Hayatım da cenneti de gördüm, cehennemi de.
Neyse ki, iyiliğin tadına da baktım, kötülüğünkine de.
Bir aşk yaşadım. Zamanla geçecek denilen ama hiç bir zaman kabuk bağlamayan bir yara izi ile.
Neyse ki, bu aşkta sevmeyi, sevilmeyi de öğrendiğim gibi, pes etmeyi, nefret etmek isteyip te edememeyi de öğrendim.
Kızdım kendime çoğu zaman. İçimde ki minik kalbiyle sevgiye muhtaç küçük çocuğa kızdım.
Sonra kızdım kendime. Toparla kendini ahmak! dedim kendime. Neyse ki toparladım kendimi.
Hatırlattım hayatı her sokak başı kendime. Denizi seviyorsan, hırçın dalgalara da katlanmak zorundasın, sevmelisin.
Uçmayı seviyorsan, düşmeyi bilmelisin. Sevilmek istiyorsan, sevmeyi bileceksin.
Neyse ki düşüp kalkmaya alışmıştım.
Neyse ki hırçın dalgaları seviyordum artık.
Neyse ki sevmeyi de biliyor, seviyordum artık.
Ama seviliyor muydum ki ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Senden Bana Kalanlar (şiir)
PoésieSonbahar gelmiş, Yağmur yağıyor. Hızla düşüyor taşa, toprağa,insanlara. Dövercesine. Sonbahar gelmiş, Gökyüzü kusuyor nefretini üzerime. Islatıyor her bir zerremi, Silmeye çalışıyor yer yüzünden. Sonbahar gelmiş, Yağmur yağıyor. Bazı insanlar ıslanı...
