Live For A Reason 2.

6 - Τύψεις.

                  

Ξυπνάω μέσα στον ιδρώτα και δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου σαν ποτάμι. Κοιτώ ολόγυρα, ψάχνοντας τον μα δεν ήταν εδώ.

  «Τζέισον» φωνάζω, ενώ ξέρω πως δεν θα απαντήσει, μα μια γελοία φαντασίωση έχει καρφωθεί στο μυαλό μου.

  Θέλω να έρθει, να με αγκαλιάσει και να μου πει πως είναι εδώ, πως δεν έφυγε ποτέ, μα η χθεσινή μου έξοδος έρχεται στο μυαλό μου, κάνοντας τους λυγμούς μου πιο έντονους.

  Πως μπόρεσα να είμαι τόσο άνετη με τον Γουίλιαμ ενώ το αγόρι μου είναι στον πόλεμο και απειλείται η ζωή του;

  «Πως μπόρεσα;» ουρλιάζω ξαφνικά, ενώ δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Ξαπλώνω με δύναμη στο κρεβάτι και τσιρίζω με όλη μου τη δύναμη για να ξελαφρώσω, μα δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.

  [...]

  «Έφερα πίτσα» λέει εύθυμα ο Γουίλιαμ καθώς μπαίνει στο σπίτι μου, γεμάτος χαρά και ενθουσιασμό, μα η δική μου έκφραση δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική.  «Τι έχεις;» με ρωτά, σμίγοντας τα φρύδια του και με πλησιάζει ενώ εγώ κάνω μερικά βήματα μακριά του. «Αριέλα;»

  «Τίποτα, Γουίλιαμ» απαντώ ξερά και κάθομαι στον καναπέ με φόρα ενώ μαζεύω τα πόδια μου κοντά στο στομάχι μου. Εκείνος με κοιτά μπερδεμένα και ύστερα κάθεται δίπλα μου ενώ αφήνει το κουτί με την πίτσα στο πλάι.

  «Μου λείπει» παραδέχομαι τελικά μετά από λίγα δεύτερα και ξέσπασα σε κλάματα ενώ ο Γουίλιαμ με τράβηξε αμέσως στην αγκαλιά του.

  «Έλα μικρή μου, ηρέμησε! Θα γυρίσει και μέχρι να γίνει αυτό, θα φροντίσω να είσαι καλά, εντάξει;» ρωτά, αλλά εγώ δεν δίνω σημασία καθώς προσπαθώ να κρύψω το πρόσωπο μου στον λαιμό του. «Αριέλα, δεν θέλω να με απομακρύνεις από κοντά σου από τύψεις. Δεν κάνουμε κάτι κακό. Αντιθέτως, ο Τζέισον θα ήθελε να είσαι καλά και να χαμογελάς» συνεχίζει να λέει και αμέσως στο μυαλό μου ήρθε το πρόσωπο του Τζέισον. «Θέλω να βοηθήσω..»

  «Γουίλιαμ, δεν καταλαβαίνεις» λέω και απομακρύνομαι από κοντά του. «Ο Τζέισον σε ζήλευε τόσο πολύ παλιά και αν μάθει πως κάνουμε παρέα θα..» κάνω μια παύση ψάχνοντας την κατάλληλη λέξη, μα δεν μου ερχόταν. «Θα...»

  «Θα τρελαινόταν;» με βοηθάει με αυτό και αναστενάζω.

  «Ναι! Θα τρελαινόταν, θα μου θύμωνε, δεν θα μου το συγχωρούσε» εξηγώ και εκείνος στριφογυρίζει τα μάτια του.