Lost - harry styles fanfction

Als niemand kijkt...

1.Vlucht!

Snel veegde ik het laatste beetje uitgelopen mascara weg. Ik stond voor het appartementen gebouw van Michel. Binnen zag het er vies uit. De trapleuningen waren stuk, en er hing een vieze geur. Een mengeling van rook en drank. Het was hier altijd vies. "Oke Rosie, niet te veel nadenken." Sprak ik mezelf toe. "Zo meteen ben je bij Michel binnen en dan is alles goed." Ik zuchtte en diep, en liep toen naar boven. Er stond ook een oude lift, maar die durfde ik niet te gebruiken. Zo meteen stond het ding stil, dat is het laatste wat ik nu wil. Twee trappen omhoog.

Ik klopte aan bij het appartement van Michel. Hij deed vrolijk de deur open. "Hey schatje." Zei hij. "Hey." Zei ik terug, en ik liep lang Michel de kamer in. Overal stonden bier flesjes en lege zakken chips. Het was een enorme troep. Maar dat kon me even niks mee schelen. "Ik heb je gemist." Zei Michel. Hij legde zijn handen op mijn heupen, en duwde me zachtjes tegen zich aan. Hij schoof een lok van mijn haar naar achter, en gaf zachte kusjes, op mijn ontblootte nek. Na een tijdje werd zijn greep losser. Hij keek me aan. "Je bent mooi." Zei hij. Ik voelde vlinders in mijn buik. Ik voelde mezelf rood worden. Hij glimlachde.

Een tijdje later zaten we met zijn tweeën op de bank. Hij sloeg een arm op me heen, en drukte me tegen zijn lichaam. Hij streelde over mijn haar. Ineens schoot het beeld weer door mijn hoofd van mijn moeder. Die koele blik in haar ogen. Net of het haar niks uit maakte, dat ik misschien wel nooit meer terug kom. Misschien gaat ze juist wel naar me op zoek! Dan pakte ze me! Ik werd bang van deze gedachtes. "Hoe gaat het met je moeder?" vroeg Michel ineens. Net of hij wist waar ik aan dacht....

~~~Flash Back~~~~

Ik kwam thuis van een zware dag op school. 2 uur wiskunde achter elkaar, en dan daarna ook nog is naar bijles! Hoe bedenken ze het?! Ik maakte met een zucht de deur open. "Mam, ben thuis!" Riep ik terwijl ik me tas in de hoek van de gang gooide. Geen reactie. "Mam?" vroeg ik nog een keer. Ik maakte de deur van de woonkamer open. Wat was het hier een troep zeg. Ik keek de kamer rond. Ik zag mijn moeder op de bank liggen. Ze had haar pyjama nog aan, en ze lag te slapen. Naast haar stonden twee flessen wijn. Bijna helemaal leeg!! Ik liep er naar toe. "Mam, je moet echt op staan." Zei ik terwijl ik haar zacht overeind probeerde te zetten. Dat ging never lukken. Ze was dronken. En niet zo beetje ook, ze had twee flessen wijn op. Had ze nog meer gedronken? Ik liep naar het kleine bar tafeltje in de hoek van de kamer. Dit hoekje was altijd van mijn vader, uit zijn werk zat hij meestal hier. Mijn vader nam bijna nooit drank. 'het staat er voor de sier.' Zei mijn vader altijd. Maar nu hij er niet meer is, drinkt mijn moeder alles leeg. Ik besloot mijn moeder nog een keer wakker te maken. "Mam, je moet nu echt opstaan." Zei ik en ik trok zacht aan mijn moeders schouder. Ik hoorde haar kreunen. "Wat moet je nou?" zei mijn moeder bijna niet verstaanbaar. "Dat je wakker moet worden." Zei ik en ik stond op. "Heb je geen eten gemaakt?!" vroeg mijn moeder terwijl ze, met heel veel moeite, recht op ging zitten. "Nee, ik ben pas net thuis!" zei ik verontwaardigt. "Moet ik hier ook alles zelf doen?!" Riep mijn moeder boos. Ik haar verontwaardigt aan. "Wat bedoel je? Ik ben de hele dag op school, terwijl jij hier thuis bent, en helemaal niks doet!" "Jij moet niet zo'n grootte mond hebben! Jij denkt dat je hier van alles kunt zeggen en doen, maar ik ben hier nog altijd de baas." Zei mijn moeder. Ze stond nu recht tegen over me. "Oke, nu ben ik het echt helemaal zat! Ik moet hier alles in mijn eentje doen, terwijl alleen maar loopt te drinken. Wedden dat jij nog een tel zonder mij kunt?" "Weet je wat jij bent? Een arrogant wicht!" zei mijn moeder en ze

sloeg me in mijn gezicht. Tranen sprongen in mijn ogen. "Van mijn part, ben je mijn kind niet meer!" zei mijn moeder, met een coole, koude blik. Ik werd er bang van. "Best, ik ben hier weg. Dat boeit jou toch helemaal niks!" Zei ik en ik rende naar boven. Tranen stroomde over mijn wangen, terwijl ik een paar kleren in mijn tas deed. Ik zag mijn paspoort op mijn bureau liggen. Ik pakte hem en propte hem met toch wat andere dingen in mijn tas. Misschien ga ik wel naar een ander land. Nooit meer, wil ik bij mijn moeder terug komen. Ik pakte pen en een stuk papier en begon te schrijven.

Voor mama...

  ik weet het nu zeker. jij wilt me niet. het spijt me dat ik geen goede dochter voor je was. maar ik moet nu gaan. we gaan een andere kant op, een ander leven. het is beter dat we geen contact meer hebben. Kom me vooral niet zoeken, ik red me wel. sorry mama. Nog veel geluk Xxx Rosie

-Einde flash Back-

Een traan rolde over me wang. "Ik weet nu echt niet waar ik heen moet."

--------------------------------------------

dit was mijn eerste stuk in dit verhaal! I hope you like it!

lees ook mijn andere twee boeken I'm sorry en You're mine. stuur dit verhaal naar vrienden, familie, promoot het op twitter, facebook stuur het naar contact personen in je mobiel die heel graag mag of juist helemaal niet! enz... alvast bedankt en leuk dat je me verhaal leest!

xxx