One Last Time {Wattys2016}

Jason.. nice to meet you Alex..

Άνοιξα την βρύση και μπήκα στην μπανιέρα. Το καυτό νερό έτρεχε σε όλο μου το σώμα. Έβαλα τα χέρια μου στα κρύα μάρμαρα που σκέπαζαν τον τοίχο. Ηλεκτρισμός διαπέρασε όλο μου το σώμα από το κρύο. Έκλεισα σιγά τα μάτια μου. Θυμήθηκα το άγγιγμα του. Τα μάτια του. Το χαμόγελο του. Θα μπορούσα να τον φιλήσω άλλη μια φορά. Μια τελευταία φορά και μετά θα τον ξεχνούσα. Αλήθεια. Λένε ότι το καλύτερο είναι να φιλάς το χαμόγελο που έχεις ερωτευτεί. Αν είναι αλήθεια αυτό τότε έχω περάσει από τα καλύτερα. Θυμήθηκα την τελευταία φορά που τον φίλησα. Πόσο πονούσε που τον άφηνα. Σαν να προσπαθούσα να ξεκωλήσω δύο σώματα. Όμως έπρεπε. Έπρεπε να προχωρήσω. Έπρεπε να απομακρυνθώ.
"Θα σε περιμένω."
"Δεν θα γυρήσω."
"Θα γυρήσεις. Κάθε φορά γυρίζεις"
Αυτά τα τελευταία λόγια. Σαν μαχαίρια έμπεναν στο μυαλό μου και με κατέστρεφαν. Είχε δίκαιο. Κάθε φορά γυρνούσα. Η κάθε τελευταία μου φορά δεν ήταν ποτέ τελευταία. Όμως αυτή τη φορά ήμουν πιο αποφασησμένη από ποτέ. Είχα ήδη αλλάξει παραστάσεις. Ήμουν σε άλλη πόλη. Είχα άλλες παρέες. Όμως η σκέψη του με στοίχιωνε ακόμη. Στο θύμησμα όλων όσων περάσαμε δάκρυσα. Έκλεισα το νερό και βγήκα γρήγορα από το μπάνιο. Τράβηξα την μπλε πετσέτα που είχα αφήσει στην άκρη και βγήκα από την τουαλέτα. Πλησίασα την ντουλάπα μου και έβγαλα ένα τζιν και ένα φούτερ. Σκουπίστηκα καλά, φόρεσα τα εσώρουχα μου και έπειτα τα ρούχα μου. Πλησίασα τον καθρέπτη στην άλλη μεριά του δωματίου και βάζοντας το πιστολάκι στην μπρίζα ίσιωσα τα μαλλιά μου. Φόρεσα τα παπούτσια μου και βγήκα από το σπίτι αφού πρώτα πήρα τα κλειδιά και την βαλίτσα μου.
Ο παγωμένος αέρας χτύπησε το πρόσωπο μου. Ενώ προχωρούσα για την δουλειά παρατηρούσα το τοπίο γύρω μου. Πολύχρωμα λουλούδια στόλιζαν κάθε σπιθαμή αυτής της πόλης παρόλο που δεν φαινόντουσαν και τόσο λόγο του ότι ήταν βράδυ. Τα σπίτια ήταν στολισμένα με χρωματιστά λαμπάκια για να υποδεχτούν τα χριστούγεννα. Δεν μου άρεζε πολύ το ότι θα ξεκινούσα βράδυ την δουλειά μου αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Η μόνη δουλειά που μπόρεσα να βρω ήταν αυτή. Μετά από λίγη ώρα ψάξιμο έφτασα σε ένα τεράστιο σπίτι. Ήταν πανέμορφο. Είχε έναν τεράστιο κήπο με δέντρα στολισμένα. Πλησίασα την κεντρική πόρτα κοιτόντας με θαυμασμό τον εξωτερικό χώρο. Χτύπησα την πόρτα δύο φορές. Μια όχι τόσο μεγάλη γυναίκα άνοιξε και μου χαμογέλασε.
"Πρέπει να είσαι η Alex!" μου είπε γλυκά και εγώ κούνησα καταφατηκά το κεφαλί μου. Μου έκανε νόημα με το χέρι της να περάσω μέσα. Και μόνο στη μικρή θέα του σπιτιού που είδα έμεινα άφωνη. Μετά από λίγο ένας ψηλός άνδρας μας πλησίασε. Ήταν ντυμένος επίσημα όπως και εκείνη. Εκείνος κρατούσε στα χέρια του δύο βαλίτσες.
"Η μικρή κοιμάται! Σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι πάρε μας αμέσως τηλέφωνω. Λεφτά υπάρχουν στο κομοδίνο του δωματίου σου. Πρώτος όροφος τρίτη πόρτα δεξιά. Έξω θα υπάρχουν σωματοφύλακες σε περίπτωση που πάθεται κάτι. Σε λίγο θα έρθει και ο αδερφός μου." είπε εκείνος χωρίς να πάρει ανάσα.
"Μάλιστα." απάντησα σιγανά.
