Dear dear Diary

_Chapter 1_

"Εντάξει,πάνω στα νεύρα του τα είπε"

Ακούς συχνά στην ζωή σου αυτήν την φράση;Εγω ναι.
Και αυτό που με εξοργίζει,είναι ότι ποτέ δεν ακούστηκε για εμένα,ποτέ κάποιος δεν δικαιολόγησε καμία αντίδραση ή συμπεριφορά μου.
Οι δικοί μου άνθρωποι πάντα απορούσαν,γιατί πέρνω τα λόγια των άλλων,τις λέξεις που ξεστομίζουν τις μετρητής,γιατί δεν χαλαρώνω,δεν ηρεμώ,γιατί έχω συνέχεια άμυνες γύρω από την προσωπικότητα μου..
"Έτσι με έμαθαν" είναι το μόνο που μπορώ να πω ως απάντηση.Δεν θυμάμαι ούτε για μια στιγμή,ένας άνθρωπος να είπε "καταλαβαίνω". Θυμώνω ώρες-ώρες,όταν τα άτομα που με φτάνουν στο να πάρω μια τέτοια κυνική απόφαση,αναρωτιουνται: "Μα,γιατι ειναι τοσο σκληρη;
Τοσο μονοχνωτη;"
Όταν περνούν τα νεύρα,όταν φεύγει το κόκκινο πανί από τα μάτια μου,και αντικρίζω με πιο μεστό τρόπο τον κόσμο,
τοτε κι εγω καταλαβαινω γιατι φέρονται ετσι,είναι που κοιτούν κι εκείνοι το ρολόι τους συνεχώς,και διαπιστώνουν ότι δεν έχουν χρόνο να μάθουν,να ακούσουν ή να νοιαστούν για οτιδήποτε με αφορά,και τελικά λεω:

"Μην δίνεις σημασία,δεν άλλαξε τίποτα που να μπορεί να σε αλλάξει"

Και μετά,συνεχίζω την πορεία της ζωής μου,γνωρίζοντας ότι έτσι είναι ο κόσμος,κρίνει μέχρι εκεί που αγκίζουν τα χέρια του,ποτέ μέχρι εκεί που βλέπει η ψυχή του.

Μην ξεχνάτε,είστε υπέροχοι με τον δικό σας μοναδικό τρόπο.Όποτε και αν διαβάζετε αυτή την πρώτη μου απόπειρα να σας κινήσω το ενδιαφέρον,είτε αργά μέσα στην νύχτα,είτε τις πρωινές/μεσημεριανές/απογευματινές ώρες,να ξέρετε πως χαίρομαι που αφιερώσατε χρόνο για να με διαβάσετε και σας χιλιοευχαριστώ!
Σχόλια,ψήφοι και τα λοιπά,αν θέλετε,και καλή συνέχεια! :)