Gerçekten ne yapmak istediğimi bilmiyorum. Çok saçma bir dünyanın içinde değil miyiz ya. Bir anda her şey değişebiliyor rutine bağlanmış olaylar bir anda farklılaşabiliyor bu normal mi? Ah tabiki değil, bence değil yani. Yaşadığım şeyleri başka birinin gözünden görmeyi o kadar çok isterdim ki dışarıya bıraktığım o gülümsemede belli oluyor mu ki acılarım... güçlü kızlar ağlayarak uyur ve gülerek uyanır diye bir söz duymuştum evet doğruymuş, ben gerçekten çok güçlü bir kızım. Eminim ki bu şeyleri aşık olan başka bir kız kaldıramazdı. Ve ben kısa bir zamanda çok şey öğrendim. İnsanlar hata yapabilirler önemli olan bu hataların farkına varmak, ben farkına vardım mı varmadım mı onu bile bilmiyorum. Birini kaybetmek ne demek bilir misiniz ( ah ölüm anlamında demedim) ben kaybetmek nedir ilk defa öğrendim. Ufak bir sınav gibiydi ama benim sınavım çok kazıktı galiba. Ve şunu artık biliyorum; Bir günde doğar, bir günde ölürüz. Bir günde değişebilir ve bir günde AŞIK olabiliriz. Sadece bir günde her şey olabilir. Ve gülümsemeyi asla unutma ne olursa olsun gülümsemelisin. Gülümsemek bir kızın görünmez duvarıdır bence... çünkü gülümseyen birine iyimisin diye asla sormazlar. Kocaman bir hiçlik içinde herşeyim olan biri için bu hikaye. Bir gökyüzünün hikayesi bu, bir Ay'la bir Yıldız'ın hikayesi bu, birbirine uzak ama aynı rotada ki iki ışığın hikayesi bu...
