Perfecte problemen

Try To Follow You 13

Pfff 13 al... nog een paar hoofdstukken en we vliegen door naar.... My Black days!!!!! Oke, trots op de naam, trots op de naam. Ik zat in de trein en kijk op mn telefoon naar Markiplier... die tegenwoordig blauw haar heeft. En dan komt het in me op: MY BLACK DAYS!! Het klinkt wel poëtisch, toch? Iemand commentaar?! Goezo mensjes oke nieuw hoofdstuk.
Btw, er komt een speciale kersteditie, weet nog nie wat er zo speciaal aan s, maar iets. En in de vakentie komen updates waarschijnlijk vaker en zit r geen ritme in, dus de vrijdag update-daf vervalt tot na de vakantie. Oke baii
En ik ga dit hoofdstuk verleden tijd schrijven. Kweenie waarom, maar miss ziet dat er filosofischer uit... laat in de rea's achter of tt of vt mooier s. Goed genederlandst Nova. Oke doeii ♡

Angel POV

"Ik denk niet dat er een ritme in zit.."

"Ja, maar ik wel"

Leon en ik waren het echt niet met elkaar eens. Hij slijtte zijn dagen in de bibliotheek, uitzoekend of er een genitisch ritme in zit, of je Badblood, Trueblood of Pureblood bent. Candy is pureblood, ik badblood en we hebben Trueblood ouders. Ik dacht het niet.

Maar Leons ouders waren allebei Pureblood. En die van daniël Trueblood en Badblood.

Daaruit concludeerde ik dus dat er geen ritme in zit. Maar Leon had toch niks beters te doen en zei dat alles een reden heeft. Waarop ik antwoordde dat de reden je persoonlijkheid is. Maar Leon zei dat ik slechter ben dan Daan, waar hij alle gelijk in heeft, dus ik deed alsof m'n bloed weer eens raar deed en viel flauw.

Als Leon iets minder in die bibliotheek had gezeten, had hij niet gemerkt dat het nep was en had ik niet toe hoeven geven dat ik geen gelijk had. Mensen, ik heb altijd gelijk.

Hoe dan ook, ik had dus toegegeven dat ik geen gelijk had en was weggelopen. Ik had nog huiswerk te doen en ik kon het alleen vandaag nog van Lily overschrijven. Anders moest ik het zelf maken en dat vertikte ik.

Onderweg kwam ik twee Zwadderaars tegen. Eennalaatste of laatste klassers, denk ik. Ze maakten een stomme opmerking over modderbloedjes en ik sprak ze aan. Toen ze vroegen wat ik was, loog ik, natuurlijk. Ik wilde voor zo veel mogelijk mensen geheim houden wat ik was. Ik zei daarom dat ik halfbloed was, maar een dreuzel naam, omdat mijn vader de dreuzel was. Toen hij vroeg naar mijn achernaam, loog ik weer. Celecne, welke naam ik echt verschrikkelijk haatte, was een typische engelennaam. Ondanks dat ze dat waarschijnlijk niet wisten, besloot ik te liegen. Ik had zomaar het idee dat ze meer wisten en ik wilde niet dat ze me zouden ontmaskeren. Ik was tussen Truebloods opgegroeid, dus ik wist wel dat alle informatie tegen me gebruikt werd, als het in verkeerde handen viel. Ik antwoordde, "Morify"
De twee jongens keken alsof ze niks raars konden ontdekken.

Net toen ik dacht dat ik van ontmaskering ontsnapt was kwam Damon, uit het niets verschenen, en legde uit aan mensen die stonden te kijken, dat ik wel abnormaal was.

Fuck, dacht ik, hoe weet hij dat. Vurig hoopte ik dat hij gewoon een rotopmerking zou maken over mijn afdeling of dat ik halfbloed was, maar mijn gevoel zei me dat hij wel meer wist.

Hij vroeg me te vertellen wat ik was.

"Nee"

Op dat moment duwde hij me tegen de muur, zijn pols tegen mijn keel duwend.

Alles wees erop dat hij wist hoe hij me moest ontmaskeren. Als ik bang, boos, verdrietig of een andere sterke emotie voelde, veranderde ik.

Ik voelde hoe mijn bloeddruk steeg, hoe het slechte bloed steeds sneller door mijn aderen stroomde. Hoe het elke cel van mijn lichaam bereikte en opslokte. Natuurlijk slokte het ze niet op, maar zo voelde het wel.
Het aantal Truebloodcellen steeg en zodra het de 30 procent behaald had, voelde ik mijn huid al langzaam lichter worden.

Ik had geluk. Ik had al heel lang geen last gehad van Truebloodaanvallen. Anders was het veel sneller gegaan.

Op het moment dat ik het wilde opgeven,