Errësira •Misteriozi• (Shqip)

4

Krehu floket mbi supe, pasi kishte mbaruar gjithe makeup-in dhe doli jashte. Ishte mes tetori, shirat kishin filluar. Hapi deren dhe dalloi Eden dhe Arian qe qendronin ne varand, te lagura nga shiu.
"A ke cadra dhe per ne?" U degjua zeri i holle i Arias.
"Vajza po ngri-ij." doli zeri i Eden. Nuk ishte dhe shume ftohte.
"Pse je zverdhur kaq shume?" E pyeti Glo' teksa i vuri doren mbi balle. "Moj po ti ke temperature."
"Jo, jo jam mire." Tha ajo dhe u kthye nga ama tjeter. "Shume u vonua ky autobuzi."
"Je e sigurt qe s'na ka lene?" Ktheu Aria dhe nxori telefonin ku mori Klean. "Hey Kle'. Ka ardhur fugoni apo eshte larguar?" Pas nje pauze. "Oh okay. Rrofsh zemra shifemi ne shkolle."
Mbylli telefonin dhe u kthye me nje buzeqeshje te ngrire, ato lloj buzeqeshje te shtirura qe tregojne inat. "Hera e fundit qe ju pres juve." Dhe doli jashte neper shi dhe u nis drejt shkolles.
"Me prit." Tha Glo' dhe shkoi prapa saj. "Do vish Eden?"
"Do kthehem ne shtepi te pi dicka per temperaturen, dhe do vij me vone."
"Okay ti e di." Tha Glo' dhe u ndane.

***

Nuk e dinte nese ishte zverdhur apo jo, por e dinte se po semurej pak nga pak. E ndjente veten teper te dobet, dhe nuk e dinte me cmendje ishte nisur sot per te shkuar ne shkolle. Ne shtepi rrinte vetem, pasi e ema qendronte nga e shoqja e Robbit, pasi po kalonte nje krize pas vdekjes se te shoqit.
Shiu binte litar. Ishte ftohte dhe e mbuluar ne ethe. Mezi po i hidhte kembet. Pamja po i turbullohej...

***

"Anxhel, deshiron dicka per te ngrene?" Pyeti Ellen. Qe prej vdekjes se te shoqit Anxhela ishte mbyllur ne nje bote te veten, ishte shperfytyruar mga paghumesia, dhe reagonte rrale ndaj atyre qe i thoshnin. "Gjithsesi, ti duhet te hash dicka." I tha dhe shkoi ne kuzhine.
Teksa e shifte ne ate gjendje, pa pranin e partnerit te saj te jetes, i bente ta lidhte sado pak me jeten e saj. A ishte me mire ta humbje nje partner, apo mos ta kishe kurre? Arnoldi kishte humbur pa gjurme prej kohesh. I kujtoheshin kohet e rinise me te, nje dashuri vere, sic thone, nje dashuri vere qe la nje jete me pasoje. Por e vetmja mrekulli e atij gabimi ta themi, ishte Eden. Bebja qe erdhi ne jete qe i tha fund cdo lloj dhimbjeje. E donte me shume se cdo gje ne kete bote.