Εκείνοι έφυγαν αφού ξαναχαιρέτησαν την μικρή Anastasia. Βόλεψα τα πράγματα μου στο δωμάτιο και κατέβηκα στην κουζίνα. Το άσπρο ξεχώριζε σε όλο το σπίτι. Πλησίασα την μικρή μπέμπα την οποιά έπρεπε να προσέχω για μία βδομάδα τουλάχιστον εφόσον οι γονείς της αποφάσησαν να πάνε τώρα το ταξίδι του μέλιτος που δεν είχαν πάει. Την πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να ψάχνω το δωμάτιο της. Το σπίτι ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο. Μόλις το βρήκα την άφησα στην κούνια της και βγήκα έξω. Κατέβηκα κάτω και άνοιξα την τηλεόραση. Ξεφύσησα από απογοήτευση εφόσον δεν είχε τίποτα σπουδαίο να δω. Πάλευα με το μυαλό μου να μην σκεφτεί αυτό που δεν έπρεπε. Έχασα. Θυμήθηκα το πρόσωπο του. Τις βραδιές μας. Την πρώτη μας βραδιά. Θυμόμουν τα σώματα μας να συσπούνται. Να ενώνονται. Τα μάτια του να κοιτάν με τόση λαχτάρα. Αυτά τα μάτια που κρατούσαν τόσο καιρό. Που όταν έφευγα με έκαναν να γυρίζω πίσω. Τα πρώτα δάκρυα κύλησαν στην θύμηση των ματιών του. Και μετά κύλισαν κι άλλα στη θύμηση τον χιλιών του. Και ότι δάκρυα είχα βγήκαν στη θύμηση του. Ήμουν ολοκληρωτικά και αμετάκλητα δική του. Τόσο απλά. Τόσο ανθρώπινα. Και ταυτόχρονα τόσο τερατόδη. Αποκοιμήθηκα εκεί. Σκεφτόμενη τι κάνω εδώ. Αφού η καρδιά μου είναι αλλού. Αφού το μυαλό μου είναι δικό του.
Ένιωσα δύο χέρια να με κρατούν στην αγκαλιά τους και να προχωρούν. Δεν είχα δύναμη να αντιδράσω. Ούτε καν να δω ποιός ήταν. Μετά ένιωσα να με αφήνουν σε κάτι μαλακό. Ήμουν στο κρεβάτι μου. Κοιμήθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ονειρεύτηκα ξανά. Το σώμα μου στο δικό του. Τα χέρια μας να παλεύουν. Ονειρεύτηκα εκείνον. Και μου έλειπε. Μου έλειπε τόσο πολύ..
Ξύπησα μετά από αρκετή ώρα. Τεντώθηκα και κοίταξα γύρω μου. Ήμουν στο δωμάτιο. Θυμήθηκα τα χέρια που με κρατούσαν. Κοίταξα ξανά το δωμάτιο. Φαίνονταν περισσότερο αγοριού παρά για μένα. Όχι ότι παραπονιόμουν, απλά δεν το είχα παρατηρήσει. Σηκώθηκα και άνοιξα την βαλίτσα. Έβγαλα καθαρά ρούχα και πήγα στο μπάνιο. Πλήθηκα και τα φόρεσα. Κοίταξα το ρολόι. Ήταν 08.30. Πήγα στο δωμάτιο της μικρής. Μόλις είχε ξυπνήσει. Της χαμογέλασα και λέγοντας της γλυκόλογα την πήρα στην αγκαλιά μου. Κατέβαινα προσεκτικά τα σκαλιά και έπειτα πλησίασα την κουζίνα. Άφησα την μικρή στην κούνια της και πήγα στην τραπεζαρία. Μπροστά μου απλώνονταν ένα τραπέζι με το πιο πλούσιο πρωινό που είχα δει.
"Καλημέρα" ακούστηκε μια φωνή πίσω μου. Γύρησα ξαφνιασμένη. Εκείνος με πλησίασε και μου έδωσε το χέρι του.
"Jason.. Χάρηκα για την γνωριμία.." είπε χαμογελόντας.
"Alex.." είπα δειλά. Με κοιτούσε με ένα βλέμμα παράξενο. Τότε μόνο κατάλαβα ότι μόλις είχε βγει από το μπάνιο. Είχε μια πετσέτα γύρω από την μέση του και τα βρεγμένα του μαλλιά έριχαν σταγόνες στο σώμα του. Κατάπια. Με πλησίασε και άρπαξε ένα κρουασάν από τον μπουφέ.
"Δεν πεινάς;" με ρώτησε.
"Πρέπει να ταίσω την μικρή." τραύλισα.
"Άστο σε εμένα."
Τον παρατήρησα που την είχε στην αγκαλιά του και την τάιζε το γάλα της. Της έλεγε γλυκόλογα και παραμύθια του μυαλού του. Γέλασα με την εικόνα του. Οταν τελείωσε με πλησίασε και ήρθε κοντά μου σε απόσταση αναπνοής.
"Είσαι πολύ όμορφη όταν γελάς.." είπε και χάιδεψε το μάγουλο μου. Εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ. Τα χείλη του ίσα που ακούμπησαν τα δικά μου και.. Το κουδούνι χτύπησε...

~~~
Λοιπόν! Το πρώτο κεφάλαιο.. Τι λέτε για τον Jason; Καλό παιδάκι; Ποιός είναι στην πόρτα;
Vote and comment babies:*