One Last Time {Wattys2016}

I cant do that anymore..

Έτρεξα να ανοίξω την πόρτα. Έπιασα το χερούλι και άνοιξα και τότε όλα διαλύθηκαν. Ότι προσπάθησα να χτύσω, κατέρευσε.
"Alex.." είπε.
Μετά από καιρό έβλεπα πάλι αυτά τα μάτια. Αυτά τα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο. Χαμήλωσα το κεφάλι μου. Όχι! Δεν μπορεί να συνέβαινε αυτό. Δεν γίνετε! Πρώτη φορά μπόρεσα να φύγω και όλη η προσπάθεια πήγε στράφη. Πρώτη φορά μπόρεσα να απομακρυνθώ και να ξεχάσω. Όχι τα πάντα αλλά αυτήν την θέληση του να γυρήσω, ναι! Την ξέχασα.
"Τι κάνεις εδώ;" είπα σιγανά.
"Θέλω να γυρήσεις πίσω Alex.." απάντησε και η λύπη εμφανήστηκε στο πρόσωπο του.
"Σε παρακαλώ φύγε" είπα αυτή τη φορά πιο σίγουρη απο ποτέ.
"Δεν μπορώ να φύγω χωρίς εσένα!"
"Δεν μπορείς να φύγεις χωρίς εμένα; Αλήθεια Jackson; Το σκέφτηκες αυτό όταν έφευγα; Ήσουν τόσο σίγουρος πως θα γυρήσω που δεν έβλεπες πόσο πληγωμένη ήμουν. Μάτωνα και αναρωτιόμουν γιατί. Και όλα αυτά για εσένα! Και εσύ απλά με άφησες να φύγω σίγουρος πως θα γύριζα ξανά. Οπότε πες μου.. Γιατί δεν μπορείς να φύγεις χωρίς εμένα;"
"Γιατί σε αγαπάω.." είπε σιγανά. Κούνησα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και έκλεισα την πόρτα. Πως μπορούσε να το λέει αυτό; Πως μπορούσε να λέει πως με αγαπά; Μετά από όσα έγιναν δεν θα έπρεπε να τολμά να το λέει αυτό. Στάθηκα εκεί για λίγο με κλειστά τα μάτια. Ήθελα να τσιρίξω, ήθελα να ξεσπάσω σε δάκρυα.. Ήθελα να πιώ και να σκοτώσω τον εαυτό μου. Κι όμως το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάτσω εκεί. Μέσα στη σιωπή μου. Να περιμένω το κάρμα να του δείξει πόσο θα πονέσει. Όχι ότι πίστευα και πολύ σε αυτά αλλά ήταν η περίσταση τέτοια. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προχώρησα προς την Anastasia που έκλαιγε. Την πήρα στην αγκαλιά μου και την κούνησα ήρεμα δεξιά και αριστερά.
"Ποιός ήταν;" με ρώτησε γλυκά ο Jason.
"Τι θα έλεγες να μιλήσουμε για το ποιός είσαι εσύ;" του απάντησα χαμογελόντας ειρωνικά. Για κάποιον άγνωστο λόγο όταν βρησκόμουν μαζί του δεν σκεφτόμουν τίποτα. Και αυτό ήταν καλό. Μου αποσπούσσ την προσοχή.
"Χαλάρωσε το κορμάκι σου.." είπε και γέλασε δυνατά.
"Λοιπόν;" είπα μετά από λίγο ενώ άλλαζα πάνα στην Anastasia.
"Είμαι ο αδερφός του Paul."
"Οου.."είπα αμήχανα.
"Και επείσης αυτός που στο δωμάτιο μου κοιμάται μια ξένη." είπε μεταξύ σοβαρού κι αστείου.
"Έλα μου;"
"Σου έρχομαι." είπε. Με έπιασε από την μέση και με έριξε στον καναπέ. Το ένα του χέρι ήταν στη μέση μου και το άλλο στο πρόσωπο μου. Με πλησίασε περισσότερο.
"Τι προσπαθείς να κάνεις;" ρώτησα σιγανά.
"Αυτό που δεν μας άφησαν να κάνουμε πριν." είπε απειλητικά.
Ήταν ακόμη με την πετσέτα. Το σώμα του ακουμπούσε το δικό μου και με τρέλενε. Θα μπορούσα να του παραδωθώ εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά το πρόσωπο του σοβάρεψε. Σηκώθηκε και προχώρησε προς τις σκάλες. Και εγώ έμεινα εκεί. Τι είχε μόλις γίνει; Σηκώθηκα γρήγορα και πήγα στο δωμάτιο μου που τελικά απιδείχτηκε δικό του. Μπήκα μέσα και τον είδα γυμνό.
"Συγνώμη!" φώναξα και γύρησα από την άλλη ντροπιασμένη.
"Τι; Δεν έγινε τίποτα κάτω και ήρθες επάνω;"
"Όχι.. Δεν.. Δεν ήρθα για αυτό.."
"Ναι αλλά το θες."
"Οχι!"
"Δηλαδή δεν θα σου άρεσε;"
"Καθόλου." απάντησα γρήγορα και τον ένιωσα πίσω μου. Τα χέρια του στάθηκαν στη μέση μου. Ένιωσα την ανάσα του στον λαιμό μου. Και μετά με γέμισε με υγρά φιλιά. Εγώ δάγκωνα το κάτω χείλος μου και αφηνόμουν στο άγγιγμα του. Γύρησα και με τράβηξε κοντά του.
"Δεν μπορώ.." του είπα τραβλίζοντας ξανά. Εκείνος έφυγε νευριασμένος.
Κατέβηκα κάτω και φώναξα το όνομα του. Δεν ήταν εκεί. Είχε πάει τέσσερις το απόγευμα και η μικρή έπρεπε να πάει στο "Σπιτάκι της Σούζι". Ήταν κάτι σαν παιδικός σταθμός για πολύ μικρά παιδιά. Έτσι, την πήγα και πέρασα και μια βόλτα από το Super Market.

