Leugens en Lippenstift

Celeste

Emerson, dé campus waar uw dromen werkelijkheid worden. Hoé sarcastisch, dacht Celeste. Sinds ze hier op de campus kwam wonen had ze alleen maar ellende meegemaakt. Haar ongelooflijk knappe vriendje, Jordan die haar al na een week bedroog met haar beeldschone huisgenote, Cameron. Als ik die twee nu samen zie ga ik echt overgeven. Ik heb Jordan nog steeds niet vergeven, al denk ik niet dat hij dat erg vind. Ikzelf had het ergens toch wel zien aankomen. Nou ja, nu heb ik mijn lesje wel geleerd. Pap nooit aan met de grootste player van de campus. Wat ik wel erg vond is dat, Cameron, mijn huisgenote, vriendin, mijn zúster, zoals we elkaar in in Ambersons noemen, niet eens de moeite genomen heeft om sorry te zeggen dat ze , één mijn vriendje gestolen heeft en twee hem altijd binnensmokkelt op onze kamer. Begrijpt ze dan niet dat dat verschrikkelijk is om mijn ex rollebollend met mijn vriendin te zien op míjn bed? Waarschijnlijk niet, ik hou echt van Cameron, dat meen ik, ik zou echt alles voor haar doen, net zoals elke Ambersons girl maar ik betwijfel het of zij dat ook voor mij zou doen. Hoe meer ik er zelfs over nadenk hoe zekerder ik word dat het antwoord nee is. En toch kun je het haar zelfs niet kwalijk nemen. Natuurlijk is ze soms eens gemeen of maakt ze scherpe opmerkingen maar het lijkt of ze het niet kan weerstaan. Het is gewoon Cameron. Over alle andere ellendigheden die hier gebeuren zal ik maar niet beginnen. Dat is nu eenmaal Emerson. Al die drama en roddels. Sommige mensen zouden er gek van worden. Ik daarintegen denk dat dat net hetgene is wat Emerson zo boeiend maakt. Zeker als je in het Amberson woont. Waar je woont op Emerson bepaald je status op de hele school. Gelukkig mogen we zelf kiezen wie er in ons zusterschap mag wonen. Daarvoor ben ik dan ook in de receptie. Vandaag komt er een nieuwe leerling op Emerson, wat best vreemd is voor de tijd van het jaar maar goed. Alle huizen op de campus ontvangen een formulier over de nieuweling. Als de voorzitter van het huis, bij ons is dat Cameron natuurlijk, de nieuweling wilt uitnodigen moet eerst het hele huis stemmen. Als het hele huis akkoord is met de nieuweling dan hoort ze bij dat huis. Mevrouw Hudsen geeft me het formulier van de nieuwe. Hoofdschuddend kijk ik naar de foto. De nieuwe heeft lang, krullend blond haar en lacht breed in de lens. Ze draagt een geruit hemdje waarvan ze de uiteinden in haar gescheurde jeansshort gepropt heeft. Ik vermoed dat ze op een paard zit maar de foto is uitgesneden tot onder haar short. Ondanks dat ze er echt een mooi meisje uitziet betwijfel ik of ze wil in Ambersons zal geraken. Ze ziet er te simpel uit, te weinig charme en te weinig geld. Nou ja, het is niet aan mij om daar over te beslissen. Laat dat maar aan Cameron over. Ze heeft ,sinds dat ze voorzitter is nog niemand aanvaard. Er is dus weinig hoop voor de nieuwe. Bij de uitgang van de receptie botste ik bijna tegen Liam op, beste vriend van Josh en net zoals Josh een ongelooflijke player. Hij grijnst als hij mijn blote benen ziet. Rotzak. Ik negeer hem, zoals altijd en zwaai de houten deur van de receptie open. De ijzige lucht overwelmd me waardoor ik automatisch begin te rillen. Mijn laarsjes knarsen op het grindpad naar Ambersons. Het is begin de zomer maar het voelt aan of we nog in de herfst zijn. ik trek mijn rolkraag wat meer naar boven en druk het formulier tegen mijn borst. Ik zie het gezicht van Cameron al voor me. Bijtend op haar lip, met haar ogen tot spleejes vernepen bestudeerd ze het formulier. Daarbij kijkt ze voor naar de foto, want om eerlijk te zijn maakt het haar enkel uit hoe ze eruit ziet. Vervolgends schudt ze haar hoofd en beland het formulier in de prullenbak van de Ambersons living. Zo gaat het elke keer.