DÜŞMANIMLA AŞK

A NORMAL

Gece karanlığındaydı. Ay tepede bense evlerin damından avıma doğru hızla koşuyordum. Rüzgar tenimi okşarken, yüzümden süzülen ter damlaları yerlere düşüyordu. Bense hiç aldırmayıp kararlıkla avıma doğru koşuyordum. Sadece ayın ve yıldızların bulunduğu gökyüzünde a normallerden başka kimsenin duyamayacağı ayak seslerim yankılanıyordu. Son dama geldiğimde cebimden çıkardığım bıçağı avımın boğazına sapladım. Avım bir inlemeyle yere mıhlandı. Her seferinde yaptığım gibi bıçağı avımın tam şah damarına saplamıştım. Bu yüzden bıçağı saplamamla beraber yüzüme ve etrafa birçok kan fışkırdı. Avıma piskopatlık dolu ve büyük bir tebessümle bakıyordum. Her avıma yaptığım gibi bu avıma da aynı şeyi uygulayacaktım. Bıçağı avımın boğazından çıkartıp yüzüme doğru getirecek ve bıçağın üzerinde duran kanını iki parmağımla alarak kanına büyük bir tebessümle bakarak zaferimi kutlayacaktım. Ardından bıçağımı cebime sokacak avımın kanlarıyla evin damına 'ÖLÜM' yazacaktım. Bunu her avıma yapardım. Kan, vampirler çok hoşuma giderdi. İnsanları öldürüp kanlarının akışına izlemek,onların acı çektiğini görmek beni herşeyden çok mutlu ederdi. Özellikle öldürdüğüm tüm vampirlerin kanı... Her kandan güzel, akışkan ve doygun bir rengi olurdu. Bir o kadarda vampirlerden nefret ederdim. Onlar doğduğumdan beri benim düşmanım. Güçlerimi onlar üzerinde gösteremiyorum ama onlar kolaylıkla benim kanımı emip öldürebilirler. Ama bizde olup onlarda olmayan tek şey; biz her seferinde vampirleri öldürürüz ve onlar bizden korkarlar. Çünkü biz KORKUSUZ. Bu savaş kıyamet kopana kadar devam eden bir savaş olacaktır. Çünkü biz a normaller bize yapılan ihaneti asla unutmaz ve intikamımızı almadan bu Dünya'dan göçmeyiz. Aldığımız intikamda da biz bir çiziksiz, onlarsa ölerek ayrılır. Bizim farkımız bu... Avıma baktım büyük bir tebessümle kafasının üstü parçalanmış ve heryeri kana bulamıştı. Sessizce güldüm ve
'Ne kadar yetenekliyim. Heryeri kana bulamışım. İşte ben.'
Diye fısıldadım. Arkamdan birimin geldiğini hissedince bıçağımı hızla cebimden çıkardım ve arkama attım. Sonra ters takla atarak arkama döndüm. Karşımda Else duruyordu. Yüzünün hizasında bıçağı tutmuştu. İşte yine ben. Tam on ikiden vurmuşum. Else bıçağı yüzünün hizasında yana çekti.
'Egoist.'
Bunu duyunca aldırmaz bir tavırla arkamı döndüm ve etrafa saçılan kanlarla evin damına ÖLÜM yazmaya başladım. Yanıma bıçağım saplandı. ÖLÜM yazmayı bitirdikten sınra bıçağımı cebime sokup arkamı döndüm. Else'nin avımı incelediğini farkettim.
'Ölüyle evlenebileceğini sanmıyorum Els.'
Dedim alaycı bir tavırla.
'Bir vampire aşık olacağımı sanmıyorum Edri. Hem...' dedi ve ayağıyla avımı sırt üstü yatırdı ve ayağıyla çenesini ittirerek yüzünü iyice yere sabitledi.
'Tipsizmiş. Vampirler yakışılı olur diye biliyordum.'
'Bence onun kafası parçalandığı için tipsiz görünüyor. Yoksa tipsiz olan vampir gördüğümü sanmı--' Hızlıca zıpladım ve Else 'nin kafasından onu yere ittirip bıçağımı karşıya doğru fırlattım.
Karşıda bir kafa gördüğüme emindim. Yoksa bir avmıydı. Açmış gibi yutkundum. Vampir değildim ama kana bayılırdım. Bir süre sonra dikkatlice bakınca anladım karşımdaki kişi Seylah'dı. Yan dönerek attığım bıçaktan kurtulmuştu. Bana karşı tip tip bakıyordu. Onun olduğunu görünce kahkahalara boğuldum. O'ysa sinirle bıçağı alıp bana doğru attı. Zıplayarak bıçağı alıp cebime soktum. Ben hala gülerken o bizim olduğumuz dama gelmişti.
'Senden nefret ediyorum pis egoist'
Ben hala gülmeye devam ediyordum.
'Ne zaman şu bıçağı gördüğün ilk kişiye atmayı bırakacaksın Edri'
Gülmeyi yavaşça kestim ve cebimden bıçağımı çıkartıp elimi üzerinde gezdirdim.
'Sey, o asla bunu bırakmayacak. Sen her zaman boşuna konuşacaksın o da dik başlılığına devam edecek. Kendini konuşmak için boşuna yorma bence.' Dedi Else.
'ASLA!!!'
diye bağırdım Seylah'a karşı.
'SENİ! AİSH!!'
Onun bu söylediklerini duyunca gülümsedim. Bıçağımı cebime soktum ve damdan aşşağı atladım. Evimize doğru yürümeye başladım. Arkamdan kesin beddua ediyorlar ve sövüyorlardı Ama umrumda değildi. Onlar da benimle beraber gelmeye başladılar. Şimdiyse normal bir insan gibi olmamız gereken vakti bekleyecektik. Yaşıtlarımız gibi okula gidecektik.