkuyorum.Sanki her an birisi çıkıp yaşadıklarımın gerçek olduğunu söyleyecek gibi hissediyorum.
Rüya beni o kadar çok etkisi altına almış ki konuşma yetimi kaybetmiş biri gibi hissediyorum kendimi.Biraz toparlanmak için lavaboya ilerliyorum.Yüzüme soğuk su çarpıyorum bir kaç kere sonra da aynada ki yansımama çarpıyor gözüm.'Aman Allah'ım bu ben miyim?' diyorum.Sanki üstümden binlerce kamyon geçmiş gibi görünüyorum ve öyle de hissediyorum zaten.
Yatağıma yatıyorum ama uyumamaya kararlıyım çünkü tekrar aynı rüyayı görmek istemiyorum.Neden dur durak bilmeden bu rüyayı görüyorum.Sırf rüyayı görmeyeyim diye uyumak istemiyorum.Ama kaçamıyorum işte.
Düşünceler gemisine biniyorum yine.Dalgalara kapılıyorum.Sürüklüyor beni.Bakalım nereye götürecek.Aklıma annem ve babam geliyor.Sonra küçüklüğüm.İkisi bir türlü aynı karelerde bulunmamış.Hep yalnızlığa terk ettiler beni.Düştüğümde ayağa bile kaldırmadılar.Her seferinde kendim kalktım ayağa, kendim göğüs gerdim her zorluğa.Anne ve babama en ihtiyacımın olduğu zamanda bile yanımda değillerdi.Aynı soy adını taşıyan ve aynı evde yaşayan birer yabancıydık biz.Yani ben onlardan sevgi görmedim.Ne kadar çok isterdim benimle biraz vakit geçirmelerini.Bunun için o uğruna baş koydukları serveti bile verirdim.Ama artık her şey için çok geç.Çünkü onlar bana sevgiyi göstermeden ölüm acısını gösterdiler.Artık geri dönüşü olmayan bir yolda ilerliyoruz.
Ben düşüncelerimle sürüklenirken güneş ışığı vuruyor yüzüme.Kalkıyorum yine dimdik ayağa. İlk iş olarak da şirkete gidip işlerle ilgilenmem lazım.Benim kim olduğumu ve asla yıkılamayacağımı göstermeliyim herkese.Her şeye rağmen ben buradayım demeliyim.
**********
Şirkete adım atmamla bütün gözlerin hedefi oluyorum.Aldırış etmemeye çalışıyorum elimden geldiğince.İşimin başına geçip ,kafamı da dağıtmaya yemin ettiğimden sadık kalıyorum kendime.Biliyorum ne yapıp edersem yine de beni takip edecek her şey, ama bir umut işte.Bir umut..
Tam bunları düşünürken şirket müdürü geliyor.Aslında sevecen ve iyi niyetli bir adam ama benden çekindiği bir şeyi dile getirecek belli ki.O yüzden söyleyip söylememek arası bir yüz ifadesiyle gelmiş yanıma.Ben de merak ediyorum söyleyeceği şeyi o yüzdendir ki tebessüm ediyorum adamcağıza.Ben gülümseyince rahatlıyor ve dili çözülüyor aniden.
''Algın Hanım.Sizinle bir konu hakkında konuşmam lazım eğer izniniz olursa?'' diyor.Ben de peki diyorum.
''Çok önemli müşterilerimizden biri yarın akşam bir maskeli balo düzenliyormuş.Bu baloya sizi de davet etti.''diyor ve benden bir cevap bekliyor.
Biraz düşünüyorum.Ne zamandır kendimle baş başayım.Düşüncelerimin denizinde her zaman boğuluyorum. Kurtulamıyorum hiç.Yalnızlığın ve sevgisizliğin yükünü taşıyamıyorum artık.Çok ağır geliyor.Bu yükten kurtulmaya karar veriyorum.O yüzden de bu balo bir dönüm noktası olabilir ve kararımı veriyorum.
