You got me again, MY GIANT(RISLA)

#RISLA23

Chapter 23

 
I was dumbfounded. Daig ko pa ang basurang iniwan nalang ng basta basta. Yun bang inihagis ng walang kahit katiting na hesitation. Or I guess , more than that.

Many questions pop up on my mind. Question that was unanswered no matter how I think about it.

Ilang beses ko nalang na kinumbinsi ang sarili ko na isang panaginip lang ang nangyari. Isang masamang panaginip. Because honestly , I was so puzzled. Yumuko ako para tignan ang ballpen na kanina ko pa hawak. And this pen proves that what was just happened wasn't a dream. It’s a true to life nightmare.

That matter of factly deeply stab my heart. Hindi ko madescribe kung anong klaseng sakit ang nararamdaman ng puso ko ngayn , it suffers with so much pain na kanina pa gustong lumabas saking mga mata yet pilit kong pinipigilan. It weigthed tons in my chest but I guess I should. Ayokong umiyak hindi dahil sa malakas ako kundi dahil kahit anong gawin ko my tears can’t explode. Feels like there’s a hindrance and I guess it was the pain that I am feeling right now.

Despite of that , part of me convincing myself to understand his early gesture. Pinipilit isipin na he has his reason , well surely he has , but hoping , an understandable reason. Maybe pagod sya o kaya naman ay sadyang nagmamadali lamang. Maybe anytime ay babalik sya saking opisana at manghihingi ng pasensya. I heave a sigh. Sana nga. Or maybe , not.

Muli akong napabuntong hininga ng malalim. Mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko. Gustong gusto ko ng umiyak. Gustong gusto ko ng umiyak dahil kahit anong pilit kong magisip positively , kahit anong kumbinsi kong justifiable ang dahilan nya , na kapag nagkausap kami ay  makakapagpaliwanag sya , ang puso ko ay sumisigaw parin sa sakit. Nagsusumigaw ito na mas malaki ang posibilidad na maaaring heto na. Heto na ang katapusan. Heto na ang oras para gumising ako sa isang panandaliang masayang panaginip kasama nya. 

And those words were the cue for my tears to fall. At last. Hindi ko na napigilan.  Heto na nga ba talaga ha? Hanggang doon na nga lang ba?

“Miss K?” Agad akong napaayos ng tayo at pinunasan ang luha sa aking pisngi bago humarap sa aking likuran kung saan nanggaling ang boses. There I saw Aira in front of my table , looking at me worriedly.

"K-Kanina ka paba?" Iwas tingin kong tanong habang naglalakad palapit saaking mesa at nagabalang ayusin ang mga papers dito.

"Medyo lang po. Okey lang po ba kayo?" Bakas sa boses nito ang pagaalala.

Bumuntong hininga ako bago magangat ng tingin para tignan sya. I smiled bitterly and I know she know I wasn't. “Ano nga palang sadya mo?” I asked her at umupo saking upuan.

Umayos sya ng tayo , napansin ko ding napabuntong hininga ito just like she feels my heaves “I just want to remind your meeting with Mrs. Constantino , Miss K.” She declared professionally.

“Anong oras na ba?" I asked her as I remembered that it will start at 1:30 in the afternoon.

"5 minutes before the set time Miss K."

Agad akong napatingin saking table clock at automatic na nakaramdam ng pagkataranta. "Shit" I cussed silently at napailing. "Okey. Thank you Aira. Pupunta na ako."

Napailing ako sa sarili ng makalabas si Aira. Its already 1:30 , ibig sabihin ay may dalawang oras na akong nakakulong at nagiisip saking office? Ni hindi ako nakapaglunch , hindi naman kasi ako nakaramdam ng gutom. I was so occupied.

I release a sigh at pinilit ang sariling sa trabaho magfocus. Kinuha ko ang aking notebook at lalabas na sana papuntang office ni Mrs. Constantino ng mapansin ko ang isang paperbag sa ibabaw ng aking mesa. Hindi ko na naman napigilan ang pagtulo ng luha ko. Sayang nga lang ba ang niluto kong kare kare para sakanya? Hayss. Ang kare kare pa talaga ang inisip. Kawawang karekare , I guess you know wahat my heart feels now. Feel wasted.