Hafif bir rüzgar, sari yapraklar, pofuduk bulutlar var dışarıda. İçimde ise biraz hüzün , biraz özlem ve biraz da sen.... Neden çıkmıyorsun aklımdan? Neden özlüyorum seni ve neden bu kadar kirginim sana? Bi soruları defalarca sordum kendime lakin bir cevap bulamadım akla yatkın. Hala seviyor muyum acaba? Diyorum ama sevmiyorum biliyorum. Peki niye bu kadar özlem duyuyorum sana. Bir yanım senden nefret ediyor. Başına bir şey gelsin benden çok üzül istiyor. Diğer yanım tam tersi. Sevmiyor ama başına bisey olmasını , üzülmeni , mutsuz olmanı istemiyor. Koskocaman bir dengesizlik var içimde. Ne yapsam bilmiyorum, senden nasıl uzaklasabilirim? En önemlisi de seni nasıl unutabilirim? Neden bu kadar sindin içime? Ne yaparsam yapıyım çıkmıyorsun? Unutayım diyorum başarıyor gibi oluyorum ama bir şey oluyo ve aklıma düşüyorsun. Sonbahar da ağaçların yaprakları nasıl dökülüyor etraf sararıyor; o anda bir hüzün kaplıyor içimi. Senden ayrılışım geliyor aklıma. Ben ağaç misali bırakıyorum seni ; sen yaprak misali kopuyorsun benden. Ama aklım sende. Senin kopuşunu izliyorum. Elimden bir şey gelmiyor. Gitme zamanın gelmis. Senin yerine başkası gelmeli belki de ama beklemem lazım. Ağaçlar yeniden yeserirken ben de yeşeririm belki. Senin yerine olmasa da seni unutturacak bir çiçek acar bende. Ve o an ebediyen sılinirsin gönlümde...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mavi Gibi
RandomMavimi gördüm gözlerinin kahvesinde, özgür, mutlu, umutlu bakiyordun sen. Ve gözlerin bu ları vadediyordu bana, özgürlüğü, sevmeyi, sevgiyi....