***

E pa te ndahej nga shoqet dhe te mirrte rrugen e kundert me to. Po bintenje shi I tmerrshem. Si mund te vinin diku ne ate mot? Kishte thuajse 2 jave qe nuk e takonte, por cdo dite e ndiqte kudo qe ishte. I mjaftonte ta shihte teksa rrinte, teksa qeshte, teksa jetonte. Papritur ajo humbi kontrollin dhe ra ne toke.
Doli me vrull nga makina dhe vrapoi drejt saj. Ishte bere qull nga gjithe ai shi. E ngriti ne krahe dhe vrapoi drejt makines. E mbeshteti ne serdiljen e pasme dhe u nis drej spitalit me te afert.
Cdo gje ishte ne nje vrull te nxitiar. I hidhte shpesh syte nga serdilja e pasme te shifte si ishte. Asnje shenje. Dukej njejte sikur po flinte, por vetem se kishte rene ne mes te rriget e lagur krejt nga shiu. Ndaloi para spitalit dhe e futi brenda. Kapi nje doktor i cili e drejtoi ne nje dhome dhe i cuan serum.
"Nuk ka asgje per tu shqetesuar." Tha doltori oas doli nga dhoma. "Nga temperatura ka pasur humbje ndjenjash per shkak te dobsimit te sistemit imunitar. Sa me shpejt te zgjohet aq me shpejt do kthehet ne shtepi."
"Faleminderit." Ia ktheu dhe u fut ne dhome.
Qendronte e shtrire atje. Nje tub i holle i dilte nga nje kapse e vendosur ne gisht dhe mbaronte ne nje shishe te vogek serumi. Pikat zbrisnin nga shiringa ne tub me nje ngadalesi te madhe. Dukej sikur vet koha ishte mgadalesuar.
Iu afrua dhe u ul ne stolin ngjitur me krevat. Mori doren e saj dhe e vendosi ne duart e tij. Ishin te ngrohta.
Edhe pse e semure, e zbehur, dhe e pavetedijshme ajo ende ishte e bukur.
Pershkoi me dore pjesen r majte nga vetulla deri tek buza, sikur donte te ndjente butesine e fytyres se saj.
"C'eshte ajo gje e vecante qe mban dike si mua te rrije prane teje?" Tha qetazi.
U fut ne jeten e tij ne nje moment kur i duhej qofte edhe per pak te ishte vetvetja. Ndoshta ai dinte shume gjera per te, ishte ajo nate qe e beri ate te kuptoj se ckishte per brenda , dhe netet e tjera ne vijim qe ben te shof se cbente ajo zakonisht.
nderthuri gishtat e tij me ata te sajet. Dukej sikur dora e tij kishte gjetur nje shtepi. Por ishte dicka teper e bukur per te qene e vertete. E shifte teksa mirrte fryme. Si mundej? Luani po binte diku per nje krijese aq te brishte? Kishte dicka qe e bente ate te rrinte prane saj, dicka qe nuk lejonte te largohej. Dicka e rezikshme.
Papritur dora e saj levizi. E torhoqi mbas doren e tij dhe po priste te hapte syte. Kaltersia e tyre ishte bere me e thelle dhe hodhi veshtrimin mbi te.
"Noah?" Degjoj zerin e saj te paket. Zemra po i rrihte me shpejt se me pare.
"A je me mire?" Ia ktheu. Pa rreth e rrotull dhe u cua pernjeheresh.
"O Zot! Shkolla! Vajzat!" Thirri e alarmuar. "Pa prit, po ti si me gjete?"
"Ndoshta te ra te fiket pasi dole me mes te shiut te tmerrshem me nje ide teper briliante per te shkuar ne shkolle." Ia ktheu duke ngritur njeren vetull dhe lene te kuptoje qe po e thoshte me nje ton gazmor.
Qeshi lehte. Ajo buzeqeshje aq...aq... perplasi syte, po hutoej.
"A mund te me cosh ne shtepi? I kam makth keta spitalet?" tha Eden.
"Po shkoj te pyes doktorin."
Doli ne korridor dhe u kthye me mjekun. E vizitoi Eden, i dha disa mjekime dhe i dha lejen per tu kthyer ne shtepi.

***

Rruga kaloi ne qetesi. Kishte ne krah timin nje person qe nuk e njifja, por ishte teper e lodhur ta mendonte me gjate kete teme ndaj kishte mbeshetur koken tek serdilja, syte e mbyllur dhe shpresonte ti kthehej realitetit sa me pare.
Kur zbriti para deres se shtepise, djaloshi i quajtur Noah e shoqeroi deri tek dera.
"Atehere une po largohem. Kujdesu per veten." Tha ai duke i buzeqeshur paksa. Buzeqeshte si me veshtiresi, sikur buzet e tij mos ta kishin bere kurre me pare nje gje te tille, por kishte nje buzeqeshje teper te bukur.
"Neqoftese ke kohe...mund te qendrosh te pish dicka." Tha duke menduar se ne kete menyre edhe mund ta falenderonte per ate cka kishte bere.
"Umm nuk mendoj se..."
"Te lutem." E nderpreau ajo dhe u hap menjane qe ai te futej brenda.
Si fillim deshironte ta njihte kete person me mire, pasi tek e fundit nuk donte qe nje i panjohur ti shpetonte jeten sa here ti jepej mundesia. Dhe se dyti, i nevojitej nje fillim i ri, nje shoqeri e re.
"Cfare deshiron te pish?" E pyeti.
"Ne kete gjendje qe jeme mire them te shkosh te shtrihesh." Ia ktheu
"Por do te ishte nje mosrespektim, fhe un ty te detyrohem shume per cdo gje qe ke bere."
"Si fillim te jesh e shendetshme do mjeftonte per mua." Tha ai dhe beri me sy per nga shkallet.
"Prape do te ishte nje turperim ndaj si thua te pish dicka nderkohe qe un po shtrihem ne sallon keshtuqe mund te flasim?" Tha dhe shkoi drejt kuzhines.
"Atehere nje caj do te mjaftonte." U degjua zeri i tij teksa po ulej ne divan.

Ajo 1 ore qe kaluam ishte e kendshme. Ishte mese e qarte qe Noah ishte nje person shume po shume i mbyllur ne vetvete ndaj duhej ti beje shume shume pyetje te thella qe di zbuloje vetem pak, gje qe Edenit iu duk nje sfide e bukur. 

Nje djale trup madh me floke te erret e sy blu te thelle, dhe me nje karakter aq te mbyllur. Djem si keta bredhin klubeve te nates me nga nje hice te ndryshme nate per nate. Cte vecant kishte ky person?

Ckemi te gjithe.
Me falni qe e vonova shume kapitullin tjeter por kam qene shume e ngarkuar.
Me shkruani per idete se si do te vazhdoje historia dhe a ju pelqen apo jo?
Nqs doni te dini dicka per mua pyesni gjithashtu.

Faleminderit per leximet dhe komentet. Ju puth :*