Mijn hart klopte zo hard dat het pijn deed. Ik had gisteren besloten dat ik Dietrich moest en zou vragen wat zijn bedoelingen waren, want als ik alleen maar goed was om bij te staan op school, dan hoefde het voor mij niet. Het laatste wat ik wou, was gebruikt worden. Ik stelde het uit om te vragen tot de middag, toen ik uit het niets tegen hem begon "Waarom loop je weg van mij?" Ik zag dat hij niet wist wat ik bedoelde. "Soms loop je me zomaar voorbij, of loop je weg van me, waarom doe je dat?", vroeg ik, bang om het antwoord te horen. Hij wist duidelijk niet wat te zeggen, dus ging ik verder. "Ik weet niet hoe jij me ziet, maar ik zie jou als vriend en weet dat je daarom belangrijk voor me bent, daarom kwetst me dat." Ik denk dat hij zag dat ik het moeilijk had, mijn gezicht sprak boekdelen als ik bij hem was, daarom zei hij ook; "Sorry, er is ook nog zoveel dat jij niet weet." Ik wist niet of hij verder zou vertellen of ik iets moest zeggen, dus zweeg ik en hij ging verder. "Op vrijdag ben ik er niet, omdat ik dan naar het ziekenhuis moet, daar wordt ik geholpen. Ik ben jaren gepest geweest, ik ben bedreigd geweest, mentaal en fysiek. Ik ben al vier keer van school moeten veranderen. Daarom dat ik pas na de kerstvakantie in deze klas kwam." ik twijfelde of ik het zou vragen, maar mijn nieuwsgierigheid won van mijn geremdheid. "Met wat wordt je dan geholpen?", vroeg ik. "Ik ben depressief, ik neem 10 mg anti-depressiva per dag, maar ze proberen al af te bouwen, in het hospitaal krijg ik therapie." Dit had ik echt niet verwacht en het kwam als een schok aan, maar ik had nog steeds geen antwoord, waarom hij me alleen liet. Ik durfde er niet meer over te beginnen en ik wist ook al helemaal niet meer hoe te reageren. Moest dit zijn gedrag verklaren dan? Ik wist niet goed hoe hij zich voelde. "Wil je er meer over kwijt", vroeg ik voorzichtig. "Het is nogal moeilijk om erover te beginnen, ik heb nogal een moeilijk jeugd gehad en daardoor zijn er heel wat dingen die ik nog niet helemaal verwerkt heb." Maar ik heb ook een moeilijk jeugd gehad, ik wilde zijn steun. Ik wilde aan hem alles kunnen vertellen, zodat hij dat bij mij ook kon doen, maar hij vroeg nooit achter mij, hoe ik me voelde. Ik wilde een grotere vertrouwensband met hem, zodat hij wist dat ik hem nodig had en zodat hij wist dat hij op mij kon rekenen. Door hetgeen dat hij verteld had, wist ik nog steeds niet wat er gebeurd was, maar op één of andere manier moest hij zich toch hetzelfde voelen als ik? Als hij weet hoe rot het is om gepest te worden, waarom komt hij dan niet voor me op? Nieuwe vragen kwamen op in men hoofd, maar ik durfde ze niet stellen. Plots vroeg hij me of we naar buiten konden gaan, ik stemde in en het onderwerp werd verdrongen, het was duidelijk dat hij er niet meer over wilde praten. Het was goed dat ik het hem gevraagd had, dat was zeker, al snapte ik nog niet alles, maar het maakte wel al wat dingen duidelijk.
