One Last Time {Wattys2016}

To bε or noτ το bε?

Ξύπνησα έχοντας στη σκέψη μου ότι έγινε χθες. Ήμουν πίσω. Σε αυτόν. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ήταν πολύ νορίς για να βγάλω συμπεράσματα. Έκατσα λίγο εκεί. Ξαπλωμένη να σκέφτομαι τα χείλη του. Είχα πολύ καιρό να το νιώσω αυτό. Όλες αυτές τις πεταλούδες να πετάν από δω κι από κει. Ήταν όμορφα να είμαι μαζί του. Πάντα ήταν. Αν εξερέσεις τις κακές στιγμές, οπότε ήμουν μαζί του ήταν η καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Τεντώθηκα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Ήμουν με τα χθεσινά μου ρούχα και δεν ήξερα αν ο Jackson είχε πάρει την βαλίτσα από το πάρκο. Μπήκα στο μπάνιο. Έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα στο ντουζ. Τελείωσα και βγήκα έξω. Άνοιξα την ντουλάπα και το μόνο που βρήκα ήταν ... Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Αναστέναξα και βρήκα έξω με την πετσέτα.
"Τι κάνεις;" είπα γελόντας αφού είδα τον Jackson να μαγειρεύει.
"Φαγητό.." είπε μονολεκτικά και γύρησε να με κοιτάξει. Του χαμογέλασα και πήγα κοντά του.
"Δώσε μου να δοκιμάσω." του είπα.
"Άσε με να το σκεφτώ.. Μμ.. Όχι!" είπε και μου χαμογέλασε.
"Οκ." έκανα να φύγω. Ήρθε από πίσω μου και με έπιασε από την μέση. Με φίλησε στο λαιμό και μετά μου ψιθύρισε στο αυτί.
"Δοκίμασε εμένα αν θες."
"Σκάσε." του είπα και γέλασε. "Πάω έξω. Έφερες την βαλίτσα μιυ έτσι;"
"Στο χολ μωρό.."
Ντύθηκα και βγήκα έξω. Μόλις άνοιξα την πόρτα μπροστά μου είδα τον Jason.
"Τι κάνεις εδώ;" του είπα επιθετικά.
"Πηδήχτηκες μαζί του;" με πλησίασε και η ανάσα του βρωμούσε.
"Είσαι μεθυσμένος." είπα και προσπάθησα να φύγω.
"Πες μου!" μου φώναξε. Ο Jackson βρήκε έξω.
"Άκουσα φωνές."είπε και κοίταξε τον Jason.
"Ώστε εσύ είσαι ο τύπος." του είπε ο Jason.
"Jackson μπες μέσα."
"Πόσα της δίνεις;" είπε ο Jason και γέλασε. Είχα ήδη βουρκώσει.
"Τι; Σε εσένα το κάνει τζάμπα;" συνέχισε και ο Jackson έχασε την υπομονή του. Του όρμιξε και τον κόλλησε στον τοίχο.
"Jackson!" του φώναξα και προσπάθησα να τον εμποδίσω.
"Την επόμενη φορά που θα μιλήσεις έτσι για αυτή θα σου σπάσω τα μούτρα." τον απείλησε και πήγε να μπει μέσα όμως ο Jason δεν τον άφησε. Τον τράβηξε πίσω και τον έριξε κάτω. Τον βαρούσε και δεν σταματούσε. Εγώ φώναζα και τον τραβούσα πίσω. Σταμάτησε μόνο όταν ο Jackson έμεινε αναίσθητος.
"Σε μισώ! Με ακούς; Σε μισώ! Σε συχαίνομαι! Φύγε! Φύγε!" ούρλιαζα και τον σκουντούσα για να φύγει και μετά συνέχισα "Αν πάθει κάτι.. Σου ορκίζομαι.. Σου το ορκίζομαι θα σε σκοτώσω. Ήθελες να μάθεις τι παραπάνω έχει από εσένα. Ε να λοιπόν. Εσύ είσαι τέρας!" τσίριξα και εκείνος έφυγε. Πήρα το κινητό μου και κάλεσα ασθενοφόρο.

