KIPKIRMIZI GÖZLER

44.bölüm:"DEJAVU"

Merhaba umarım bölümü beğenirsiniz.keyifli okumalar.sizi çok seviyorum....

BURAKIN ANLATIMIYLA:

          Pilotun sesiyle hızla babama döndüm.Herkes bana bakıyordu.Çünkü bir anda pilotun sesiyle ağlama krizine girmiştim.Babam kurtarırdı beni.Her zaman bunu düşünmüştüm ama babamın çimen yeşili gözlerinde bile telaş görüyordum.Bir an yerimde kıpırdandım ve hızla etrafıma bakınmaya başladım.Babam yavaşça kulağıma eğildi ve bana fısıltıyla bir şey söyledi.

-"Korkma.Bir şey olmayacak"dedi elini omzuma koyarak.

        Ama duramıyordum.Elimde değildi.Aklıma gelmişti o anlar.Alper abinin kanlı vücudu.Benim acı çektiğim an.Devrilme dolayısıyla gelen o korkunç ses.Elimde olmadan bağırıyordum.Annem de ağlamaya başlamıştı.

Korkuyordum.Yine sevdiğim birini kaybetmekten köpek gibi korkuyordum.

      Eğer yine böyle bir şey olursa dayanamazdım.Kendimi toparlayamazdım.Ölmezsem üzüntüden,acıdan ölürdüm.Kendime işkence yapardım gerekirse.

     Ama böyle bir şey olmamalıydı.Ben bu kadar şeyi kaldıramazdım ki.Ne kadar güçlü görünmek istesem de o kazadan sonra yıkılmıştım.Benim de içimde küçük bir çocuk vardı.O çocuk ölmüştü.Acıdan,üzüntüden ölmüştü.Ben de öyle olmak istemiyordum. Acı çekmekten yorulmuştum.Daha fazlasına katlanamazdım.Benim de dayanma gücüm vardı.Zaten gittikçe güçsüz ,aciz birine dönüşüyordum ve bu çok aşağılık bir şeydi.Herkesin bana acıyla baktığını hissediyordum.

     Belki de o kazadan sağ çıkamazdım.Ama yine acı çekerdim.Ben çekmesem aşığı oldum annem,hayran olduğum babam,pek belli etmesem de hayatımda büyük yer kaplayan kardeşlerim üzülecekti.Ve ben onların üzülmesine de dayanamazdım.

Aceline...

O da üzülürdü .Ama belki unutur giderdi.Hatta zaman geçtikçe belki ailem de unuturdu.Sadece özel günlerde hatırlarlardı belki.

       Gittikçe kendimi aşağılık hissediyordum.Bu çok kötüydü,berbat bir şeydi.Ölümden ,acıdan bile kötüydü.İşe yaramaz gibi hissetmek çok kötüydü ve bunu hissetmekten nefret ediyordum.Korkuyu,acıyı,üzüntüyü def ediyordum.Ama olmuyordu.Yine de üzüntüden ,kendimi gereksiz hissetmekten ölecektim.Alper abinin ölümünden kendimi suçlu hissediyordum.Daha bekardı.Belki de evlenecekti.Belki çocukları olacaktı,mutlu bir yuva kuracaktı.Beni Rize'ye götürmek için ,mesleğini yerine götürebilmek için ölmüştü.Kendini feda etmişti.Yatalak bir annesi varmış.Ölmüş.Babasını da hiç görmemiş o.

Ama olmayan yuvasını bozdum.Ve bu çok kötü bir duyguydu.Kendimden tiksinmiştim.Ölmek bana daha cazip geliyordu.Ama bundan çok korkuyordum.Başkalarını da üzmekten korkuyordum.

      Annemin ,babamın bağırışlarını  duymuyordum.Aylin de ağlıyordu.Sonat da ne kadar duygusuz görünse de ağlıyordu.O da çok korkuyordu.

        Bir hostesin sesini duydum buğulu bir halde.

-"İyi misiniz?"dedi ama ben devam ettim gözlerimi kapatmaya.Bir yere kapanıp saatlerce ağlamak istiyordum.

     Demiştim.Dinletememiştim.Eğer burda bir şey olsaydı,babam aynı şeyleri yaşardı.Annem üzüntüden belki de her şeyi ihmal ederdi.Aylin her şeyden habersiz olurdu belki de.Tatile gittiğimi söylerlerdi  o üzülmesin diye.Gerizekalı Sonat bile üzülürdü.Doğru kendinden bir parçayı kaybederdi.Aceline da üzülürdü.