One Last Time {Wattys2016}

Καθαρός αέρας.

Μπροστά μου το παιδί από το πάρκο μέσα στις μελανιές. Τρόμαξα που το είδα. Ήταν πολύ όμορφο και σχεδόν δεν το αναγνώρισα. Μόλις το είδα έπεσε κάτω και ο Jackson έτρεξε να το πιάσει. Το πήρε στην αγκαλιά του και το έβαλε να ξαπλώσει σε έναν καναπέ. Ο Jason έτρεξε να του φέρει νερό και εγώ πήγα κοντά του. Του χάιδεψα το κεφάλι και τον ρώτησα ποιός του το έκανε αυτό. Η απάντηση ήταν αυτό που δεν περίμενα να ακούσω.
"Σου είπα ότι δεν έχω μαμά. Έχω όμως μπαμπά. Κι αυτός είναι ο λόγος που η μαμά μου λείπει.. Μου είπε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Εσύ είπες το αντίθετο. Σε ευχαριστώ που πιστεύεις." είπε και κοίταξε πάνω. Έκλεισα τα μάτια μου. Γιατί είναι τόσο σκληρός ο κόσμος; Γιατί το επιτρέπει αυτό ο Θεός; Αυτός μας δημιούργησε. Θα ήθελε κάτι παραπάνω από εμάς. Πονάω να το βλέπω έτσι. Ο Jackson με πήρε μακριά του και με αγκάλιασε ενώ ο Jason του έδινε το νερό. Τους είχα μιλήσει για τότε που το είδα στο πάρκο. Πήγα στο μπάνιο να φέρω τα φάρμακα για να τον περιποιηθώ. Μετά από πολύ ώρα, γύρω στις δώδεκα κοιμήθηκε στο δωμάτιο του Jason. Ο Jason θα κάθονταν στη πολυθρόνα δίπλα για να τον προσέχει. Ήθελα να κάτσω εγώ αλλά ο Jackson δεν με άφησε.
Ξύπνησα στην αγκαλιά του Jackson. Τον μύρισα. Μύριζε τόσο ωραία.
"Jackson.." του είπα σιγανά.
"Μμμ" μούγκρισε.
"Καλή χρονιά." του ψιθύρισα.
"Μμ.." συμφώνησε.
"Είδα ένα όνειρο." του είπα και πήρα μια βαθιά αναπνοή.
"Τι όνειρο;" με ρώτησε γλυκά.
"Τον αδερφό μου." του είπα.
"Τηλεφώνησε του." μου πρότεινε.
"Φοβάμαι." του απάντησα.
"Θα το συζητήσουμε μετά. Κάνε ένα μπάνιο να χαλαρώσεις. Πάω να δω τον μικρό." μου είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Έβαλε την μπλούζα που είχε αφήσει πάνω στο γραφείο και βγήκε από το δωμάτιο. Ίσως έπρεπε να τον ακούσω. Να τηλεφωνήσω στον αδερφό μου. Είχα να τον δω χρόνια. Όταν έφυγα από το σπίτι και μετά δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί του. Και μου έλειπε. Μου έλειπε πολύ. Ο Jackson δεν μου μιλούσε για αυτό. Ήξερε πως θα το συζητούσαμε μόνο αν ήταν ανάγκη και αν το ήθελα εγώ. Είχα ένα παλιό νούμερο αλλά δεν ήξερα αν υσχείει ακόμα. Σηκώθηκα και πήρα το κινητό στα χέρια μου. Πάτησα το νούμερο του και έβαλα το δάχτυλο μου στο κουμπί για να τον καλέσω. Φοβόμουν. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και άφησα το τηλέφωνο πάνω στο κρεβάτι. Μπήκα στη τουαλέτα και ξεντύθηκα. Άνοιξα το νερό και το άφησα να τρέχει. Οταν η μπανιέρα γέμισε μοήκα μέσα. Το νερό με έκαιγε. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το νερό να με ταξιδέψει. Θυμήθηκα την γιαγιά μου. Κάθε βράδυ περπατούσε γύρω στα τριάντα μέτρα για να έρθει στο σπίτι μας και να μου πει ένα παραμύθι. Κάθε φορά κι ένα διαφορετικό. Φοβόμουν πως θα την χάσω κι όταν της το έλεγα εκείνη μου απαντούσε πως θα φύγει μόνο αν φύγω εγώ. Μου το είχε υποσχεθεί αυτό. Και αυτό έκανε. Αν εξερέσεις τις φορές που ο Kay ... Προσπαθούσε να φερθεί σαν πατέρας. Καταβάθος ήταν καλός. Δεν τον δικαιολογώ απλά ξέρω πως πέρασε δύσκολα. Όταν η Olivia ήρθε του άλλαξε τη ζωή. Ήταν καλός πλέον. Μου είπε πως όταν έφυγα η γιαγιά μου δεν το άντεξε. Και "έφυγε". Κράτησε την υπόσχεση της. Με είχε πάει μια φορά να δω τον τάφο της. Μα ήμουν μικρή δεν καταλάβαινα όσα καταλαβαίνω τώρα. Τότε τον μισούσα. Τώρα του χρωστάω. Μου έμαθε να είμαι δυνατή. Με τον σκληρότερο τρόπο αλλά μου το έμαθε. Με είχε μάθει να είμαι από σίδερο. Κι αυτό το σίδερο έλιωσε όταν γνώρισα τον Jackson. Ο Jackson έγινε η αδυναμία που ποτέ δεν είχα. Ήξερε τα πάντα για εμένα. Ήταν το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου. Νομίζα ότι ήταν. Ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει το αύριο. Ποιούς θα κρατήσει και ποιούς όχι.