___

Περίμενα περίπου τρεις ώρες. Αν πάθαινε κάτι.. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το αντέξω. Βγήκα έξω από το Νοσοκομείο και πήγα στο πάρκο. Καθάρησα το παγκάκι από το χιόνι και έκατσα. Ένωσα τα χέρια μου και άρχισα να ψιθυρίζω. Προσευχόμουν. Ήταν η δεύτερη ή τρίτη φορά στη ζωή μου. Δεν ήταν το ότι δεν πίστευα. Απλά οι άνθρωποι συνήθως προσεύχονται για να ζητήσουν κάτι. Και εμένα δεν μου άρεζε να ζητάω. Εκείνη η φορά όμως ήταν διαφορετική. Δεν το έκανα για εμένα. Επειδή φοβόμουν πως θα μείνω μόνη. Θα έδινα την ζωή μου αν χρειάζονταν. Απλά τον αγαπούσα πολύ. Δεν ήξερα ότι οι άνθρωποι άντεχαν να αγαπούν τόσο. Όταν η γιαγιά μου, μου έλεγε παραμύθια αμφισβητούσα τα πάντα. Ήταν απίστευτο. Δυο άνθρωποι ενάντια στους πάντες. Και τελικα η αγάπη τους νικούσε. Αλλά όπως είπα ήταν παραμύθια. Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό.
"Δεν ζητάω. Ποτέ δεν το έκανα. Αλλά τώρα. Τώρα είναι ανάγκη. Θα μπορούσα να ανέβω στους ουρανούς για να σου το ζητήσω αυτό. Είναι άσχημα. Χρειάζομαι την βοήθεια σου. Όταν ζούσες... Μου είχες πει να σου ζητήσω την βοήθεια σου κι ας μην ήσουν εδώ. Τώρα είναι η ώρα. Δεν το ήθελε. Αυτός απλά.. Εμπιστεύθηκε τα λάθος άτομα. Αν ήξερε ότι εσύ θα .. Δεν θα το είχε κάνει. Ξέρω πως είναι αργά πλέον. Απλά.. Βοήθα τον. Είναι απλό για σένα σωστά; Είμαι σίγουρη πως είσαι με τους αγγέλους εκεί πάνω. Το εύχομαι. Σου άξιζε άλωστε. Μου λείπεις αδερφή μου. Μα ξέρω ότι εσύ θα είσαι πάντα δίπλα μου. Ίσως είσαι και τώρα. Αλλά αυτός.. Αν τον χάσω.. Θα χαθώ.." είπα και σκούπισα τα δάκρια μου.
Μετά από δέκα λεπτά έφτασα στο Νοσοκομείο. Τα πόδια μου είχαν παγώσει. Δεν με πείραζε. Μου άρεζε το κρύο. Στάθηκα έξω από το δωμάτιο του και είδα ένα γιατρό να βγένει.
"Γιατρέ!" είπα ήρεμα.
"Παρακαλώ;"
"Πως είναι;" ρώτησα απελπισμένα.
"Για μια στιγμή νομίζαμε πως δεν θα τα κατάφερνε. Αλλά φαίνεται πψς έχει έναν άγγελο στο πλευρό του. Σε δυό με τρεις μέρες το πολύ θα μπορεί να φύγει." μου είπε και χαμογέλασε πλατιά.
"Είναι ξύπνιος τώρα;"
"Όχι. Ξεκουράζεται. Θα σας πρότεινα να πάτε να ξεκουραστήτε. Ελάτε αύριο. Είμαι σίγουρος πως θα θέλει πολύ να σας δει."
Κούνησα καταφάτικα το κεφάλι μου. Ήταν καλή ιδέα. Έπρεπε να ξεκουραστώ. Προχώρησα προς την έξοδο. Είχε ξεκινήσει να σκοτεινιάζει. Προχωρούσα μέσα στα στενά για να φτάσω πιο γρήγορα. Έφτασα στο διαμέρισμα του. Έξω από την πόρτα στέκονταν ο Jason. Μα το Θεό θα του ορμούσα μέχρι που είδα το πάτωμα.
"Jason; Είσαι καλά;" τον ρώτησα με φωνή που έτρεμε. Ο Jason γύρησε και το θέαμα ήταν απλά πολύ άσχημο..
"Ω Θεέ μου.." ψιθύρησα. Μπροστά μου ο Jason τυληγμένος στο αίμα. Είχε μια πληγή στο δεξί του νεφρό. Έτρεξα κοντά του και προσπάθησα να τον σηκώσω. Με σταμάτησε.
"Alex.. Συγνώμη.."
"Σκάσε Jason.."
Τον έβαλα μέσα και τον άφησα στον καναπέ. Έτρεξα να φέρω γάζες και βαμβάκι. Πήγα κοντά του και άρχισα να περιποιούμε την πληγή.
"Alex.."
"Μην μιλάς.."
"Συγνώμη Alex.."
"Jason.. Jason! Jason!" του φώναξα και εκείνος έκλεισε τα μάτια του.. Ίσως μια για πάντα..

--
Here we aree!
Αυταα απο εμεναα
Χρονια πολλα καλα χριστουγενναα
Περιμενψ σχολιαααα
Φιλουμπεςς