Leugens en Lippenstift

Chayenne

*Chayenne*
De vrouw achter de receptie glimlacht van oor tot oor naar me. 'Welkom op de campus meisje'. Ik glimlach geforceerd terug. Ik ben te zenuwachtig om te lachen. Al een hele dag zijn mijn knieen aan het knikken, wat best raar is voor mij aangezien ik van niets bang ben. De  vrouw geeft mij een bundeltje en begeleid me naar het gastenhuis. Ze verteld me dat het vlakbij de receptie ligt zodat ik steeds vragen kan gaan stellen. Met grote ogen staar ik naar alles wat we voorbijlopen. Alles is hier dan ook zo mooi. De metershoge houten boekenkasten, de enorme schilderijen, gigantische deuren en de rode vloerbedekking die door alle hangen gespreid ligt. Op het einde van de gang stopt de vrouw. 'hier is je kamer meisje, je zal hier verblijven tot je een huis gevonden hebt' zegt ze terwijl ze een  zware zilveren sleutel in mijn hand duwt. Als ik een huis vind. denk ik sarcastisch. Dat is denk ik mijn grootste angst, geen huis vinden. Ik ben bang dat ik in een huis vol rijke bitches, nurds of helemaal nergens terechtkom. Voor de rest maakt het mij niets uit. Ik steek de sleutel in het slot en na een handdraai zwaait de houten deur open. De kamer is niet groot, een eenpersoonsbed, een kast en een simpel bureau. Klagen kan ik niet, hij is groter dan mijn kamer thuis, wat niet moeilijk is aangezien mijn kamer thuis wellicht evengroot is als de wc-hokjes op deze campus. Maar die zijn dan weer veel te groot voor wc-hokjes. Met een zucht val ik op het bed. Ik sluit mijn ogen. Wat word je moe van te stressen. Dat uitpakken kan wachten.

Het harde gebonk op de deur doet me wakkerschieten. Waar ben ik? En toen herinnerde ik het mij weer. Shit. Ik was in slaap gevallen. Het gebonk bleef aanhouden. 'Ik ko-hom riep ik geïriteerd naar de deur'.Kan die vrouw nu niet even wachten. Ik open het slot en zwaai de deur open. In de deuropening stond een meisje. Ze kon zo uit een modeblaadje gestapt zijn. Met haar lange, blonde stijle haren en haar felle blauwe ogen leek ze op een zangeres waarvan ik maar niet op de naam kon komen. 'Mag ik er nog in?' Vraagt ze met opgetrokken wenkbrauwen. Ik was vast aan het staren omdat ze er zo indrukwekkend uitzag. Het meisje liep binnen bekeek de ruimte afkeurend rond, streek haar zijden rokje glad en ging op mijn bed zitten. Ik schaamde me voor de grijze trainingsbroek die ik nog steeds aanhad, en mijn haar in een slordige dot maakte het nu ook niet echt goed. 'Dag Chayenne' glimlachte ze vriendelijk. 'Euh...hallo?' antwoorde ik verbaasd. Hoe wist ze mijn naam en wat deed deze beeldschone verschijning hier in godsnaam? 'Ik ben de voorzitter van Ambersons, een huis op deze campus, maar dat ken je vast wel en we zouden het een eer vinden als je bij ons zou komen eten vanavond' glimlacht ze.Oke, dit kon ik helemaal niet weigeren. Maar stel dat het etentje goed gaat, wil ik dan wel in dat huis wonen? Als iedereen er zó uitziet kan ik me best voorstellen wat voor huis het is. Langs de andere kant is ze wel heel aardig en het kan mijn enige kans zijn om een huis te vinden. 'Ja natuurlijk, ik zorg dat ik er ben' verzekerde ik haar. Er verscheen opnieuw een glimlach op haar gezicht. 'Geweldig, we verwachten je om acht uur stipt en trek iets deftigs aan , wil je?' zei ze met een afkeurende blik op mijn joggingsbroek. 'Tot dan.. en euh oke' stamelde ik. Met elegante passen loopt ze de gang op. 'Doei' Zuchtend sluitte ik de deur. Ik open mijn valies. Nog 2 uur om iets deftigs te vinden. Dat moet lukken.