Göz Yaşımla Yıkadığım Dünyam

Masumiyet

Kumsal çocukluk yıllarında hayatının bir kısmını Ankarada geçirmiş, beş kişilik bir ailenin tek kızıydı. Uzun sırma saçları, zeytin gibi gözleriyle etraftaki herkesin "büyüyünce çok can yakacak" dedikleri kızlardan biriydi oda. Sıradan bir gelir düzeyine sahip, fırıncılık mesleğiyle uğraşan bir babası vardı ama Kumsal'ın gözünde o dünyanın en zengin ve en güçlü babasıydı. Bir an bile yanından ayrılmaz nereye giderse hep peşinden ağlar oda gitmek isterdi.
Ev hanımı da bir annesi ve iki tane abisi vardı. O çocukluk yıllarını attığı her adımda dizleri titreyerek, ürkek tavırlarla acaba yine annesinden nereden geldiğini anlamadığı bir tokat daha yiyecek mi düşünerek geçirmişti. Çocuktu o daha yinede bir anne şefkatine, hasta olduğunda başında bekleyecek bir sahiplenmiş yüreğe ihtiyacı vardı.
Ne zaman abileriyle bir şımarıklık yapsa annesi hep onu suçlar ona ceza verirdi. Daha dünyanın nasıl bir yer olduğunu anlamayan kız nasıl da çekilir kabuğuna, kapatır kendini bir odaya hıçkıra hıçkıra ağlardıki... Küçüğüm, yazık ona dünyadan bi haber geçirdi çocukluğunun en güzel zamanını. Akranlarının birleşip evcilik oynadığı o çağlarda Kumsal camın önünde onlara bakarak akşamı ederdi.
Bir süre daha Ankaranın Elmadağ ilçesinde çocukluğunu geçirdikten sonra babasının işleri büyümüş artık güzel bi semte taşınmanın vakti gelmişti onlar için. Hep o hayalini kurduğu apartmanlardan birinde oturacaktı. Ama bir yandan da üzülmüyor değildi çocukluğunu geçirdiği evden, arkadaşlarından ayrılmak onun için katlanamayacağı bir üzüntüydü.
Artık taşınmışlar ve orada okula başlamıştı 7. Sınıfa kadar öğrenimini ankarada tamamlamış ve yine babasının iş nedeniyle Antalya'ya taşınmak zorundalardı. Kumsal tam alıştım derken yine bir kopukluk yaşayacağı için hem üzülüyor hemde ailesini her seferinde alıştığı ortamdan götürdükleri için suçluyordu.
Kumsal balık burcu bir kızdı ve burcunun neredeyse tüm özelliğini taşıyordu. Çok duygusal, herşeye zor alışıp zor kopan, daha o küçük yaşlarında bile ufacık şeyleri kafasına takan bir kızdı. Şimdi ne yapacaktı? Nasıl alışacaktı yeni bi ortama, yeni okula, yeni arkadaşlarına... O hıçkıra hıçkıra her gece gidecekleri için ağlarken annesi söz veriyordu "herşey daha güzel olacak, daha mutlu olacaksın" diye sözler veriyordu isyankar kızına. Oda alışkındı Kumsal'ın bu hallerine ama göz ardı ediyor ergenlik psikolojisi sanıyor, pekte üstelemiyordu...