Meegenomen

Een Vriendinnetje

"We zijn hier ondertussen al 3 uur 36 minuten en 45 seconden'' fluisterde ik

maar ik wist dat niemand me kon horen. Loren was uiteindelijk in slaap kunnen vallen en Sanne heb ik niet meer gehoord sinds Loren het verhaal vertelde van wat er met ons gebeurt was.

Ik vroeg me af waar we waren en wat we hier deden. Ik zocht een raam maar ik vond alleen een klein raampje in de hoek van de kamer.

Ik keek om me heen om iets groot en zwaar te vinden om op te kunnen gaan staan.

Ik zag alleen twee stoelen. Ik zou ze natuurlijk wel op elkaar kunnen zetten en dan zou ik wel bij het raam kunnen.

Het is het proberen waard.

Ik klom rustig uit m'n bed en stapte richting de stoelen tot ik ineens iemand hoorde.

Het geluid kwam van de muur. Ik ging kijken wat het was en vond een heel klein gaatje in de muur. Toen ik m'n oor daarop drukte hoorde ik een meisje neurieën. Ik bleef luisteren want het klonk zo mooi. Maar toen moest ik niezen stopte het meisje meteen.

"Hallo" zei het meisje.

"Wie is daar?" vroeg ze.

"Maaike" antwoorde ik alsof ze zou weten wie ik was.

"Hallo Maaike ik ben Joni." zei de lieve meisjesstem terug.

Het was even stil, maar ik verbreekte de stilte door haar iets te vragen: "Kun je nog wat neurieën? Het klonk zo mooi."

Zonder te aarzelen begon het meisje opnieuw.

"Hoe oud ben je?" vroeg ik onderbrekend.

"Ik ben bijna 7 jaar?" zei Joni

Ik schrok van haar leeftijd. , 6 jaar en ze is meegenomen.

"Wat is er met je gebeurt?" vroeg ik beschaamd omdat het waarschijnlijk mijn zakens niet waren.

Het meisje begon zachtjes te snikken: "Ik was met m'n hondje 'Vlekje' aan het spelen in de voortuin. Tot ik ineens een Ijscowagen hoorde, ik wilde eerst naar binnen gaan om wat geld aan mama te vragen maar 'Vlekje' was er al naartoe gerend. Toen ik hem eindelijk had ingehaald stonden we aan de ijscowagen. De stoute man in de wagen vroeg of ik een ijsje wou en ik zei ja. Maar ik had geen geld dus hij zei dat hij me een gratis ijsje ging geven uit z'n auto. Toen we bij z'n auto kwamen nam hij me bij m'n beide armen vast en stopte me in de auto. Ik begon te schreeuwen en daardoor ging 'Vlekje' heel hard blaffen. De stoute man nam een 'Pang Pang' en schoot op Vlekje..."

Joni zat te snikken. Ik probeerde haar te troostte maar ik kon haar niet zien en zij mij ook niet. Joni ging uiteindelijk verder met haar verhaal.

"De stoute man liet Vlekje gewoon op straat liggen. Hij bond me vast met erg stevig touw. We reden een tijdje tot we aan een steegje kwamen. De man stopte en stapte uit. Hij deed m'n deur open en maakte me los. Ik dacht dat de stoute man me ging vrijlaten. Maar dat deed hij niet. Hij deed m'n rokje uit en duwde me tegen de grond. Hij stak iets in mij dat heel veel pijn deed. Ik schreeuwde om te stoppen maar hij bleef maar duwen. Ik snap niet waarom hij me zoveel pijn deed.''

Het verhaal werd nu onderbroken door mijn gehuil. Ik kon niet geloven dat deze 6-jarige is verkracht. Het deed me pijn om haar te horen praten en het feit dat ze nog de moed had om te zingen betekende dat ze de sterkste was van ons allemaal.

"Weet jij wat ze met ons zullen doen?"

vroeg Joni.

"Dat weet ik niet" antwoorde ik eerlijk.

"Ik hoop maar dat ze jou geen pijn hebben gedaan" zei het lieve kleine meisje.

"Mag ik alsjeblieft een knuffel?" Vroeg ze snikkend.

Op dat moment had ik door dat het meisje alleen in haar kamer zat en dus niemand had om bij te blijven. Niemand die haar een knuffel wilde geven.

"Ik heb een idee, we kunnen onze armen tegen de muur houden en beginnen knuffelen. Ik weet dat het niet even echt is als een echte knuffel maar we kunnen het proberen."

zei ik veelbelovend.

"Oke" hoorde ik even later aan de andere kant van de muur.

Ik weet dat ik er waarschijnlijk enorm belachelijk uitzie maar ik knuffelde de muur zo hard. Het voelde als een houdvast voor me. Het voelde zo echt.

"Maaike?" hoorde ik na een tijdje van joni's kant.

"Ja" antwoorde ik.

"Zijn we nu beste vriendinnen voor altijd?" vroeg ze.

Ik lachtte en knikte : "Natuurlijk zijn we dat. We zijn beste vriendinnen voor altijd."

"Erewoord??" vroeg ze.

"Erewoord." antwoorde ik.

"Ik ben moe Maaike, maar ik durf niet in slaap vallen." zei Joni.

"Waarom niet?" vroeg ik.

"Als ik in slaap val zal ik dromen van mama en papa. En van tante Ellie en oma en Vlekje. Als ik dan terug wakker word zal ik erg verdrietig zijn omdat ze er dan niet meer zijn." zei ze triest.

"Joni ga maar slapen ik beloof dat je niet verdrietig zal zijn als je wakker word." zei ik belovend.

"Maaike kun je dan nog één ding doen voor mij?" Vroeg Joni.

"Natuurlijk alles voor mijn beste vriendin." Antwoorde ik.

"Kun je me een verhaaltje vertellen, anders kan ik niet slapen?"

"Tuurlijk!!" Ik kende helemaal geen sprookje dus ging ik er zelf maar één verzinnen.

"Er was eens een prinsses en haar naam was Joke. Ze leefde in een heel groot prachtig paleis. Ze droeg verschillende juwelen. En elke ochtend at ze een superlekker ontbijt.

Er was ook een prins zijn naam was Jim. Hij was de dapperste Prins van heel sprookjesland. Op een dag werd de de mooie prinsses Joke ontvoerd door de gemene trollen..."

Ik hoorde een licht gesnurk vanachter de muur komen. Ik wist dat ze in slaap was gevallen, maar ik bleef verder vertellen. Tot ik uiteindelijk zelf in slaap viel aan de muur met m'n oor op het muurgaatje.