Amélie

{~17~}

Eindelijk was het dan dé dag dat het grote feest zou beginnen. Amélie kon niet wachen totdat het daadwerkelijke najaarsbal zou plaatsvinden, wat morgenavond al was. Echter zouden ze vandaag eerst het overgrote deel van alle gasten hartelijk moeten ontvangen. Bij die gedachte, sprong Amélie uit bed om zich voor te bereiden op de komende dag.

Net op het moment dat Amélie haar kleding bijna aanhad, kwam mevrouw Devaux de kamer binnen stormen. Toen ze Amélie zag staan, glimlachte ze en zei: 'Goedemorgen Amélie, wat fijn dat jij al wakker bent. Heb je een beetje goed geslapen? Ik hoop het maar, want je zult vandaag al je energie nodig hebben.'

Amélie knikte. 'Ik geloof het wel mevrouw Devaux. Kan ik u op dit moment helpen met het wakker maken van de anderen of wilt u dat ik iets anders doe?'

Mevrouw Devauxs glimlachte nog net iets breder en antwoordde: 'Nee liefje, ga maar alvast naar de bediendenkamer om te ontbijten. Dan zie ik je daar.'

Amélie knikte als antwoord en knoopte haar schort nog iets strakker voordat ze haar kamer verliet met twinkelende ogen van de opwinding.

Mevrouw Devaux keek Amélie na, stiekem blij met zo'n sprankelend meisje als nieuwe aanwinst in het personeel voor de familie Enguerre.

Amélie zou nog schrikken van wat haar de komende dagen te wachten staat, dacht mevrouw Devaux, maar uiteindelijk zou het wel goedkomen.

Het feit dat Amélie was aangenomen, was geen toeval, wist mevrouw Devaux inmiddels. Niet dat zij een beslissende mening mocht hebben in het aannemen van mensen, maar ze wist wel dat Amélie niet meteen het eerste meisje was die voor de hand lag om aan te nemen. Ondanks het feit dat ze haar hart echt wel op de goede plek had zitten en ze hard werken wel gewend was, had mevrouw Devaux ook een bepaalde ondeugendheid en onbeschaamdheid bij Amélie opgemerkt, wat niet perse de kwaliteiten waren die je zocht in je personeel. Die sprankeling die ze vanochtend zag in de ogen van Amélie, paste niet bij een netjes en gehoorzaam personeel, wat de meeste werkgevers het liefste hadden.

Dit had mevrouw Devaux dan ook voorzichtig aangekaart bij mevrouw Enguerre, waarna een heel verhaal van mevrouw Enguerre volgde die een heleboel dingen duidelijk had gemaakt over Amélie en het feit dat ze was aangenomen.

Eerlijk gezegd was haar mond opengevallen na het gesprek met mevrouw Enguerre. Aan het eind van het gesprek had mevrouw Enguerre haar dan ook op het hart gedrukt het verhaal aan niemand door te vertellen. Dit begreep mevrouw Devaux vanzelfsprekend en ze had mevrouw Enguerre dan ook beloofd er niets over te vertellen.

Daarna hadden ze er geen woord meer over gewisseld.

Mevrouw Devaux zuchtte even, waarna ze vlug de rest van de meisjes wakker schudde.

Amélie was inmiddels bijna bij de bediendenkamer gearriveerd toen ze keihard tegen iemand opbotste die blijkbaar zo'n haast had gehad, dat die haar niet had gezien.

Amélie greep meteen naar haar hoofd die accuut was beginnen te bonzen, waarna ze -tot haar paniek- zichzelf in elkaar voelde zakken.

Het laatste wat ze hoorde was een gefrustreerde 'Merde!' voordat ze haar bewustzijn verloor.

Het eerste wat Amélie opviel toen ze weer bij kwam, was dat ze op een zachte ondergrond lag die ze helemaal niet herkende en iets kouds en nats op haar voorhoofd voelde, waardoor ze meteen overeind schoot, klaar om te kunnen vluchten.

Meteen drukten een paar handen haar terug op de zachte ondergrond.

'Blijf liggen,' klonk een mannelijke stem deels geïrriteerd, deels bezorgd. Amélie herkende de stem vaag die haar beveelde te blijven liggen. Ze voelde dat het koude natte van haar voorhoofd werd gehaald en hoorde een paar voetstappen zich van haar verwijderen.