World war III

2 What happened

Ik word wakker, ik ben in een witte kamer en ik vraag me af hoe lang ik weg ben geweest. Vast niet zo lang toch? Ik gok erop dat ik in het ziekenhuis lig omdat dit er niet uitziet als mijn kamer er apparaten staan, ik aan een infuus lig en het eruit ziet als een ziekenhuis. Ik drukte op een knopje waarop stond : verpleging. ik heb tien minuten gewacht maar er gebeurde niets. Ik stond op, het ging moeizaam maar hield me overal waar ik kon aan vast. Ik zag overal op de grond papieren liggen en bloed, ik werd langzamerhand heel erg bang.

Toen ik buiten was zag ik helicopters en vliegtuigen, kapotte huizen en ik zag lijken, heel veel lijken. Ik raakte compleet in paniek en strompelde zo snel als ik kon naar mijn huis, dat gelukkig niet zo ver was. Toen ik daar was aangekomen en naar binnen wilde was de deur op slot. Ik klopte en riep, tot ineens met een ruk de deur werd opengetrokken en ik onder schot stond. Al snel werd het geweer weggelegd en stonden er 4 personen met verbaasde blikken voor mij, Bo, Jooz, Berber en Toby!

Ze gooiden allemaal hun wapens neer en knuffelden me. Ik was natuurlijk nogal in de war en in shock. Ik was blijkbaar nooit meer levend terug verwacht, toen ik vroeg wat er allemaal was gebeurt werd me het verhaal duidelijk uitgelegd. Ze vertelden me dat net nadat ik in een coma was beland Ogechi met haar ouders naar hun geboorteland gingen en dat ze daar een leger heeft opgezet. "Dat leger heeft al delen van de wereld in handen maar wij vechten terug." Zei Toby. "Ze gebruiken een foto van jou, bont en blauw in coma als waarschuwing, maar nu is er weer hoop!" Zegt Jooz. "Ogechi is de derde wereld oorlog gestart..." zegt Bo. Die met een strak gezicht voor zich uit zat te staren.

Ik kon mijn oren niet geloven, ik had gelijk over dat ze een of andere filmschurk in real life zou worden. Ik kon het niet geloven en ik was bang. Ze hadden me de foto laten zien. Ik was flink toegetakeld. sinds het ziekenhuis had ik niet in de spiegel gekeken. Maar toen ik even kleding uit mijn kast ging halen zag ik dat er een flink litteken onder mijn oog zat. Ik wist dat we iets moesten doen maar ik had geen idee wat. Wat kun je in zo'n situatie doen?

We gaan kamperen, zei ik ineens compleet uit het niets. Iedereen keek me aan alsof ik last had van een hersenbeschadiging. Ben je gek? zei toby ineens. Je weet niet waar ze toe in staat zijn en met hoe veel ze zijn. We gaan kamperen, zei ik nogmaals. langzaam begon tot ze door te dringen wat ik bedoelde. we gingen langs alle huizen opzoek naar tenten, slaapzakken, voedsel en water. Toen we alles bij elkaar hadden spraken we af om rond de avond te vertrekken zodat we minder opvielen. Van te voren hebben we met het kleine beetje stroom in onze telefoons een foto van mij online gezet. Over dat ze niet hebben gewonnen en dat we ons ook niet gewonnen zullen geven. Ogechi kan de pot op wat mij betreft.

Het was tijd om te vertrekken, maar de reis ging nog niet zonder problemen. Er waren een paar auto's van Ogechi's leger langsgekomen dus dan doken we in de bosjes hopend dat ze ons niet hadden gezien. Toby heeft een deel van de reis mij op zijn rug gedragen omdat ik nogal moeite had met lopen. Toen we eenmaal waren aangekomen moesten we onze spullen neerzetten, en we begonnen te praten over de vorige keren dat we hier waren. Weet je nog toen met die worm op je slaapzak? Weet je nog toen we met de klas gingen kamperen hier en dat die man een mierennest onder zijn tent had zitten? Allemaal van die dingen. Ogechi wist hier niet van want zij zat niet bij ons op de basisschool. Ineens uit het niets vroeg ik hoe het met onze ouders ging, maar daarna werd het compleet stil. "Ze zijn gevangen genomen" antwoordde Jooz en Berber tegelijk. Meer weten wij ook niet. Ik besloot dat ik beter kon gaan slapen zodat ik weer op kracht kon komen. Maar daarvoor vroeg ik hoelang ik in een coma heb gelegen, het blijkt dus dat ik daar een paar maanden heb gelegen, en dat ik heel soms wakker werd maar dan weer wegzakte. Marieke? vroeg Toby. Ja? antwoordde ik. Wat is er nou gebeurt met jou en Ogechi, vroeg hij weer. Ik wil er liever niet over praten, vertelde ik.