Amélie

{~1~}

'Zou je de vieze kleren aan willen geven, Amie?' vroeg mevrouw Noir.

Amélie keek even om haar heen, zoekend naar de vieze kleren die haar moeder bedoelde. Toen ze de kleren eenmaal had gevonden, pakte Amélie ze snel en gaf ze aan haar moeder. Ze keek Amélie dankbaar aan zodra Amélie de kleren had aangeven met de zeep die ervoor nodig was om ze te wassen. Daarna begon mevrouw Noir te boenen.

Ondanks dat mevrouw Noir nog niet heel oud was, 38 jaar, zag je al duidelijk dat er zich lijnen in haar gezicht begonnen te tekenen. Lijnen die haar ouder deden lijken. Maar doordat haar ogen zo sprankelend blauw waren, zag mevrouw Noir er toch weer wat jonger uit. Wat haar ook jonger deed lijken, waren de kleine sproetjes op en rondom haar neus die verraadden dat ze rossig haar had gehad.

Ineens vloog de deur open en kwam Amélies vader binnen in hun huisje. Meneer Noir zag er verhit uit, ondanks dat het buiten hard waaide. Werken op het land of op een wijngaard stond bij iedereen bekend als slecht betaald krijgen terwijl je hard moest werken. Dit viel jammer genoeg niet te ontkennen, aangezien ze gelijk hadden.

'Lieverd,' zei mevrouw Noir lief terwijl ze stopte met de kleren wassen. 'Zal ik een glas wijn voor je neerzetten?'

Meneer Noir knikte met een glimlach die op zijn gezicht was verschenen. Ineens zag Amélie dat hij zijn hand achter zijn rug hield, alsof hij iets verbergde. Maar daarna zag ze dat haar moeder een blik met haar wisselde, waardoor Amélie opstond en naar het koude gedeelte van hun huisje liep. Daar bevond zich al het eten en drinken in een voorraadkast die was gemaakt door haar vader.

Als arm gezin was het vaak behelpen; roeien met de riemen die je hebt. Dat had Amélie wel geleerd van haar thuis. Dankbaar zijn voor wat je kreeg en hebt, hoorde daar ook bij.

Daarom koesterde ze de oude viool die ze had gekregen voor haar verjaardag ook heel erg. Hij was van haar opa geweest, had ze zich laten vertellen. Ze had zichzelf erop leren spelen, wat heel erg moeilijk was geweest. Maar nu kon ze niets anders dan dankbaar zijn. Dankbaar voor het feit dat haar opa de viool ooit op de markt had gekocht. Het was namelijk haar dierbaarste bezit.

Ze vond een fles wijn van een goed jaar en nam hem mee naar de woonkamer. Daar aangekomen, keek ze haar vader aan.

'Ja, die is prima,' zei hij met een glimlach die niet van zijn gezicht af te krijgen was. 'Schenk gelijk ook maar voor je moeder in, we hebben wat te vieren!'

Daarop liep Amélie verward naar hun keukentje en pakte ze daar twee glazen die ze, weer aangekomen in de woonkamer, met wijn vulde.

'Mag ik u wat vragen?' vroeg Amélie aan haar vader.

'Natuurlijk Amie, zeg het maar,' antwoordde haar vader.

'Waarom bent u de hele tijd aan het glimlachen terwijl u een best wel zware dag hebt gehad? En waarom hebben we wat te vieren?' vroeg Amélie nieuwsgierig.

'Wel Amie, dat is vanwege deze heuglijke brief,' antwoordde haar vader waarna hij de brief aan Amélie overhandigde met een trotse glimlach.

'Ik weet zeker dat je het leuk zult vinden,' vervolgde hij zichzelf nog.

Amélie keek naar de krulletters waarmee haar naam op de voorkant van de stevige envelop was geschreven. Het deed haar maag kriebelen van de opgewondenheid. Een brief, voor haar?

Wanneer ze de brief omdraaide, zag ze een familie stempel die ze herkende: die van de familie Enguerre... Snel en met trillende handen maakte ze de al eens geopende brief open en vlogen haar ogen over de geschreven regels.

Geachte heer Noir,

Wij hopen uw dochter te kunnen verblijden met het heuglijke nieuws dat gaat over ons te kort aan dienstmeisjes.

Gezien ons tekort aan dienstmeisjes, vragen wij aan alle meisjes die in onze regio wonen of ze bij ons zouden willen werken als dienstmeisje. In totaal hebben we drie nieuwe, enthousiaste werkneemsters nodig die ons graag willen dienen.

Als uw dochter geïnteresseerd is in ons aanbod, geldt er het volgende:
Vier oktober om twee uur 's middags maken wij in ons landhuis bekend welke drie meisjes we zullen aannemen, maar hier gaat wat aan vooraf.

Ongeveer een hele week zullen wij, meneer Enguerre en ik, spenderen aan het kennismaken met alle meisjes die zich aanmelden. Het hangt van het aantal aanmeldingen af of het langer wordt dan een week of korter dan een week.

Om uw dochter aan te melden, moet ze het formulier wat met deze brief is verstuurd, weer naar ons adres sturen. Vervolgens zult u van ons horen wanneer ze langs mag komen voor het kennismakingsgesprek.

Wij hopen uw dochter snel te mogen ontmoeten!

Met vriendelijke groet,
Meneer en mevrouw Enguerre.

Snel keek Amélie naar het formulier en zag dat het wat formele informatie van haar vroeg. Dat had ze zo ingevuld, want gelukkig had ze zich tot nu toe toch nog goed kunnen ontwikkelen voor een meisje dat van het platteland afkomstig was.

Ondanks dat ze niet zoveel te hadden spenderen, wilde haar vader een ontwikkelt kind. Dus had hij haar leren lezen en schrijven. Hij had gezegd dat het nog eens te pas zou kunnen komen en hij had vanzelfsprekend gelijk gekregen.

Amélie glunderde helemaal. Ze kon het niet bevatten. Dé familie Enguerre nodigde háár uit om bij hen te komen werken. Dat had ze tot nu toe alleen maar durven dromen.

In haar blijdschap omhelsde ze haar vader stevig. Deze kon op zijn beurt alleen maar glimlachen.

'Ik wist dat je er geïnteresseerd in zou zijn,' zei hij.