THE SILENT TRANSFEREE

CAHAPTER 22: CONFUSE

LUKE'S POV

Akala ko tinawag niya ako. Hindi pala, binaggit lang niya ang pangalan ko. Ibig sabihin,ako pa din?! Ako pa din talaga?!

Sobrang saya sa pakiramdam na ako pa rin pala talaga ang mahal ni Nico, pero Pano si jacob at Czesca? Yari na.

 Tatayo na sana ako para magpakita kay Nicolai, nang marinig kong magsalita si Jacob.

"why are you crying?" -Jacob

"nothing. I just remember something." Nicolai.

"are you sure?"

"Yeah. I have to leave anyway, may practice pa eh."

"Hatid na kita. Tara" then they went out.

 Sayang naman at hindi nagkaroon ng chane para magkausap kami ni Nicolai. Pero I promise.. hindi man ngayon, pero magkakausap din kami. Kailangan kong malinawan in terms of our feelings. Naguguluhan na ko sa kanya. I need answers. RIGHT NOW.

JARANAYA'S POV

 Hindi na ako bumalik ng school since tinext naman ako ni Robin na wala daw teacher. Kaya naman humilata na lang ako sa room ko.

 Grabe ang mga happenings kanina between Kuya and dad. Ayaw kasi ni kuya ng thought ni daddy na ayaw niya kay ate Nico kaya naman mukhang mahihirapan din ako sa plano ko.

 Tsk. Yang plano na naman na yan!! Ilang araw na akong nasstress jan ah! Nakakaasar naman kasi yung Nicolo na yun. Kung mahal kasi niya ang ate niya diba dapat hindi siya against?! 

 Nababaliw na yata ako eh. Ang unfair namn kasi ng buhay. Actually these past few days din naman kasi nakita ko talaga na ate Nico is good for kuya, pero Naman! Muhang ako lang ang nakakakita non tsaka si kuya -___________-

 Maya-maya pa ay nagring ang phone ko sa desk. Agad ko namang kinuha yon at sinagot kung sino man ang tumatawag.

"yes hello, Jaranaya speaking"

("I noticed that.")

Tsk, kilala ko na to =____=

"Yeah, and what do you want?"

("updates.")

"about?"

("we're not playing games.")

Aish.

"Fine. Kung tungkol to kay kuya at ate Nico then ang masasabi ko lang hindi mo sila mapaghihiwalay ng ganun kadali." There I said it. Tsk.

("hm, I see. But dont worry.. hindi lahat ng bagay minamadali.")

"What the hell! Are you damn serious about this?" I asked shouting. This is so wrong na kasi. Gosh.

("Yes. Seryoso ako Jaranaya at ikaw din dapat. Remember that you are doing this because I saved your freaking life. So shut the hell up and just help me.")

 After that he hung up already. Aish, bakit ba naman kasi nangyari pa to sakin!!! nakakaasar na talaga! Ano ba naman tong pinsok ko eh! Its like  I said YES to a Devil's agreement.

JACOB'S POV

 Wow. Ang galing pala sumayaw ng Nico ko. hehehe :""""> Pinanood ko pa kasi sila magpractice ng sayaw sa cheering eh. Hehehe napakaflexible nya. Hahaha :D

 Pero syempre dahil natural na matapos ang araw, kailangan rin naming umuwi. And I’m on my way home already. Nakapag dinner na din kami ni Nico dahil alam kong hindi ako makakakin ng maayos since may part 2 pa ang away naming ni dad. Ang napaka non sense naming away.

 Pagpasok ko ng pinto ay binati na ako ng mga maids. Dumiretso namn ako sa kitchen at uminom ng tubig. And because the destiny loves me very much, nasa dining room na sina dad, mom and Naya. I can tell they are waiting for me, pero agad din akog umalis. Pero hinabol ako ni dad.

“What do you think you are doing?”

“what am I doing anyway?” I said with a bored look. Wala akong ginagawa and then eto na talaga. Part 2 na -___-

“you’re skipping meal just because of that damn fight earlier?” he said between his gritted teeth.

Tsk. Ano n naman ba to. Tss

“ I already ate dinner. I’m tired I wanna go to bed.” I said. Aalis na san ako nang marahas akong tinulak ni dad!

 Napasubsob ako sa table na nasa bandang likuran ko, buti hindi tumama ang mukha ko sa kanto dahil paniguradong bangas. Wow. He’s my Father alright.

“Ganyan ka nab a talga? Ha Jacob?! For my entire life, never kong naring at nakitang ganyan ka!” he said with anger. Dali-dali naming inawat ni mom si dad at pilit syang pinpakalma, habang inalalayan naman ako ni Naya na tumayo. The two ladies are crying. They are both affected!

“And for my entire life. I have never heard, and seen you like this.” Sabi ko ng kalamado ngunit madiin.

 After hearing what I said. My father’s eyes with anger turned to eyes with full of pain and hurt. Hindi ko na makayanan ang nakikita ko kaya naman ako na mismo ang nagtanggal sa kamay ni Jaranaya na nakaalalay sa akin at tumalikod na ko para umalis. Wala ng pumigil sakin and I never heard any word from them.

 Pag akyat ko sa kwarto ay agad akong dumiretso sa shower. Habang nakabukas ang tubig na nagmumula sa gripo ng sink ay naghilamos ako.

 Tumingin ako sa salamin at pilt inalala ang mga mata ni dad, mata ni Nicolai habang umiiyak sya kanina at ang mga mata ko na puno ng lito.

 Hindi ko alam ang gagawin, hindi ko na alam kung sino ang pipiliin. I’m beginning to become weak.Pagod ako na hindi ko maintidihan. This is a day full of firsts. At hindi ko na kaya pang isa-isahin pa.

 Unti-unting nanghina ang tuhod ko. Wala na kong ibang marinig kung hindi ang tubig na umaagos at pati ang tibok ng puso ko. Yun na lang. And I’m drowning in my own thoughts that made me sit on the floor and started to curl up like a baby. Then before I knew it. I fell to sleep.