Yine güneş battı, karanlık çöktü hayatlarımıza. Yine kahvemi aldım, odamın duvarlarını seyrettim derin düşüncelerim ile. Önce yalnızlığı düşünüp ağladım. Ardından hayatımı düşündüm ve kendime acıdım. Yıllardır avuttum kendimi , avutuldum belki. Geçicek dedim hepsi geçicek...
Ama geçmiyor sayın okuyucu, hiçbir şey geçmiyor. Ben hep mutluluk umuduyla uyudum geceleri, hep aynı umutla uyandım. Hep aynı akşam aynı hayalleri kurdum gerçekleşmeyeceğini bile bile. Mutsuz olucağımı bile bile mutluluğu bekledim. Yalnız kalıcağımı bile bile hayal ettim. Ya siz? Siz de ölüceğinizi bil bile yaşamıyor musunuz?¿?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayatımın Edebiyatı
RandomEğer sizde insanların içinde ağlamaya cesaretiniz olmadığından sadece geceleri yatağınızda sessizce ağlayanlardansanız, toplumun sevilmeyen, istenmeyen, yalnız bireyi iseniz bu kitabı okumanızı tavsiye ederim...
