Perfecte problemen

Tears Of Fire 11

Remus POV

''Hoe zou het met ze gaan?'',vraag ik aan Nessi. We liggen naast elkaar in onze slaapzakken en ze is druk bezig met lezen. Ze leest 'de tina'. Het is een of ander meidenblad uit dreuzelwereld. We praten ondertussen over oze vriendengroep.
''Ik weet het niet'', zegt ze,'' wanneer gaan we terug? We zijn al best lang weg. Straks gaan ze zich zorgen maken om ons!''
''We hebben eigenlijk alles wel, dus we kunnen morgen wel gaan, als je wil'', antwoord ik. Ik mis mijn vrienden ook, maar ik heb ze geen bericht gestuurd. Mijn uil had onderschept kunnen worden en dat moeten we niet hebben.
''Ja! Zullen we morgen gaan??'', vraagt ze. Ik zie een twinkeling in haar ogen en ik kan het niet laten om te glimlachen. Ze mist haar vriendinnen net zo erg als ik de Marauders.
''Wat is er?', vraagt ze met een grote glimlach.
Dan pas realiseer ik me dat ik zit te staren.
''Nee een niks hoor. Ik dacht aan onze vrienden en hoe het met ze zal gaan'', zeg ik.
''Wat nou als er iets ergs aan de hand is'', vraagt ze. Terwijl ze net nog glimlachte, staan haar ogen nu alsof ze elk moment kan gaan huilen.
''Rustig maar'', zeg ik,'' we hadden het heus wel gehoord als er iets met ze was gebeurd''
Ze knikt en legt haar boek weg. Ze kruipt tegen me aan en probeert te gaan slapen, iets wat ik ook al een paar uur probeer. Sirius en James hebben nooit moeite met slapen! Waarom ik dan wel? En dan, na een paar uur proberen, valk toch slaap. Maar 5 uur later word ik toch weer wakker. Ik kijk naast me. Nessi is ook nog wakker.
''Hoe lang ben je al wakker'', vraag ik.
''Ik ben niet in slaap gevallen'', antwoordt ze en ze zucht. Ze moet wel heel erg moe zijn.
''Ik maak wel wat thee met honing'', zeg ik en ik kruip de slaapzak uit.
''Bedankt'', zegt ze.
Ik loop naar het kleine aanrecht en haal een pannetje tevoorschijn, die ik vervolgens vul met water en op het vuur zet. Na een paar minuten is het warm en zet ik het vuur uit. Ik heb het niet laten koken, omdat we en zo lang moeten wachten.
Ik haal een theezakje en twee kopjes uit de tas en maak thee. Nessi inmiddels buiten, naast de grot waar we in verblijven, aan de tafel gaan zitten en kijkt me dankbaar aan als ik haar de thee en verbannen met suiker geef. Ze doet er maar een half schepje in en schiet in de lach als ik twee schepjes in de thee doe.
We staren samen naar de maan. Ik vind het zo erg voor haar dat ze een weerwolf is geworden, maar zij lijkt er helemaal niet mee te zitten. Ze lijkt te genieten van de maan en de wilskracht die het haar geeft, ook al maakt het ons eigenlijk monsters.
Plots horen we gekraakt. Ze schrikt en pakt mijn hand.
''Wat was dat'', vraagt ze zacht..
''Vast niets, maar ga voor de zekerheid maar naar binnen toe'', antwoord ik.
Het is niet dat ik echt denk dat er niks was, ik wilde haar gewoon niet ongerust maken. Ze is zo kwetsbaar!
''Kom je mee'', vraagt ze.
''Ja'', zeg ik en we lopen met het tafeltje naar binnen, waar weinig slaap vallen, klaar om de volgende dag naar Zweinstein te gaan...