İlarin ♥

Önceki yazdığım bölümlerin hepsi gerçek ve yaşanmış olaylardı. Bu bölüm gerçek değil :) bunlar yaşanmadı, yaşanmayacağına söz veriyorum <3

Babamla yemek masasında oturmuş kavga ediyorduk.

"Hayır! Taşınmak istemiyorum!"

"Aria! Başka şansım olduğunu mu sanıyorsun? Gelecek hafta buradan taşınmak zorundayız. Konu kapanmıştır.!"

"Peki Ilena? Onun gibi arkadaş bulabilecek miyim orda?"

"Tabii ki de bulursun" dedi babam mutfaktan çıkarken.

"Bulamam" diye fısıldayabilmiştim ancak... (Bulamazsın tabi! benim gibi arkadaşı nerde buluyon bi daha?*??????*???!!!1!!!!!!!1111!!!))

"Hey! Naber BFF?"

"O kadar da iyi değil."

"A-aa! Niye? Bişey mi var?"

"Taşınıyoruz."

Olduğu yerde kalmıştı. Hareket etmiyordu.

"N-ne? Taşınmak mı? Nereye? Şehir dışına değil di mi?"

"Şehir dışına."

Konuşamıyorduk... En sonunda Ilena;

"Ne zaman?"

"Pazartesi yola çıkacağız."

5 dakika boyunca olduğumuz yerde kaldık. Bana sarıldı ve zorlukla fısıldadı:

"Gitme... Beni bırakma..."

Ilena'ya arabanın arkasından bakıyordum. Ağlayarak. O ağlamamıştı. Ağlamak istediğini biliyordum ama yapmamıştı. Belki de beni üzmemek için. Ancak birden farkettim... Giderek küçülürken gözlerinden küçük bir damla yaş süzüldü. Arkasını döndü ve gitti...

-ILENA'NIN AĞZINDAN-

Aria gideli 3 ay oldu. Yıllar geçmiş gibi hissediyorum. Hiç gerçek arkadaşım yok. Okuldaki neredeyse hiç bir etkinliğe katılamıyorum. Katılmak istemiyorum çünkü Aria'yla birlikte yaptığımız şeyleri hatırlıyorum. Tek yaptığım ders çalışmak, bilgisyara oyutmak ve müzik dinlemek.

Arada bir birbirimizi arıyoruz. Onu özlediğimi söylüyorum.  O da beni özlüyor. Yapacak bir şey yok ama... Benden binlerce kilometre uzakta. 

Onsuz ne yapıyordum ben önceden? Arkadaşlarım vardı ama hiçbiri gerçek değildi. Şimdi, yeni yeni farkediyordum bunu. Lanet olsun! Artık yaşamak istemiyorum bile!

-ARIA'NIN AĞZINDAN-

Hoplaya zıplaya uçaktan indim. 1 haftalığına okullar tatil olmuştu ve ben de Ilena'ya sürpriz yapmaya karar verdim. Uçağa atlayıp gelmiştim hemen.

Bir taksi çağırdım. Ilena'nın geleceğimden haberi yoktu. 

Taksiye evi tarif ettim. Gelmiştim sonunda! 

Apartmanın merdivenlerini koşarak çıktım denilebilir. Önceden verilmiş bir anahtarım vardı. Kapıyı açtım.

"Ilenaaaaa!!! Ben geldiiiimm! Sürpriiizzz!!" 

Ses yok. Tüm odaları dolaştım. Ses yok! Neredeydi bu kız?

En son banyonun ışığının yandığını gördüm. Kapı yarı yarıya açıktı. İçeride onu öyle görünce... Sadece çığlık atıp ağlayabiliyordum. Kanlar içindeydi... Ambulans çağırdım.