Amélie

{~6~}

De familie Enguerre nam als eerste plaats aan de massieve houten tafel die iets verhoogt bleek te zijn. Waarschijnlijk moesten zij het toppunt van het diner voorstellen. Amélie stond de hooghartige uitstraling nu al tegen, laat staan de zakelijkheid waarmee de gesprekken waarschijnlijk zouden verlopen. De sfeer voelde kort omschreven kil en onpersoonlijk aan.

Bij de gedachte daaraan kreeg ze een knoop in haar maag en werd ze nog zenuwachtiger. Hoe zouden de gesprekken dan wel niet verlopen... Ze kneep even in een hand, wat Fleurs hand bleek te zijn. Deze keek haar even aan en glimlachte toen.

'Jullie gaan nu eerst eten, daarna moeten jullie jullie borden naar de keuken brengen en dan mogen jullie weer naar jullie vertrekken. Daar zullen jullie één voor één worden opgehaald voor jullie gesprekken,' fluisterde Fleur nog snel in Amélies oor.

Meneer Enguerre maakte namelijk een gebaar wat betekende dat iedereen mocht gaan zitten. Iedereen die uitgenodigd was nam meteen plaats, maar niet zo snel dat het onfatsoenlijk was.

De dienstmeisjes gingen rond de tafels staan, kijkend bij wie ze van dienst konden zijn.

Ze keek om zich heen, kijkend naar de dienstmeisjes en naar de meiden die net als haar aan de tweede tafel zaten. Ineens besefte Amélie zich dat zij, samen met nog een ander meisje, zich niet had omgekleed en zich niet had gewassen.

Haar wangen werden rood van schaamte en ze keek het meisje dat ook niet van kleren had gewisseld aan. Ze zat schuin tegenover Amélie.

Het volgende moment werd het voorgerecht gebracht. Wat het precies was, wist Amélie niet, maar ze wist wel dat het iets weghad van een salade waarbij van alles bij was gedaan. Sommige ingrediënten kende ze niet eens...

Ze nam moedig een hapje en proefde de smaken, waarvan sommige vreemd waren voor haar. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat het heerlijk was. Deze kok, of kokkin, had zeker verstand van smaken.

Thuis konden ze zich haast niets veroorloven, dus kwam het vaak voor dat ze zonder eten op bed moesten of met enkel een stukje brood. Dat was heel normaal bij haar thuis. Maar hier zouden ze het zich niet eens kunnen voorstellen zonder een voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht naar bed te gaan.

Amélie sloot haar gedachtestroom af en begon de anderen nauwkeurig te bekijken.

Er zaten twee meisjes bij waarbij Amélie twijfels had of die ooit wel eens de handen uit hun mouwen hadden gestoken, zo deftig en opgemaakt zaten ze erbij. Daarbij zagen hun handen er zo zacht uit, dat Amélie zich afvroeg wat zij hier eigenlijk deden.

De rest van de groep zag er, gelukkig, normaal uit. Iedereen had ruwere handen die verraadden dat ze wel gewend waren om te werken. Allemaal hadden ze waarschijnlijk hun beste kleren aangetrokken, maar de rafeligheid van sommige kleren verraadde dat het burgermensen waren.

Het voorgerecht werd opgehaald en het hoofdgerecht werd geserveerd. Het was een deel van een grote vogel, wat voor een wist Amélie niet. Vast geen eend, gans of kip, maar het stuk vlees lag in een bedje van groenten met een soort olijfolie met kruiden dacht Amélie.

Ze liet haar blik nog eens rond gaan en kwam tot de conclusie dat er niet veel speciaals bij zat in dit groepje meiden. Maar dat hoefde ook niet. Als je maar goed kon werken, want daar ging het natuurlijk om.

Het diner verliep stilletjes. Zowel aan de tafel van de familie Enguerre als aan de tafel van de meisjes. Heel af en toe werd er een poging gedaan om een gesprek te beginnen, maar geen van allen had de behoefte een gesprek aan te gaan. Gespannen blikken werden soms naar de tafel van de familie Enguerre geworpen.

Amélie, wie alles opviel, startte alsnog een gesprek met het meisje schuin tegenover haar. Met het meisje dat zich ook niet had verkleedt. Ze was nieuwsgierig, ze kon er niets aan doen.

'Waar kom jij eigenlijk vandaan?' vroeg Amélie zachtjes, zomaar uit het niets.

Het meisje keek eerst verward op van haar eten, keek Amélie toen vragend aan, kijkend of ze het tegen haar had, en beantwoordde toen de vraag.

'Uit het noorden van de regio,' antwoordde ze. 'En jij?'

'Meer uit het zuid-oosten, geloof ik,' antwoordde Amélie. 'Ik woon op een wijngaard.'

Er leek geen interesse in haar woorden aan de tafel tussen de meisjes, maar veel zonden haar een vernietigende blik die haar het zwijgen oplegde.

Wel keek Olivier bij het woord 'wijngaard' op en vond hij even Amélies ogen.

Daarna wendde ze haar gezicht af naar het raam waar nu de avondzon doorheen scheen, op haar en een meisje naast haar. Amélie sloot haar ogen genietend en dacht even na.

Hij zal wel weten hoe de mensen op de wijngaarden leven, dacht ze. Maar zij hadden het nog niet eens het slechste. Stedelingen, die hadden het slecht. Tenzij je uit een koopmans- of handelaarsfamilie kwam of goed op de markten lag met je producten, dan niet.

Amélie deed haar ogen weer open en zag dat Olivier nog steeds naar haar zat te kijken. Ze kon de blik in zijn ogen niet helemaal plaatsen. Hij keek een beetje afstandelijk, meelijend, verlekkerd en intens tegelijk. Het besef kwam ineens als een klap binnen. Hij zou haar toch niet zien als...

O nee, dacht Amélie. O nee, dát mocht écht onder geen enkele voorwaarde gebeuren. Hij ging haar niet als pleziertje zien. Snel wierp ze hem een boze blik toe en wendde haar gezicht af.

'Maar we hebben het nog best goed hoor,' volgde Amélie haarzelf iets harder met een boze ondertoon.

'Ik woon op een boerderij,' zei het meisje ineens. Amélie concentreerde zich weer op het meisje en keek gepijnigd. Dat was ook erg. Elke dag heel vroeg en elke avond heel laat. Daarbij was het ook zwaar werk wat ze moesten doen op het land, maar dat moesten ze op de wijngaard ook.

Het voordeel van een boerderij was echter dat je meer land had om alles te verspreiden. Daarbij groeide alles sneller, waardoor je vaker kon oogsten

Het dessert werd opgediend.

Amélie knikte en keek snel even naar de familie Enguerre die haar vernietigend aankeken. Alhoewel, de vrouw niet.

Wat de reden ervoor was, wist Amélie niet. Maar het gevolg was wel dat ze rood werd, samen met het andere meisje terwijl die nauwelijks iets gezegd had. Laat staan het gesprek begonnen was. Amélie voelde zich schuldig en mompelde een zacht 'sorry' waarna ze zich weer focusde op het dessert. Daarmee was het weer stil en hoorde je alleen het bestek af en toe in de eetkamer klinken.

Na het eten werden de meisjes gevraagd hun eigen borden mee te nemen naar de keuken. Dit werd meteen gedaan door iedereen en iedereen liep keurig achter elkaar aan naar de keuken, de dienstmeisjes volgend.

Amélie was benieuwd in wat voor keuken ze terecht zouden komen. Hopelijk met een aardige kok of kokkin.