I am what I am...

Part16"αναρωση"

Ξυπναω το πρωι και τον βλεπω να καθετε και να με κοιτάει ... Οκ... Αβολο. Χαμογελάω και μου ανταποδίδει...

"Καλημέρα ματια μου .."

"Καλημέρα." Λεω νισταγμενα και τον ρίχνω στο κρεβάτι οστε να ξαπλώνει διπλα μου .
Τον αγγαλιαζω και του δίνω ενα φιλι . Αυτος με κρατάει απο την μεση και μου χαϊδεύει τα μαλλια ...

"Θα παμε στο νοσοκομείο ?"

"Ναι ..."

"Ωραια .. Ολα θα πανε καλα ." Του λεω και του χαιδευω το κεφάλακι του..

"Ενταξει... Παω να ντυθω και θα παρουμε κατι απο το δρόμο "

"Οκ..."του λεω και του δίνω ενα τελευτεο φιλι πριν φύγει ... Βρίσκω τα ρουχα μου και βαφομαι ελαφριά . Φτιάχνω την τσάντα μου και βγενω απο το δωμάτιο . Κατέβενω τις σκάλες και τον βλεπω να καθετε στον καναπε και να βλεπει τηλεοραση . Τον αγγαλιαζω

"Παμε ?" τον ρωτάω και γνεφει καταφατικά . Βγενουμε έξω και για κακή μου τύχη βρέχει . Και οπως σινιθος εγω δεν εχω μπουφάν .. Γιολοοοοοοοοο.... Και το κακό ειναι οτι δεν έφερα και μαζι μου ... Ξανά γιολοοοοο . Τοτε ο Dilan βγάζει το μπουφάν του και μου το φοράει μένοντας με το κοντόμανικο. Τον κοιτάω ..

"Οχι ... Θα το βάλεις ... Εγω δεν έφερα μπουφαν δεν θα παγωσεις εσυ ..."

"Δεν ακούω τιποτα ... Φόρεσε το να μην μου κρύοσεις .. "Μου λεει και με αγκαλιάζει ... Ο γλυκουλησς μου .. Τον αγγαλιαζω για να μην παγώσει και παμε στο αυτοκηνιτο. Οδηγεί αυτος ... Σημερα ειναι καλυτερα και τον άφησα ... Οχι οτι θα με άκουγε βεβαια αμα του έλεγα να μην οδηγήσει .. Αλλα τελος σπαντον.. Τέτοιος ξεροκεφαλος που ειναι .. Ανοίγω την μουσική . Και πευτω πάνω σε μια τραγουδαρα. "Δεν μπορούμε να μ'αστε μαζι" μέλισσες ....αγαπωωωωωω .. Αλλα δεν μπορω μα κανω τον γνωστό σταματα που περιλαμβάνει τις φωνητικές μου υκανοτητες αλλα και τις χορευτικές .. Γιατι το κλίμα με το νοσοκομείο και τα λείπα δεν το επιτρέπει . Οποτε απλα το απολάμβανω . Μόλις φτάνουμε απ'εξω απο το νοσοκομείο . Παρκαρουμε και μπενουμε μεσα . Κατευθύνομαστε προς το κεντρικό γραφείο υποδοχής . Για να δουμε αν μάθουμε κανένα νεο ..

"Ναι γεια σας... Ειμαι ο Dilan Dallas ... Εχουμε κανένα νεο απο την Joe Dallas ?" ρωτάει και μου σφύγγει το χέρι..

"Ναιι...1 λεπτο.." Λεει και κοιτάει κατι στον υπολογιστή ...."λοιπον ξύπνησε απο το σοκ .. Και ειναι αρκετα καλα . Οι πληγές τις βεβεα δεν εχουν επουλώθει πλιρος και εχει ενα σπάσιμο στο πόδι . Αλλα ειναι καλα.. Θα βγει οταν το πόδι της το επιτρέψει.."Γυρίζω και βλεπω τα ματια του τόσο χαρούμενα να με κοιτάνε . Και ενα χαμογελο να σχηματίζεται στο προσωπακι του ... Ειναι κουκλος ρε φίλε αυτος ο άνθρωπος ... Τον αγγαλιαζω και φεύγουμε. Καθόμαστε στις γκρι καρέκλες . Αλλα αυτήν την φορα ειμαστε καλα περιμένουμε ξανά να ερθει κάποιος οστε να μας αφησει να την δούμε.. Γιατι ο Dilan το εχει ανάγκη . Μετα απο αρκετη ωρα αναμονής ενας γιατρός μας πλησιάζει ...