___

Η ώρα είχε πάει οκτώ και εγώ ήμουν ολομόναχη. Ανέβηκα στο δωμάτιο και πήρα το μπουφάν μου. Φόρεσα τα παπούτσια μου και βγήκα έξω. Προχωρούσα σε ένα πάρκο μέχρι που μπροστά μου βρέθηκε εκείνος. Στραβοκατάπια. Προσπάθησα να φύγω χωρίς να με δει μα μόλις κατάλαβε ποιά ήμουν ετρεξε από πίσω μου. Επυτάχηνα το βήμα μου μα με πρόλαβε. Έπιασε το χέρι μου και με γύρησε προς το μέρος του.
"Άσε με να φύγω." τον απείλησα.
"Σε θέλω Alex. Τι δεν καταλαβαίνεις; Σε αγαπάω. Σε θέλω πίσω. Σε θέλω δική μου. Μονάχα δική μου. Θέλω να σε φιλάω, ακούς; Να νιώθω τα χείλη σου κολλημένα στα δικά μου." είπε και προσπάθησε να με φιλήσει.
"Άσε με! Δεν θέλω! Φύγε! Εσύ φταις που καταλήξαμε εδώ! Εσύ και μόνο εσύ. Εσύ τα κατέστρεψες όλα! Σε αγάπησα! Σε αγάπησα όσο τίποτα άλλο! Προσπάθησα για εμάς. Έμεινα. Και πάλι με έδιωχνες μακριά. Δεν το μπορώ αυτό! Μια με διώχνεις και μια με ζητάς πίσω. Δεν αντέχω άλλο.. Δεν μπορώ.." είπα και η φωνή μου έσπασε. Με αγκάλιασε σφηχτά και εγώ τον κράτησα απο το πουκάμισο του. Έκλαιγα στην αγκαλιά του και εκείνος με κουνούσε πέρα δώθε φιλόντας με στο μέτωπο.
"Ηρέμησε μωρό μου. Εδώ είμαι εγώ.. Κοντά σου." μου είπε γλυκά.
"Θέλω να πάω σπίτι." του είπα σιγά και απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του.

_____

Μπήκα μέσα στο σπίτι με την Anastasia στην αγκαλιά μου. Την άφησα στο δωμάτιο της και μπήκα στο δικό μου.
"Με δουλεύεις έτσι;" άκουσα μια φωνή μόλις μπήκα. Ο Jason με περίμενε εκεί.
"Τι είσαι γαμώτο; Με πόσους πας; Την μια την πέφτεις σε εμένα και την άλλη σε βλέπω να σαλιαρίζεις στο δρόμο; Με δουλεύεις; Τσακίσου! Φύγε. Αυτό είσαι; Μια με τον έναν μια με τον άλλον; Πληρώνεσε κι όλας;" φώναξε.
"Άντε μου στο διάολο!" του φώναξα χαστουκίζοντας τον. Έφυγα από το δωμάτιο και κοιμήθηκα στον καναπέ του σαλονιού. Σε έναν ύπνο δίχως όνειρα. Τόσο άδειο. Μετά από καιρό ήμουν πλέον άδεια...

***
Δευτέρο κεφάλαιο!
Vote&Comment μπουμπουκιααα;*
Love ya all