---

"Πως είσαι;" ρώτησα τον μικρό και έσκυψα κοντά του.
"Είμαι καλά!" είπε χαμογελόντας.
"Έχω κάτι για εσένα." του είπα ψιθυρηστά και εκείνος σηκώθηκε από το κρεβάτι. "Έλα μαζί μου" του είπα και του έπιασα το χέρι. Πήγαμε στο σαλόνι. Ο Jackson έφτιαχνε τοστ και ο Jason τα έτρωγε. "Βόδι" σχολίασα και με κοίταξε με βλέμμα απαξιωτικό. Τράβηξα τον μικρό μαζί μου και τον πήγα κοντά στο στολισμένο δέντρο.
"Νομίζω πως ο Άγιος Βασίλης σε σκέφτηκε φέτος." του είπα και του χαμογέλασα πλατιά.
"Όλα αυτά είναι για εμένα;" είπε μη μπορόντας να το πιστέψει. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και του έκανα νόημα να ανοίξει τα δώρα κάτω από το δέντρο. Ενώ εκείνος έπαιζε με τα δώρα του εγώ πλησίασα τον Jackson και τον Jason.
"Κάντε του κάτι να φάει. Θα πάω μια βόλτα." τους είπα και βγήκα έξω. Ήταν πρωτοχρονιά. Μία του μηνός. Σκεφτόμουν και σκεφτόμουν ξανά και ξανά. Και κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα. Ήθελα λίγο χρόνο μόνη μου. Αυτό ήθελα για την καινούργια χρονιά. Ένα διάστημα μόνη μου. Χωρίς πίεση. Χωρίς εκπλήξεις. Απλά να ηρεμήσω και να δω τι θα κάνω με τη ζωή μου. Ήθελα χρόνο. Ήθελα χώρο. Και θα το ζητούσα. Αυτό και έκανα. Έβαλα τα κλειδιά στη κλειδαριά και άνοιξα τη πόρτα. Πλησίασα τα παιδιά και τους ανακοίνωσα την απόφαση μου. Δεν ήταν το ότι ήθελα να απομακρυνθώ από αυτούς και τους το τόνισα αυτό απλά ήθελα να σταματήσω όλο αυτό το άνχος. Πνιγόμουν μέσα μου. Και αυτό το ταξίδι που αποφάσησα να κάνω ήταν το σοσίβιο μου.

___

"Ότι χρειαστείς τηλεφώνησε μου και θα είμαι εκεί." μου είπε ο Jackson και με φίλησε. Εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και πήγα προς τον Jason και τον Stefan. Ναι. Το παιδάκι από το πάρκο. Το όνομα του ήταν Stefan και τα παιδιά συμφώνησαν να μείνει μαζί μας. Τους αγκάλιασα και τους δύο και πήρα την βαλίτσα μου. Την έβαλα στο αυτοκίνητο και πάτησα το γκάζι. Έφευγα.
Μετά από ώρες έφτασα σε ενα Motel. Μπήκα μέσα και άφησα την βαλίτσα μου. Κοίταξα το δωμάτιο. Για Motel ήταν καλό. Η πόρτα χτύπησε. Άνοιξα. Έμεινα άναυδη με το θέαμα. Ήταν ψηλός. Ήταν όμορφος. Ήταν.. Υπέροχος. Για μια στιγμή κόλλησα αλήθεια.
"Συγνώμη. Εμ.. Ήρθα να φτιάξω τη βρύση." μου είπε και μόλις πήγα να του απαντήσω το κινητό μου χτύπησε. Μήνυμα..

#######

Αυτά που λέτε..
Λοιπον.. Δεν έχω λόγια..
Δεν ξέρω τι γράφω. Πραγματικά.
Αλήθεια σας λέω στα επόμενα θα έχουμε δράματα.
Παρεπιπτώντος έχω κόλλημα με quotes και θα ξεκινήσω ένα βιβλίο με τα λεγόμενα "στιχάκια" ριξτε καμιά ματιά όταν το ανεβάσω. Την ιδέα μου την έδωσε το μπουμπούκι από δω ->
-BubblyLove19 ❤
Vote&comment