Dawns Aura

{Proloog}

3de pov.

De nacht valt. Een verdwaasde man staat op wacht voor de poorten van het kasteel. De drie zonnen zijn verdwenen en één voor één verschijnen de negen manen aan de hemel. De soldaat slaat zichzelf, weer was hij in slaap gevallen tijdens zijn wacht. Een vrouw komt voor hem staan.
"Mevrouw, u moet al lang in uw huis zijn, kom later maar terug." Zegt de soldaat.
"Maar meneer..." smeekt de kreupele vrouw.
"Niks te maar. Naar uw huis of er zullen maatregelen genomen worden." Is zijn weerwoord. De vrouw knikt woedend en stormt daarna zo snel als ze kan weg, alleen is dat niet zo heel snel.
De soldaat snuift als ze verdwenen is en gaat dan weer op zijn plek zitten. Ineens wordt de nacht helder. Er zijn sterren gaan bewegen. De soldaat kijkt in een trans vijf minuten naar boven. Als hij terug bij positieven komt, snapt hij wat er gaande is. Een nieuwe profetie heeft zich openbaart.

"Sire, Sire!" De jonge soldaat rent door de gangen van het paleis. Hij stormt de troonzaal binnen. De koning draait zich weg van zijn werk en kijkt hem aan. De jonge soldaat buigt.
"Spreek." Zegt de koning enkel.
"Een bericht staat in de sterren." Zegt de soldaat. De koning knikt en staat op.
"Roep Garldivar en laat ons dan met rust." Zegt de koning. De soldaat knikt en loopt haastig weg. De koning wandelt rustig de zaal uit en vertrekt naar de astronomie toren. Zijn grijze haren zijn strak naar achter gebonden en een stoppelbaard jeukt aan zijn kin. Zijn rode mantel sleurt hij met zich mee. Op zijn hoofd staat een grote gouden kroon, versierd met alle emeralden van de planeet. Elke steen staat voor een ander koninkrijk. De grootste steen is de Robijn, de steen van zijn koninkrijk, Maori. Als hij er is, steekt hij zijn ring in het slot. Na de klik opent hij de zware deuren die de doorgang verzegelde. Het dak gaat langzaam open. Boven hem is de planeet Zagra goed te zien, ook de negen manen zijn op deze heldere nacht goed te zien. De planeet Amidala heeft drie zonnen die overdag fonkelen aan de hemel. Dan ziet hij een groep sterren die een nieuwe profetie onthullen. Op de deur klinken drie zachte klopjes en negen harde kloppen.
"Binnen Garldivar en sluit de deur achter je." Beveelt de koning. Zijn kille blik staat nog steeds naar de hemel gericht. Als de deur in slot valt draait de koning zich om. Voor hem staat een oude man gehuld in een witte pij met rode linten. Hij heeft zwarte haren en een witte baard.
"U riep mij, heer?" Vraagt de profeet.
"Ja, Garldivar, er is een bericht verschenen aan de hemel. Een nieuwe profetie wordt geschreven." Antwoordt de koning. De profeet knikt en laat zijn blik glijden naar de sterren. De sterren staan in een uniek patroon waardoor de boodschap duidelijk wordt.
"Waar gaat het over?" Vraagt de koning ongeduldig.
"Rustig, mijn heer, het gaat over der erfenis van Gidran. Er is gisteren iemand geboren met hetzelfde gen." Antwoordt de profeet.
"Serieus? Na al die eeuwen?"
"Ja, mijn heer. De nazaat is eindelijk geboren, maar er staat niet wie het is of waar hij geboren is. Alleen dat er meerdere kinderden met een gave geboren zijn." Antwoordt de profeet.
"Eindelijk zullen we ervan af zijn, zullen wij heersen over heel Amidala!"
"Één probleem, mijn heer. Welke kant zal het nageslacht kiezen?"
"Daar zorgen wij wel voor, geen probleem." Zegt de koning.
In zijn nopjes verdwijnt hij uit de kamer. De profeet kijkt naar boven en zucht. Als de koning eens wist dat er zou gebeuren. Dan zou hij niet zo heel blij zijn met dit bericht. De sterren fonkelen aan de hemel het bericht begint te verdwijnen, toch leest de profeet de woorden nog een keer.

Gidran is opnieuw geboren,
En zal stralen in alle pracht,
Net zoals de sterren in de nacht.
Vrijheid zal het brengen,
En onder u, zichzelf mengen
Maar wanneer u de banshees zal horen schreeuwen
Weerklinkt de roep van de eeuwen
Een moord, redelijk vaak
Vult de kist, dus waak
De oeroude krachten verdwenen
Zal degenen met hetzelfde genen
Evenwicht geven aan zij die schenen
Sterven bij volle maan
Om daarna weer op te staan.

Dan zijn de sterren verdwenen en schijnt de eerste zon op volle krachten over gebied. De profeet ontwaakt uit zijn trans en begeeft zich naar de deur. Voordat hij door de deur naar buiten gaat glijdt zijn blik naar het beeld in de hoek. Een persoon met een kap op zijn hoofd staat afgebeeld. Gidran, de jonge held van het westen waarvan niemand wist wie hij was en waarvan niemand wist hoe hij verdween. Hij liet één bericht achter na de oorlog, geschreven in de oude taal: „Pelecta yassen runya, anoron e ithil dome geruth sila."
Jammer genoeg wist niemand dat het betekende want samen met Gidran verdwenen de laatste mensen die de taal konden spreken. Het beeld had een losse houding. In de hand van Gidran ruste een raumo, een wapen van het licht van de 13 emerald stenen. Elke van één land van de kleine planeet. Behalve van het verloren land, want daar leefde niemand meer en alle emerald stenen waren er verdwenen. De profeet zucht en verdwijnt naar zijn vertrekken. Binnen zeventien jaar zal het gebeuren. Hij neemt zijn boek en schrijft er de nieuwe profetie bij. Belangrijk boek dat het is, want de kennis die erin staat mag nooit verloren geraken.