Leugens en Lippenstift

Chayenne

*Chayenne*
De lucht ruikt hier altijd zo fris. Misschien niet zo fris en levendig als mijn thuis maar bijna evengoed. Vandaag is het zaterdag wat wilt zeggen dat niemand les heeft. Sommigen gaan naar huis, ik niet. Ik mag er niet aan denken. Thuis is niet echt een gezellige plek voor het moment. En dat is nog zacht uitgedrukt. Ik sla mijn sjaal om mijn schouders en ruik eraan. Hij ruikt naar Lady Million, gekregen van Cameron toen ik in Ambersons kwam wonen. Ik zie mezelf, ondanks dat ik goed met hen overeenkom nog steeds niet in het Ambersons plaatje. Maar goed, ik voel me er best al thuis en ik merk dat mensen het hier heel belangrijk vinden. Ik woon hier nu al twee weken en ik merk gewoon dat iedereen de Ambersons waardeerd. Ze gaan voor je aan de kant, kijken je na en glimlachen altijd beleefd. Soms voel ik me ongemakkelijk. Als de hele eetzaal je nagaapt bijvoorbeeld. Langs de andere kant geniet ik er van. Ik ben de aandacht niet gewoon. Ook de aandacht van jongens. Thuis had ik dubbel zoveel jongensvrienden als vriendinnen. Ik vond het maar niets dat geroddel en seuterig gedoe. Hier krijg je als Ambersons veel aandacht van jongens. Té veel. Het is eigenlijk best simpel: als je geen Ambersons bent ga je niet snel aan de knapste, populairste jongens geraken. Er is namelijk maar een jongenshuis waar knappe jongens wonen en dat is het Paleston. Het is zowat het Amberson voor jongens vertelde Celeste me. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik mijn naam niet hoorde. Opeens werd er bruusk op mijn schouder getikt waardoor ik verschoot. 'Was je aan mij aan het denken, nieuwe?' grijnst Josh. 'Nope' zeg ik, klaar om een boogje rond hem heen te stappen en mij uit de voeten te maken. Josh is troubles. Zowel Cameron als Faith hebben het al meermaals over hem gehad. Het was niet veel goeds. Ik moet er niet van weten. Ik begon dus aan mijn ontsnappingsplan maar werd al snel tegengehouden door zijn lange bruuske vingers die zich rond mijn bovenarm klemden. 'Niet zo snel nieuwe' zegt hij spottend. 'Ik woon hier al bijna een maand dus stop met me nieuwe te noemen' grom ik. Ik haat mijn bijnaam. Trouwens, wie denkt hij wel niet dat hij is om mij zo te noemen? Alsof hij zelf nooit nieuw geweest is. Asshole. 'Je komt toch naar het feest vanavond?' grijnst Josh. 'Natuurlijk, waarom?' ik kijk hem net zo uitdagend aan als hij mij. 'Gewoon een vraag nieuwe' reageert hij. Ik zucht doordat hij mij weeral eens nieuwe genoemd heeft en draai me om. Deze keer laat hij me wèl gaan. 'Trek iets lekkers aan!' roept hij na. Ik krijg een gevoel vol ergernis en afgunst maar dat gevoel wordt al snel onderdrukt wanneer ik besef hoe mooi het hier is. Het groene kortgemaaide gras dat als een tapijt tussen de huizen ligt, de zon die het dauw op het gras laat fonkelen en de tsjirpende vogels die hier altijd aanwezig zijn.

Mam is weeral eens aan het huilen. Waarom bel ik haar zelfs nog. Ik voel me altijd verdrietig en uitgeput als kl haar gebeld heb. Alsof ik net tien kilometer gelopen heb. Ze jammerd over hoe hard ze hem mist en dat hij het goed bedoelde enzo. Hetzelfde zoals gewoonlijk dus. Ik vraag hoe het met haar gaat waarop ze enkele keren snift. Duidelijk antwoord. Na haar zo veel mogelijk gerust te stellen neem ik afscheid en haak ik de horen in.

Cameron prikt met een potlood in mijn ooghoek. 'Auw' klaag ik. 'Moet je maar stilzitten'. Cameron is een echte kunstenaares met make-up. Ze haat het om anderen hun make up te doen. Ze doet het alleen voor mij. Geen idee waarom. Sinds ik hier ben is ze altijd al zo vriendelijk geweest. Veel vriendelijker dan tegen de andere meisjes. Waarschijnlijk heeft ze medelijden omdat ik nog steeds redelijk nieuw ben alhoewel ik me hier al aardig thuis voel. 'Klaar' Zegt ze na wat geborstel en geprik. Ik kijk in de met goud-omrande spiegel voor me en zie een geslaagd resultaat. Ik zie er minstens twee jaar ouder uit met mijn rode lippen en smokey eyes. Cameron heeft een rood kort kleedje op haar bed klaargelegd dat ik mag lenen. Voorzichtig trek ik het jurkje aan. Het is een gladde, zachte stof. Ik vermoed dat het jurkje niet goedkoop is. 'Staat je goed' knipoogt Cameron. Ik kijk in de spiegel. Ik zie er inderdaad leuk uit, met mijn krulleb over mijn schouders gedrappeerd en mijn benen die al aardig gebruind zijn komen mooi uit op het korte rode jurkje. Het is wel erg bloot maar op een elegante manier. We verzamelen in de hal. Iedereen ziet er goed uit, wat ook wel te verwachten word van een Amberson girl. Cameron krijgt een smsje. Waarschijnlijk van Jordan. 'Kust is veilig meiden, we gaan' verkondigt onze voorzitter. En zo lopen zeven mooie meiden met hun jurkjes, waaiend in de wind de donkere nacht in.