Ik heb het idee dat de duisternis steeds meer afneemt. Alsof er steeds een beetje licht bij komt. De mensen praten steeds harder en ik wil reageren maar dat gaat niet. Er wordt aan me gezeten van alle kanten, maar ik kan niks terug doen. In een keer is het stil. De stilte wordt doorbroken, ik hoor iemand mijn naam zeggen. Die stem herken ik, die vertrouwde mannenstem. Dan voel ik zijn handen op mijn arm langzaam naar mijn gezicht glijden. En dan voel ik een zachte kus op mijn lippen. Mijn ogen worden zowat verblind door het licht. Het duurt even, maar dan zie ik hem naast mij op bed zitten. Het is hij, de man van mijn dromen.
