Live For A Reason 2.

Πρόλογος.

Περίμενα, περίμενα μα τίποτα.

Ήταν η πιο εφιαλτική νύχτα της ζωής μου.

Οι βροντές από την βροχή, έκαναν την νύχτα ακόμη πιο τρομακτική και ανατριχιαστική, και το γεγονός ότι ο Τζέισον δεν είχε επικοινωνήσει ακόμα μαζί μου, με ανησυχούσε περισσότερο. Καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα, περιμένοντας με το κινητό στο χέρι να με ενημερώσει για τι συνέβη, μα εκείνος είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης.

Ανησυχούσα πολύ. Πίστευα πως δεν θα γυρίσει, πως θα φύγει απ' την ζωή μου έτσι απλά, προδίδοντας με - όπως έχω συνηθίσει να μου κάνουν - μα τελικά το τηλέφωνο χτύπησε, κάνοντας το άγχος μου ακόμα μεγαλύτερο γι' αυτό που ακολουθούσε και το κακό προαίσθημα που είχε γεννηθεί μέσα μου, γινόταν πιο έντονο, κάθε λεπτό που περνούσε.

«Τζέισον.» αναφώνησα, καθώς ανυπομονούσα να μιλήσει, να μου πει πως όλα είναι εντάξει, μα του πήρε λίγα λεπτά βασανιστικής σιωπής.

«Έλα μωρό μου, όλα καλά! Γυρνάω αύριο..» ένιωσα μια ανακούφιση, μα πριν προλάβω να μιλήσω, ακούστηκε ξανά η φωνή του απλά λίγο πιο ανήσυχη αυτή τη φορά. «Το πρωί θα είμαι εκεί για να μιλήσουμε από κοντά. Δεν έχω πολύ χρόνο. Σ' αγαπώ όσο τίποτα.» είπε και η κλήση τερματίστηκε.

Έμεινα μαρμαρωμένη εκεί, με το κινητό στο χέρι να το κοιτάω σαν χαζή.

Κάτι συνέβαινε και αυτό δεν θα έβγαινε με τίποτα απ' το μυαλό μου. Όταν συνειδητοποίησα αυτά που μου είπε, τότε άρχισα να τρομοκρατούμε στην πραγματικότητα. Άρχισα να βγάζω διάφορα σενάρια στο μυαλό μου, μα δεν ήξερα πιο ήταν το πραγματικό σενάριο που ταίριαζε με την ιστορία.

Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ, θυμάμαι. Οι σκέψεις τρέλαιναν το μυαλό μου και κυρίως ο φόβος. Ο φόβος της εγκατάλειψης.

Και ίσως να' χα δίκιο.