Trouble. // Flikken Maastricht

four

pov Eva

'Koffie? Thee?' vraagt Nico, Lucy's stiefvader als we enkele tientallen minuten later bij hem op de bank zitten. Ik schud beleefd mijn hoofd.
'Maar vertel, wat is er met Lucia? Is- is ze terecht? Dat kan toch niet, na al die jaren, vijf toch?' ratelt Nico door.
Wolfs en ik kijken elkaar raar aan, terwijl Nico steeds zenuwachtig lijkt te worden.
'We denken dat we haar hebben gevonden ja.' lach ik vriendelijk, waarop Nico meteen opstaat.
'Ik moet naar haar toe!'
Wolfs staat ook meteen op en drukt Nico terug in zijn stoel.
'Dat zal helaas niet gaan.' begint Flo, waar hij een vragende blik op terug krijgt.
'Lucia ligt in het mortuarium.' leg ik uit.
Een verschikte blik verschijnt op Nico's gezicht.
'Weet u waarom Lucia zichzelf Lucy noemde?'
'Deed ze dat?' kijkt hij nostalgisch op.
Ik knik.
'Ze vond haar naam niet mooi. Zo ouderwets. Maar heeft ze het echt naar "Lucy" veranderd?' kijkt de man ons weer vragend aan.
Ik knik opnieuw.
'Althans, het stond in haar ketting gegrafeerd.'
Nico is stil.
Wolfs zucht.
'Heeft U enig idee waar Lucy al die tijd heeft doorgebracht?' vraag ik.
Geen antwoord.
'Had Lucia een vriendin waar ze vaak naar toe ging? Of een oom, tante, opa, oma?' verbreekt Wolfs de stilte.
Nico schud zijn hoofd.
Ik kijk Wolfs aan. We kunnen hier niets mee en dat ziet hij ook in. Synchoon staan we op en bedanken we Nico, waarna hij ons uit laat.

Zonder iets te zeggen lopen Wolfs en ik naar de auto. Zodra we beiden zitten en de deuren dicht hebben getrokken kijken we elkaar aan. Ik begin te lachen van verbijstering.
'Wat een man.' verlaat mijn mond.
Wolfs knikt.
'De ene keer lijkt het hem niets te boeien wat er met Lucy gebeurd, en de andere móét hij weten waar ze is.' vervolg ik.
'Nee.' antwoord Flo.
Ik kijk hem vragend aan.
'Nee, hij wou wel naar haar toe. Hij wou haar zien. Maar pas toen jij zei dat Lucia overleden is had hij geen intresse meer. En daarbij kwam hij niet heel liefhebbend over, nietwaar?'