Oğuz abi bizi yaşayanların yerine götürmekteydi. Sokaklar her zaman ki gibi zombilerle doluydu. Gecenin Öfkesi üzerimizdeydi. Demek istediğim benzinimiz yine bitmekteydi. Oğuz abi tuhaf tuhaf konuşmaya başlamıştı, sanki bizden önce öleceğini biliyor gibi bir hali vardı.
Oğuz : Bu dünya için hiç birşey yapmadım. Bu dünya da benim için birşey yapmadı. Hep kendim için çalıştım sadece kendimi düşündüm. Şuan da hayatımda yardım ettiğim tek dostlarımsınız. Şimdi ise benzinimiz bitiyor. Sizi kurtardım ama amaçladığım şeyi yapamadım. Üzgünüm çocuklar üzgünüm dedi.
Araç o lafını bitirdiği an durdu. İlk arabadan inen Oğuz abi oldu. Kapıları üzerimize kitledi, gözlerimizin önünde Oğuz abiye zombiler saldırdı. Sonrasında arabaya saldırmaya başladılar. Herşeyden ümidimizi kesmiştik. Beyza bana Betül'se Umut'a sarılıyordu. Bu şekilde ölmeye hazırdık ki helikopter sesi duyulmaya başladı. Arabaya saldıran zombilerin camdan tek tek yere düştüğünü gördüm. Kurtulmuştuk sanırım 5. Kez filan kurtulmuştuk. Gerçek hayatta pek şanslı olduğum söylenemezdi ama zombili bir hayatta şans bana gerçekten gülüyordu.
