Trouble. // Flikken Maastricht

one.

Zwart. Overal zwart. Geen akelig, donker zwart, nee. Fijn, rustgevend en rustig zwart.
Langzaam doe ik een poging mijn ogen te openen.
Storm. Harde storm. Onrust en verbittering overspoelen het rustige zwart.
Weg. Ik moet hier weg. Ik ben niet veilig hier. Mijn hersenen geven impulsen aan mijn benen, maar geen enkele beweging vindt plaats.
Plotseling maakt de storm plaats voor pijn. Helse Pijn. Overal pijn. Pijn in mijn benen, mijn armen, mijn hoofd, mijn bovenbuik, maar het meeste pijn in mijn onderbuik.
Zo gek, maar ergens, ergens achter de steken en pijnprikkels, brengt de pijn nog iets met zich mee.
Opluchting. Opluchting omdat ik pijn kan voelen. En als ik pijn kan voelen.. Dan betekent dat... Dat ik leef.
Niet dat ik weet óf ik daar blij mee moet zijn, maar ik ben het wel.
Langzaam herhaal ik mijn poging om mijn ogen te openen, en het lukt! Een fel licht dringt mijn ogen binnen, waardoor die zich in een reflex weer dicht knijpen.
Tussen mijn wimpers door probeer ik het voor een derde keer. Heel even wordt het beeld langzaam scherper. Eén man. Hij staat over me heen gebogen. Of nee, twee mannen? Ik weet het niet. Dan wordt het beeld weer snel onscherper. Nee, nee! Dit mag niet! Ik moet weten waar ik ben! Vanaf de linker bovenhoek maakt het onscherpe beeld plaats voor zwart. Ik ben verloren. Plotseling schreeuwen een paar zware stemmen. Ze lijken zo dichtbij, en toch zo ver weg. Ze roepen iets, maar ik weet niet wat. Ze hebben het tegen mij, denk ik. Langzaam worden hun stemmen steeds doffer, en ze verdwijnen...