BİTTİ

BAŞLAR VE BİTER

Gizemli ye olan ilgim gün geçtikçe artmaya başlamıştı. Davranışları, olgun oluşu, gülüşü ve o masmavi çekici gözleri. Nolduğunu anlamadan ona kapılmaya o mavi gözlerine kendimi kaptırmaya başlamıştım. Benim için elinden gelen her şeyi yapmaya çalışıyordu. Ben seviyorum diye her gün çikolata getiriyor, mısır patlatıyor ve deli gibi eğlendiriyordu. Sonra ailesi geldi ve bir anda benim de bencilliğim yüzünden benimle az zaman geçirmeye ilgilenmemeye başlamıştı. 'Beni bunaltırsan kaçarım , çok boş bırakırsan kızarım' cümlesinin ardından bende ipler kopmaya başladı. Bir sorunda bir olayda o benden kaçmasın soğumasın diye düşünerek mi hareket edecektim? Bu nasıl mümkün olacaktı? İnsan hissettiği şekilde davranır düşünerek değil ki... Bir tuttum kendimi iki tuttum ve sonradan öyle bir patladım ki bağırmaya içimdeki pis kanı akıtmaya başladım. Haklıydım. Benimle ilgilenmeliydi. Benim için çaba sarfetmeliydi. Beni önemsediğini biliyordum ama ilgisizliğe katlanamiyordum. Bir şekilde ona bunu açıklayıp yanımda kalmasını sağlamam gerekiyordu. Denedim uğraştım. Ama olmadı. En sonunda onu karşıma alıp bıktığımı, peşinde koşmaktan yorulduğumu söyledim. Çok sıkılmıştım bu sevgili gibi olup arkadaş gibi takılmaktan. Bazı insanlara ne yaparsan yap onlar yalnız kalmayı seçerler ama o böyle bir insan olsada ben böyle bir insan değildim. Benim bir insana ihtiyacım vardı ve bu insan candan olmalıydı. O bunların hiç birini yapabilecek durumda değildi. Hayatında yalnız kalmayı, sorumluluk almamayı tercih ediyordu. Onu zorlayamazdım. Bende arkadaş kalmayı teklif ettim. Arkadaş olarak daha iyi olabilirdik. Olamayızda olmaya çalışırız. Yapıcak bir şeyimiz yoktu.
İlişkiler konusunda pek beceriksiz olduğumu biliyordum ama bu kadar bunalabileceğimi hiç düşünmemiştim. Sanırım ihtiyacım olan bir babaydı. Baba gibi davranabilecek bir erkekti. Öyle bir erkek çıkabilir mi bilmiyorum? Bildiğim tek şey bu ilişki kısa süreli güzel bir işkenceydi.